De drijfzandputten

Een aantal gele vlekken verspreiden zich hier door het landschap. Niet allemaal zijn even goed te zien en je merkt vaak pas dat ze er zijn als je begint weg te zakken. Het zijn namelijk grote poelen drijfzand. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hier zo weinig beesten leven. Alleen insecten en gieren, die het heerlijk vinden om dood vlees van skeletten af te pikken.

Regels: -
Personen: Niet te veel, die wordt toch bijna altijd gemeden door mensen.

Lorenzo liep sloffend over de vlakte, zijn blik naar beneden gericht. Niet om te zien of er ergens drijfzand was, daar wist hij niet eens van. HIj keek naar zijn hand die hij tot een vuist maakte en weer open deed, waardoor er bloeddruppels uit de wonden op zijn knokkels opwelden. HIj beet zijn kiezen op elkaar en slikte. Gelukkig was zijn woedende bui van net al snel voorbij gegaan, anders had hij misschien nog wel meer kunnen bezeren dan zijn hand. Hij keek weer voor zich uit om maar niet het bloed te hoeven zien. Waar was hij eigenlijk? HIj bleef stil staan en keek om zich heen, niet merkend dat zijn schoenen in de modder begonnen weg te zakken.

Axel zat naast Arthuro op een stukje waar geen drijfzand stond. Voor hem zat een vergrootte kever, waar hij op zat te oefenen met transfiguratie. De kever was al tien keer van kleur veranderd, maar dat was niet de bedoeling geweest. Ook verdween één van zijn poten toen hij hem in een vlinder wilde veranderen. Hij was zich niet echt bewust van zijn omgeving, al helemaal niet dat tien meter verderop iemand in het drijfzand zakte.

NEW

Spike vloog met zijn elite-groep strijdfeeën over het moeras. Onder hen waren de zachtgele vlekken van het drijfzand te zien en toch landden ze op een plek waar je zo ongeveer honderd vierkante meter kon lopen. De mannen begonnen direct met het opzetten van de tent, terwijl er twee de wacht hielden. Ze waren in het moeras van de Meermensen, dus in het gebied van Bofohar. Nadat Spike iedereen had verteld wat ze moesten doen, trok hij zijn leren harnas uit en liep naar de dichtstbijzijnde poel drijfzand. Daar rook hij de geur van verrotting en hij zette snel een stapje achteruit. Achter zich stond de tent al en de overige feeën waren de tent aan het inrichten, terwijl anderen waren begonnen aan het bereiden van de lunch.

Een kleine welp sprong van het ene stuk harde grond naar het andere, de delen met drijfzand zorgvuldig ontwijkend. Achter hem deed een rode eekhoorn net hetzelfde. Drew was voor zijn leeftijd veel te speels, want zeg nu zelf: welke jongen van 17 spong nu nog van het ene plekje naar het andere? Ineens spatte er een gasbel recht voor de snuit van het diertje uiteen. Natuurlijk schrok Drew ervan en begon meteen te hyperventileren. Snel veranderde hij terug naar zijn menselijke vorm en zette zijn puffer aan zijn mond voor zuurstof. Toen hij terug vor zich keek zag hij tenten en een groep feeën, waarschijnlijk zo'n elite-troep van een van de bevelhebbers van Selena. Ïemand anders zou meteen naar Bofohar gelopen zijn, maar Drew was niet zoals iedereen. Hij had deze oorlog nooit gewilt, maar als hij een kant zou moeten kiezen was het toch noord. Nieuwsgierig liep hij dichterbij en merkte niet dat hij wegzakte in drijfzand, totdat Yami angstig op zijn pet op en neer sprong. Geschrokken keek de jongen naar beneden en teleporteerde weg. Normaal zou hij goed moeten nadenken over de plaats waar hij terrecht wilde komen, maar daar het hij nu geen tijd voor gehad. Hij verscheen midden in het kamp van de feeën. "Euh... hij?" zei hij vrolijk terwijl hij naar zijn schoenen keek die onder de modder zaten. "Sorry voor het storen." Drew probeerde weg te lopen, maar werd bij zijn kraag gepakt door een van de feeën.

Spike hoorde de opschudding. Dit hoorde helemaal niet bij zijn feeën, dus moest er iets speciaals aan de hand zijn. Hij vloog laag boven de grond naar het midden van het kleine kamp en zag dat zijn feeën een jongen hadden opgepakt. "Laat hem los," zei hij. "Het is maar een kind." Hij legde zijn handen over elkaar voor zijn borst en observeerde de nieuwkomer. Voor het gemak en de indruk spreidde hij zijn vleugels tot hun volle spanwijdte van zes meter. "Wat doe jij hier?" vroeg hij. "En wie ben je?" Hij gebaarde dat de rest verder kon gaan met wat ze moesten doen en al snel klonken de gebruikelijke kook- en hamergeluiden weer door het kamp. Bijna alsof de jongen niet in hun midden was verschenen, al keken ze af en toe wel naar hem en hun leider.