De eeuwige Sneeuw van die ene naamloze berg.

Kijk, daar heb je de Naamloze berg! Waarschijnlijk heeft deze berg ooit wel een naam gehad, maar dat is iedereen dan al vergeten. Nu noemt iedereen het de Naamloze Berg. De Naamloze Berg is zo een van die bergen die hoog genoeg is om eeuwige sneeuw te hebben. Gewoon, een wit puntje op het verder grijze geval. Als slagroom op een ijsje. Hoewel de eeuwige sneeuw vooral het koude is. Maar goed. Slechte beeldspraak. En als kers op de taart, laten we niet vergeten dat het hier ijskoud is!

Regels; Ga niet de idioot uithangen en ga vanop de top van de berg naar beneden rollen. Je wilt toch niet dood?!
Personen; Al wie de uitdaging aandurft om deze Naamloze Berg te beklimmen, zij mogen het doen. Maar veel zullen het er niet zijn.

Orion stond op een berg. De berg had geen naam en als hij ernaar vroeg zei iedereen: de naamloze berg. Hij kwam er altijd om alleen te zijn. Hier was een stilte die je zelden ergens anders tegenkwam. Het kwam vooral omdat, dit punt nogal lastig te bereiken was. Zelf in zijn eentje was hij waarschijnlijk niet boven gekomen maar, Xeres was bij hem. Hij was een steenbok. Een steenbok is een waren evenwichtskuntenaar. De bergen is hun terein en als en een roofdier achter hen aanzit beklimmen ze de meest steile hellingen om van hem af te komen. Als hij Xeres had hoefde hij niet te klimmen. In de bergen resde hij in de topclass. Anderen moesten klimmen maar, hij werd gebracht.

Lichtvoetig als altijd beklom Zara de ijzige zijdes van het gebergte. "De Naamloze Berg", wat een naam, namen waren toch belangrijk voor een gebied? Zij vond in ieder geval van wel. Het sneeuw sijpelde, ondanks haar laarzen, tussen haar tenen en ze tintelden van de kou. Voor haar conditie vormde deze berg geen enkele hindernis, haar ondhandigheid echter wel. Wanneer zat die eigenschap eens niet in de weg? Zich vastklampend aan de schaarse begroeiing zocht Zara haar weg omhoog en merkte dat ze, eenmaal bovenaan, toch lichtelijk hijgde. Het eerste wat ze opmerkte was, in tegenstelling tot de meeste keren, niet het landschap maar een gezette dwerg die zijn een steenbok met zijn gewicht opgezadeld had. Was zij even blij dat zij die geit niet was, ze zou haast doorzakken van de spanning. Haar lach was niet in te houden en ze grinnikte breed. Ze probeerde de dwerg recht in te ogen aan te kijken en sprak, "Ik dacht dat dwergen juist ondergrondse helden waren. Het was niet bot bedoeld maar zo was Zara nou eenmaal, ze nam de moeite niet om om de zaken heen te draaien. Bovendien was het algemene kennis dat elven en dwergen gewoon niet klikten.

Lynn was in feite een meermens, en waarom ze dan nu feitelijk bij een berg zat, was haar een raadsel. Maar goed. Doug trouw naast haar. Hij zat te kwaken en was niet echt in zijn nopjes hierzo, maar hij overleefde het wek. Lynn immers ook. Doug had geen geweldig leuk baasje, maar Lynn bezat het kenmerk precies te doen wat haar impulsen "zeiden" wat ze moest doen. Zo was ze nu eenmaal. Einde van de discussie, Doug ging gewoon mee. Die berg op. Waar Lynn met de ups en downs -Doug zat gewoon op haar hoofd. Doug zat altijd op haar hoofd.- van dien op klom.

Meer voetstappen galmden in de bergen en een lichtelijke geirriteerde zucht ontsnapte Zara's keel. Moest dat nou weer, meer mensen? Een blik achterom bevestigde wat haar zintuigen haar al verteld hadden; een meisje verscheen op de berg en het begon akelig overbevolkt te raken. Een glimlach speelde op haar lippen, haar gedachtes gingen uit naar de laatste zin die ze had gedach - meer mensen. Meermensen. Hehe. Want het meisje dat zich een weg door de sneeuw baande, was een meermens. Een dikke kikker leek wel vastgeplakt aan haar schouder en deed weinig, Zara trok haar wenkbrauwen op. Een kikker als dier? Nou ja, het kon .. al vond zij dat haar uitgeschoten zeepaardje er heel wat flashier uitzag. Zara had slechte ervaringen met meermensen; de opkomst hier op deze tot voor kort uitgestorven bergpiek kon niet beter zijn. Een dikke dwerg, die uitgezakt op zijn bokje zat, en een meermin, die hier evenmin thuishoorde. Hoorde die niet in de zee ofzo? Of in het water, of iets dergelijks ... Zara zuchtte en stelde zich een beetje in het midden van de twee anderen op, besluiteloos wie ze eerst eens zou aanspreken.

Met een geconcentreerde trek om zijn mond liep Laurens de berg op. Andere wezens dan elfen zouden nu waarschijnlijk tot hun knieën in de sneeuw zitten. Elfen waren lichtvoetig en zakte daarom niet door de sneeuw heen. Waarom was hij dan geconcentreerd? Gewoon om het feit dat hij de weg niet mocht kwijtraken. Na een tiental minuten bereikte hij de top en zag drie verschillende wezens staan. Een dwerg, een meermin en een vrouwelijke elf. Met een hand schoof hij de kap, die onderweg was afgevallen, over zijn hoofd en liep met snelle passen op het gezelschap af. "Hoi," zei hij met zijn eeuwige vrolijkheid en keek de wezens een voor een aan.

NEW
-

Heel voorzichtig plaatste Evy haar voeten, terwijl ze de stijle berg beklom. Haar ademhaling ging iets sneller dan normaal, door de ijle lucht die rond de koude berg hing. Ze hees haar schoudertas nog iets verder over haar schouder, zodat hij niet weg zou glijden. Dat kon ze nu niet riskeren, nu het zo koud was. Er zaten eten, warme, droge kleren en andere nodige spullen in haar tas, en dat had ze allemaal hard nodig. Vanavond zou het vast nog kouder worden.

Met het puntje van zijn tong over zijn lippen uit concentratie liep Drew de berg op. Met zijn ene hand hield hij zijn pet vast terwijl hij met de andere regelmatig zijn puffer aan zijn mond zette. Het was niet echt een goed idee voor iemand met atma om deze berg te beklimmen, maar Drew hield nu eenmaal van uitdagingen. Toen hij de top bereikt had liet hij zich uitgeput in de sneeuw vallen. Het viel niet mee om astma te hebben, je kon niet eens een zware inspanning doen of je stikte bijna! Maar Drew had ermee leren leven en niemand kon de vrolijke twinkeling die altijd in zijn ogen stond wegvagen.

Evy ging verder, liet haar voeten steeds stappen na elkaar zetten, en fixeerde haar blik op de top. Tot haar grote verbazing zag ze een donker stipje daar boven in, dat steeds groter werd naar mate ze dichterbij kwam. Ze wachtte even, en kneep haar ogen een beetje samen, om de persoon, volgens haar was het een jongen, beter te kunnen zien. Ze kende hem niet, wat haar niet echt verbaasde. Het was een groot land, en er waren veel mensen. Ze liep dichterbij, maar bleef een beetje op haar hoede. Tot ze merkte dat de jongen waarschijnlijk wel even zou blijven zitten waar hij zat, aangezien hij nog al hijgde. Ze ging rustig, een beetje behoedzaam nog, naar hem toe. 'Gaat het?' Vroeg ze voor de zekerheid.