Het Feniksbos

Een groot bos ergens in het noorden van het Noordelijk Land, op één van die plaatsen waar altijd sneeuw ligt. Vanaf de buitenkant zie je al dat dit een speciaal, eeuwenoud bos is. Als je het bos binnengaat, moet je niet schrikken als je rode schijnsel ziet of buitenaards gezang hoort. Dit is namelijk het Feniksbos, vol met verschillende feniksen in verschillen maten en vormen. Soms zie je er één in vlammen opgaan en weer uit de as herboren worden, anders zie je er één op het toppunt van zijn verenpracht. De vogels zijn absoluut niet bang voor mensen. Ze houden er zelfs van om te helpen als je gewond bent met hun genezende tranen.

Regels: Val de feniksen niet aan.
Personen: Niet te veel, dan worden de vogels onrustig.

Lynn had weer dat geweldige idee gekregen om door een bos vol feniksen te gaan wandelen. Ongelooflijk, hoe vaak ze even verschoot als er weer eentje verbrandde, en als er ene uit as werd herboren. Hadden die niets beters te doen? Dat is een feniks, idioot! Hoe dan ook. De zang dat ze soms hoorde, vond ze verschrikkelijk mooi. Ze kreeg spontaan zin om weer eens te gaan zwemmen en met haar dorpsgenoten onder water andere waterwezens te lokken met hun gezang. Ach, nu had ze een doodgewone, krassende stem. Hoe dan ook.

Axel zat ergens midden in het bos op een steen. Arthuro zat naast hem en draaide zijn scherpe ogen alle kanten op. Samen luisterden ze naar het gezang en keken ze naar de feniksbeeldjes waarin Axel een aantal stenen had omgetoverd. "Morpha," mompelde hij nogmaals en nu kwam er een beeldje van een feniks met een aantal zwevende muzieknoten voor zijn open snavel tevoorschijn.

Lynn was niet echt bezig met haar omgeving, behalve met het feit dat ze constant opschrikte aangezien er weer eens ene in brand vloog. Wat hadden die daarmee? Was het laten-we-in-brand-vliegen-dag? Lynn had iets tegen vuur, het was gewoon geen water. Lynn voelde zich als een vis in het water als ze in het water was. Logisch, je was dan ook een halve vis. Idioot. Denk na. Uhu, probleem was dat Lynn niet vaak nadacht. Niets voor haar. Ze wandelde verder, open plek. Een steen. Met een jongen op. En iets dat op een adelaar leek. Maar het kon geen adelaar zijn, daarvoor was het veel te groot.

Arthuro kraste toen hij het meisje zag. Axel keek ook op. "Oh, hallo," zei hij glimlachend toen hij haar zag staan. "Mooie vogels zijn het, niet." Hij wist even niets beters te zeggen. Op dat moment kwam er eentje aanvliegen. Je kon duidelijk zijn dat deze op het hoogtepunt van zijn leven was, hij zag er prachtig uit. "Morpha," zei hij en een struik in de buurt veranderde in het perfecte spiegelbeeld van deze feniks.

Wie, wat, waar? Wie? Jongen die tegen haar praatte. Wat? Mooie vogels? Waar? Hier! Idioot, je bent op een open plek en die jongen die tegen je praat zit struiken in feniksen te veranderen. Lynn moest twee keer nadenken tot ze tot de conclusie kwam dat ze er geen snars van begreep. Hoe dan ook. 'Hoi. Mooi zijn ze genoeg, behalve als ze in brand vliegen, hoewel niemand ze zit te braden,'Stond Lynn nu niet meteen met haar mond vol tanden.

Axel moest lachen. "Tja, daar heb je gelijk in," zei hij. "Volgens mij is het nationale branddag." Hij keek naar een paar kuikens. Ze hadden nog wat grijze vlekken van de as waar ze uit waren gekomen. "Toch blijven ze mooi. Transfor!" dat laatste zei hij terwijl hij met zijn toverstok op een struik wees. Er verscheen een feniks, alleen was hij groen en had hij bladeren in plaats van veren.