De kristalgrot

Het is op het eerste gezicht niet meer dan een grot, waarvan je aan de buitenkant niet kan zien hoe diep hij is en hoe ver hij gaat. Maar als je naar binnenloopt, zie je zodra de ingang verdwijnt heel veel kristallen in alle vormen, kleuren en maten. Sommigen zie je alleen als het donker is en voor anderen heb je licht nodig. Weer anderen zijn gewoon van gips en dan zijn er ook nog waarin je je eigen, vervormde spiegelbeeld ziet.

Regels: -
Personen: Maximaal 10.

Spike vouwde zijn vleugels op. Hij stond voor de ingang van de grot en hij was wel benieuwd naar de binnenkant. Maar de grot was net niet breed genoeg voor zijn spanwijdte van 6 meter. Hij vouwde ze gewoon op en naar achteren, zodat hij naar binnen kon. Lux zweefde naast hem. Spike keek naar hem. Hij kon nooit zeggen of de kwal ook naar hem keek, aangezien je nergens een gezicht zag. Hij liep naar binnen en al snel weerkaatste het licht van Lux tegen de rotswanden. En niet veel verder schaafde hij zijn knie langs het eerste kristal dat op zijn pad lag. Hij zag hem pas goed toen hij zich er tegen stootte en begon zich langzaam te beseffen in wat voor wondere wereld hij terecht was gekomen.

Er liep een meisje over de rotsen, ze balanceerde over de stenen. Naast haar liep een sneeuwpanter, sierlijk, als altijd. Even wankelde ze, maar toen vond ze haar evenwicht weer. Het was hier stil, in de verte hoorde je het geluid van kabbelend water. Er waren hier niet zo veel mensen, als in de meeste gebieden, hier was er even rust, voor haar en haar gedachten. En toen zag ze de inkeping. Ze keek even naar Nive, die voor haar langs liep, en de grot binnen glipte. Even later volgde ook Evy. Nive was even weg, het duister in, en Evy wachtte geduldig tot ze het sein veilig kreeg, en tot haar ogen aan het halfduister gewend waren. Buiten was het schemerig, maar hier was het echt donker. Een halve minuut later zag ze dingen glinsteren. Eerst dacht ze dat het de ogen van de sneeuwpanter waren, maar ze had haar niet gehoord, haar warmte niet gevoeld, en toen ze dichterbij kwam, en voor zich uit tastte, voelde ze een koele, gladde steen, half doorzichtig, en glinsterend aan de binnenkant. Kristallen. En toen voelde ze de minuscule trillingen van de vloer. Nive was terug. Ze tastte naar de warme, zachte vacht, en voelde de spanning, die betekende dat er al iemand was. Wie? Wie zou er net als zij hierheen afdalen? Ze aarzelde, maar liep toen verder, tot ze een wittige gloed zag, als van veren. Maar dat klopte niet? En Nive zou haar niet waarschuwen voor een vogel, zeker niet. En dus bleef ze op haar hoede, en zette stille, langzame stappen, bij de muur, zodat ze niet van achter overrompeld zou worden.

Lux voelde zich kennelijk heel vrij op deze plek, want hij 'zwom' van hot naar her, alles op zijn pad verlichtend. Spike volgde hem en af en toe bleef zijn blik hangen op één van de kristallen. Tot hij in het licht van de kwal een meisje en een sneeuwpanter zag staan. Wie zou er nu in hemelsnaam in zo'n grot zitten? vroeg hij zich af. Lux kwam weer zijn kant op, zodat hij niet tegen het licht in hoefde te kijken om het meisje te zien. Hij voelde naar het gevest van zijn zwaard, dat op zijn gebruikelijke plaats aan zijn riem hing

Evy's hart stond even stil toen ze zag hoe de persoon zich omkeerde. Het was een jongen. Een jongen met vleugels. Een fee. Ze begreep niet hoe het niet eerder bij haar op was gekomen. Haar hand schoot automatisch naar het mes dat ze aan haar riem droeg, maar ze pakte het nog niet. Ze merkte hoe Nive nu wel haar spieren spande, en rechtop ging staan, een pas voor haar, met een soort beschermende uitdrukking. Nive's ogen volgden de lichtgevende kwal die naast de jongen op en neer zweefde. Evy deed geen pas naar achter, maar bleef staan. Haar houding was half afwachtend, maar ook klaar om te reageren als er iets gebeurde. Ze had dit zeker niet verwacht, in ieder geval niet hier, op een van de plekken waar er rust zou moeten zijn. Evy's ogen schoten even naar de kwal, die een merkwaardig soort licht uitstraalde, waardoor alles om hen heen flonkerde en flikkerde. Met een hand op het mes aan haar riem, nam ze de omgeving in zich op. Er waren kristallen, die ze kon gebruiken om zich achter te verschuilen, maar die tegelijkertijd haar ruimte zou belemmeren. En ondertussen hoopte ze nog steeds dat er iets zou gebeuren waardoor dit niet op een gevecht uit zou lopen. Ze had het niet erg op vechten, tenzij daar een goede reden voor was. En in dit geval was die er niet, naar haar mening, al dacht ze dat de jongen daar anders over zou denken.

"Hallo," zei Spike, zonder enige toon van verbazing in zijn stem te leggen. "Raar dat ik hier nog mensen aantref." Hij grinnikte en nam een iets ontspanner houding aan. "En dan hoop ik nu maar dat je een Zuiderling bent." Hij grinnikte. "Nee, grapje, het maakt mij niks uit wat je bent." Hij keek naar Lux, die nog steeds op en neer deinde. Meer wist hij ook niet meer te doen, dus bleef hij staan kijken naar zijn kwal.

Evy ademde voor het eerst weer rustig uit toen de stem van de jongen niet vijandig, maar eerder ontspannen klonk. Ze keek hem even aan. 'Hallo.' Reageerde ze, enigszins behoedzaam. 'Ik dacht eerlijk gezegd hetzelfde.' Haar hand gleed nog niet weg van het mes op haar heup, maar de spanning verdween een beetje. Een beetje, nog niet helemaal, aangezien Evy niet iemand was die meteen dacht dat je te vertrouwen was, helemaal niet. Ze was altijd op haar hoede, op haar hoede voor het ergste. 'Ik ben noch Zuiderling, noch Noorderling.' Vertelde ze de jongen, met een rustige stem. Maar hij was duidelijk een Noorderling, aangezien hij had gezegd dat ze moest uitkijken als ze van de andere kant kwam. Ze vond het stom dat mensen de wereld verwoestten door oorlog te voeren, terwijl praten veel beter was. Volgens haar waren ze meteen elkaar gaan beschuldigen. Maar zo zou ze nooit worden, had ze zichzelf beloofd.

"Kennelijk heeft Selena's roep om hulp niet vergenoeg gereikt," zei Spike, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. "Ik ben trouwens Spike, één van de hoge bevelhebbers van koning Selena van de Zuiderlingen." Hij maakte een lichte buiging. "En jouw naam is?" Hij keek het meisje aan, terwijl hij zijn vleugels zo ver mogelijk uitspreidde. Dat gaf hem een gevoel van wat meer veiligheid. Gelukkig was de grot iets van twintig meter breed, zijn zes meter spanwijdte paste er makkelijk in.

Evy keek de jongen een tijdje aan voor ze antwoord gaf op zijn vraag. 'Mijn naam is Evy.' Vertelde ze hem rustig. Ze was niet bepaald onder de indruk dat hij een hoge bevelhebber was, dat waren er wel meerderen, en hoewel zij eigenlijk onder hem stond, als leerlinge, had ze dat gevoel niet. Hij was iemand die streed, zij niet, en ze bleef erbij dat dat niet goed was. Vechten. Ze keek Spike een tijdje aan. 'En nee,' zei ze. 'Blijkbaar niet.' Voegde ze eraan toe, als reactie op zijn gemompel. Ze zag hoe hij zijn vleugels spreidde, maar aangezien hij er niet zoveel mee kon hier, in die grot, bleef ze staan. Nog steeds was alert, op haar hoede, en naast zich voelde ze Nive's spieren ook verstrakken. Ze waren goed op elkaar afgestemd, dat zeker.

"Dus jij bent neutraal," begon Spike. "Ook hen zal koningin Selena niet genadig zijn. Jullie mensen hebben er weer een zooitje van gemaakt, maar aangezien ik weet dat de Zuiderlingen zoiets nooit zouden doen, heb ik me bij hen aangesloten." Hetzelfde gold voor koningen Selena, zij zou zoiets ook nooit doen. Het paste daarom ook beter in Bofohars straatje. Hij vond hem eigenlijk nogal raar met zijn leeuw en zichzelf nooit laten zien en zo. Lux begon rustig tussen de kristallen door te zweven, waardoor ze om de beurt helder oplichtten.

'Inderdaad.' Zei Evy, lichtjes uitdagend. 'Het is onzin om te vechten. Misschien heeft geen van beide kanten het gedaan, heeft een van jullie daar wel eens over nagedacht. Jullie zijn er zo van overtuigd dat de andere kant het heeft gedaan, en dan staan jullie nog geen seconde stil bij de mogelijkheid dat iemand het heeft gedaan om jullie alleen maar op stang te jagen!' Ze verhief haar stem niet, maar die kwam er krachtiger uit dan gewoonlijk, en haar houding werd iets steviger. Ze keek Spike aan. Ze zag hoe Nive het kleine kwalletje volgde met haar ogen, maar ook dat de luipaard gespannen was, net als Evy zelf.

"Onzin om te vechten is het niet," zei Spike. "Bofohar heeft de Zuiderlingen de oorlog verklaard, dus verdedigen zij hun land. En wij feeën hebben ons bij hen aangesloten. Verdediging is toch wel een goede reden?" Hij gespte de schede van zijn zwaard los, zodat hij er iets aan zou hebben als het nodig was. Hij keek het meisje doordringend aan. Neutralen snapten er ook gewoon helemaal niks van. De oorlog was niet belangrijk, maar op het moment konden de meesten niet anders.

'Ach, ieder zijn eigen mening.' Zei ze, haar stem in toom houdend, zodat hij kalm klonk. Ook zij verstevigde haar greep op het mes aan haar zijde, en Nive deed een stap naar voren. Evy's gezicht stond strak, terwijl ze de jongen bleef aankijken. 'Maar ik denk niet dat een van beide groepen er ongeschonden uit komt. Beide zullen verliezen lijden. Je vergooit er levens mee.' Voegde ze aan haar eerdere argumenten toe. Ze was even stil. 'Ik ben niet dom. Ik begrijp heus wel dat dit voor velen de enige en juiste oplossing lijkt, maar ik vind van niet.' Ze zei dit met meer kracht in haar stem dan gewoonlijk.

"Lijkt?" herhaalde Spike sceptisch. "Voor sommigen is dit de enige oplossing. Kijk naar wat er is gebeurd in Varlo, die mensen moesten zich wel verweren tegen reuzen, kabouters en sfinxen. Ze konden niet anders." Hij begon het meisje niet echt aardig te vinden. Misschien kwam het door zijn sterke overtuiging die hij had bij de Zuiderlingen, of het lag aan haar manier van doen, die in zijn opzicht niet zo goed overkwam.

Evy was even stil, terwijl ze zichzelf tot kalmte maande. Het was geen goed idee meteen zo tegen iemand uit te varen, helemaal niet. Ze slikte, en zorgde dat de kalmte die gewoonlijk in haar lichaam heersde weer terug kwam. Daarna keek ze naar de jongen, haar ogen iets zachter dan eerst, al zat er nog steeds een behoedzaam randje omheen. 'Ik weet het.' Zei ze, en haar stem klonk duidelijk en helder in de koele grotten. 'Ik ben voor geen van beide, ik heb geen voorkeur. Ik houd niet van oorlog.' Ze glimlachte vreugdeloos. 'En ik houd niet van gevechten, als het in mijn ogen ook anders kan.' Ze hoopte dat ze zo haar mening iets meer verklaarde.

"Daar kan ik je gelijk in geven," gaf Spike toe. "Al kan ik na mijn jarenlange trainen dat soort dingen moeilijk. Ik bescherm de mensen van het zuiden, maar de oorlog is Bofohars schuld. Dat moet je wel toegeven." Hij keek haar doordringend aan. Hij hield niet van haar gemaakte kalmheid, maar hij besloot er nog maar niks over te zeggen. Misschien hield het vanzelf wel op, anders zou hij er toch wel wat van zeggen.

Evy haalde opnieuw diep adem, en slikte. Haar ogen bekeken de jongen opnieuw, en hielden zijn blik even vast. 'Ik geef niemand de schuld, of ik geef allebei de schuld. Jij hebt een reden de Noorderlingen te beschuldigen, en zij hebben hun redenen de Zuiderlingen te beschuldigen.' Ze keek hem opnieuw een tijdje aan. Ze dacht te weten dat hij het niet leuk vond dat ze zo deed, dat hij wilde dat ze het met hem eens zou zijn, in plaats van vol te blijven houden dat ze neutraal was.'

Het neutraal blijven van het meisje beviel Spike niet echt. Liever zag hij dat ze ook Bofohar de schuld gaf, omdat hij Selena de oorlog had verklaard. Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en vond haar nogal raar. Hij zuchtte. Lux deinde nog steeds tussen de kristallen op en neer en kwam nu terug. Hij begon Spike met zijn tentakels en minuscule pijltjes te kietelen, maar Spike was niet in de stemming en lachte niet zoals gewoonlijk.

Evy bekeek de jongen nog een tijdje, en besloot het toen anders aan te pakken. Ze concentreerde zich, en creeërde de hallucinatie van een kubus, waar een zacht, maar helder licht vanaf kwam. De ene zijde, die naar haar gericht was, was wit gekleurd, maar de zijde die naar de jongen gericht was, was zwart. 'Ik kan nu zeggen dat de kubus wit is.' Vertelde ze hem. 'En jij dat de kubus zwart is. Dan hebben we beide gelijk, maar eigenlijk-' en ze maakte een draaiende beweging met haar hand, zodat de kubus ook ging draaien, en hij in plaats van zwart en wit, grijs leek. '-zijn we allemaal hetzelfde.' Ze liet de kubus nog even draaien, maar liet hem toen weer verdwijnen in het niets, en keek de jongen aan, half voorzichtig, maar half nieuwsgierig hoe hij zou reageren.

"Heb ik je dan al ongelijk gegeven?" vroeg Spike. "Ik heb nog niet gezegd dat je geen gelijk had met het feit dat de oorlog stom was of hoe je het ook zei." Hij keek naar de kubus. Ze had een bijzondere kracht en als ze een fee was zou hij nu proberen haar te rekruteren. Het enige probleem was dat ze dan de enige vrouw in het kamp zou zijn en een paar van zijn krijgers konden daar slecht mee omgaan. Hij grinnikte even bij de gedachten. Zelf zou hij nergens last van hebben, misschien zou hijzelf het niet zo heel erg anders vinden.

Evy moest flauwtjes glimlachen. 'Nee, je gaf me geen ongelijk, maar je leek niet erg bereid een andere kant van iets te zien, of de mogelijkheid aan te nemen dat iets anders is dan de dingen zijn naar jouw opvattingen.' Ze zei dit allemaal kalm, maar niet echt afstandelijk meer. Ze was niet bang, nee, niet meer. Ook de panter naast haar was iets gekalmeerd, en bekeek de vliegende, lichtgevende kwal nu geïnteresseerd.

"Sommigen kunnen het andere gelijk niet zien," zei Spike. "Maar ik heb al gezegd dat de oorlog nutteloos is, alleen kunnen veel mensen niet anders dan er aan meedoen." Hij zuchtte. "Maar laten we het nu maar over andere dingen hebben, ik heb toch niks van je te vrezen want je bent neutraal." Hij grinnikte en keek naar het meisje en haar panter. Hij was altijd gefascineerd door grote katachtigen, maar zo groot als deze zag je ze weinig.