De diepe wateren

Vele kilometers van Atlantis verwijderd begint het natte drassige moeras geleidelijk aan af te lopen. Het water wordt steeds dieper en dieper tot ongelooflijk diepe wateren waarin weinig wezens de bodem ooit hebben gezien. Er is een rijkelijke hoeveelheid aan nevelslierten te vinden welke deze plaats guur en beangstigend lijken te maken. Op het land is weinig hoop te vinden. De grond is drassig en op sommige plaatsen functioneert het zelfs als drijfzand, maar in het water is het een heerlijke plaats voor meermensen en andere dieptewezens. Vanaf het land lijkt het water vies en bruin, maar enkele meters onder het oppevlak is het water fris en schoon, hoewel het troebele oppervlaktewater en de nevel veel licht tegenhoudt. Er groeien veel bijzondere planten en er zijn wezens te vinden zoals moerasnimfen. Wees op je hoede wanneer je deze onbekende wateren betreed, hoewel ze betoverend mooi zijn kan het onbekend terrein voor veel gevaren zorgen. Non-meermensen kunnen er moeilijk komen, maar met bijvoorbeeld een bootje moet het lukken.

Personen: De wateren zijn groot dus er is geen limiet.
Regels: Minstens 5 regels in je postvak.

Ik weet niet of he de bedoeling is om deze richtlijnen aan te geven, maar in rpg's van deze soort was dat meestal de bedoeling

Daemon liep verward langs de waterkant. Nadat hij dagenlang had rondgezwerfd op zoek naar naar zijn beste vriend, is hij verdwaald geraakt. "Sephiroth, waar zit je nou toch?" riep hij geïrriteerd. De kat-demon kon zichzelf onzichtbaar maken en dat hielp Daemon totaal niet. Het enige dat herkenbaar was voor de elf was het gouden belletje dat Sephiroth altijd om zijn staart had. Daemon besloot om zijn trots in te slikken en stapte in het ranzig uitziende moeras. Het werd steeds mistiger rond het moeras. Uiteindelijk hoorde hij het vage geluid van een belletje en ging toen als een speer erop af. Hij vond het belletje zachtjes wiegend ongeveer een meter boven het wateroppervlak. Hij greep in de lucht naast het belletje en maakte een korte, maar krachtige trekbeweging. Hij hoorde een pijnlijke kreet en Sephiroth werd meteen weer zichtbaar. "Waar was dat nou voor nodig?" riep de kat. Daemon kookte van woede door die opmerking en riep terug: "Ik heb dagen lang naar je lopen zoeken en dit is waar je was? In een één of ander moeras naar het water zitten staren?" Sephiroth zei: "Zoek niet naar mij, maar naar je innerli..." Voordat Sephiroth zijn kon afmaken zei Daemon: "O, bespaar me je raadseltjes. Daar heb ik nu echt geen zin in. Maar wat doe je hier?" Sephiroth antwoordde: "Ik liep hier toevallig langs en had honger. Ik zag de grootste vis ooit in het moeras zwemmen en had het bijna te pakken. Blijkbaar was het een nogal chagerijnige meermin die daarna even boven water kwam om me een preek over vis vangen te geven en er daarna nog heel wat sarcstische opmerkingen achteraan smeet. Sindsdien staar ik naar het water om haar te vangen en een hartig woordje met haar te spreken." Daemon zei: "Ze kan nu overal in het water zijn, kunnen we niet beter een boot bouwen en haar daarmee zoeken, hmmm?" Sephiroth zei opgewekt: "Ik weet het, we bouwen een boot en zoeken haar daarmee!" "Dat zei ik net..." Zo gezegd, zo gedaan en even later dreven ze in het troebele water. Uren van verveling later, riep Sephiroth opeens: "Daar! Links van je!"