De Eeuwenoude eik

Zoals je waarschijnlijk al opmerkt aan de titel is dit een eeuwenoude eik. Volgens verhalen is het al duizenden jaren oud. Al zijn verhalen niet altijd even betrouwbaar. De eik staat in een open omgeving. Je zou het een weiland kunnen noemen. Door de leegte waar de enorme eik in staat valt de boom nog meer op. Volgens overleveringen bezit deze boom magische krachten, maar wat deze krachten dan zouden moeten zijn is onbekend.
De boom is perfect om in te klimmen, sommige takken zijn haast een meter dik. Dus weer maar niet bang dat de takken je niet zullen houden.

personen: hooguit 3
regels: Vrij, maar steek de boom gelieve niet in de fik.

Met glinsterende ogen richtte Zara haar blik omhoog, de verlanging duidelijk in haar blik te merken. Bomenklimmen, een ware verslaving van haar - hoe hoger, hoe beter. Het maakte niet uit wat voor boom het was, of er veel takken waren of niet; challenge accepted. De natuurfreak die ze was maakte haar tot een excellente klimmer en kenner, ze was vaak te zien tijdens haar rondzwerftochten. Deze was dé ultieme klimboom, zelfs voor de slechtste klimmer toegankelijk, wat het wellicht het mikpunt zou kunnen maken van picniks en dergelijke, maar toch wist Zara dat ze het niet kon laten om even de takkenjungle in te duiken. Haastig trok ze aan de dikke koordjes die de bovenkanten van haar laarzen bijeen hielden en greep de zolen vast. Ze gleden er soepel af en minder gracieus mikte ze ze ergens in de richting van de bast. Ze stak haar handen omhoog en greep naar de laagste tak. Haar spieren reageerde vlekkeloos aan haar wensen, wat nogal eens anders was, sinds ze over het algemeen best wel een onhandige persoon was. Ze hees haar lichaam omhoog en haar blote voeten klemden om de ronding van de tak heen, voor meer grip. Met hetzelfde bewegingspatroon werkte Zara redelijk gauw haar lichaam naar boven, totdat ze één tak was verdwijderd van de top. Ook deze laatste hindernis trotseerde ze en tevreden liet ze zich bovenaan neerploffen. Ze had er om eerlijk te zjin weinig idee van waar ze was; dat ze zich op de tovenaarseilanden bevondt wist ze nog wel, dat viel bijna niet te vergeten door de dampende, magische fluisteringen in de lucht. Maar op welk van de eilanden? Het kon nogal eens verschillen wat je tegen kon komen van gebied tot gebied, en Zara had gewoon een hekel aan onwetendheid. Peinzend liet ze haar blik over haar omgeving glijden, een kleine schim voor de ogen van de begane grond.

Dit was het gebied wat Elektra op haar duimpje kende, ze was hier in haar element. Niet veel verderop stond haar huisje. Het was geen kasteeltje, zeker niet, het was niet meer dan een simpel hutje. Iets steviger door enkele spreuken die ze ervoor gebruikt had, zodat het niet met de eerste de beste storm ervandoor zou gaan. Nee dat zou wel erg zonde zijn. Haar donkere gestalte stapte stevig over het veld heen. Ze had zoals gewoonlijk stevige laarzen aan, die vaak nog het meest weghadden van legerkisten. De zwarte stampers waar soldaten verplicht op moesten lopen. Het waren niet de meest vrouwelijke schoenen die je je maar kon bedenken, maar ze waren praktisch en daar ging het om. Toen ze dichterbij de enorme eik kwam merkte ze dat ze hier niet alleen zou zijn. Haar scherpe ogen hadden het meisje wel opgevangen in de boom. Hoog, hoger dan zij ooit zou kunnen komen. Lenig was ze niet, en dingen beklimmen was nooit haar sterkste punt geweest. Nee haar evenwichtsgevoel was op dat punt niet erg sterk. Wie het meisje was herkende ze niet, daarvoor was de persoon op bijna het hoogste punt juist weer net te ver weg voor. Enkele seconden bleef haar blik omhooggericht, waarna ze onder de bast plaatsnam.

In haar eigen dromerige gedachtes verzonken merkte Zara aanvankelijk niets van de gestalte die zich pal onder de boom had opgesteld. Haar aandacht ging uit naar het landschap hier; een hele hoop groen land, dat schommelde in hoogte en tint, en een glinsterend oppervlakte water, zo ver het oog kon zien. Beide andere eilanden waren vanaf haar bevoorrechte adelaarsplekje te zien, hoewel ze ze niet kon onderscheiden en daarmee dus niets aan deze aanwijzingen had. Ach, het was hier redelijk comfortabel en een prima plekje om eens even goed te zitten piekeren - over de komende oorlog, vervelende meerminnen die steeds weer opdoken en haar pestten, en haar eigen persoonlijkheid. Nee, dat laatste kon ze schrappen, volmaakt was ze niet maar eerlijk gezegd vond ze dat ze het best goed getroffen had en er weinig te klagen viel. Tevreden rekte ze zich lekker uit en steunde haar rug tegen de bast, haar tenen bedolven onder een flinke laag bladeren. Als ze recht naar beneden keek, leek het wel alsof ze kilometers hoog zat, hoewel ze wel beter wist. Het was op dit moment dat de schim haar opviel; van hieruit kon ze opmaken dat het een vrouwelijk iemand was, aan de vormen van het lichaam maar ze zou niet kunnen zeggen wat voor wezen het was. Haar gokje was een tovenares, aangezien dit hun eiland was. Om meer te weten te komen zou ze toch echt zichzelf naarboven moeten hijsen, want Zara had totaal geen intensie om naar beneden te klauteren - ze zat hier best.

Jullie posts zijn zo lang, ik heb nog niet gelezen, dus ik kom letterlijk binnenvallen.

Vanaf de rug van Arthuro keek Axel naar beneden. Daar zag hij de Eeuwenoude Eik. Hij vond het altijd heerlijk om rond deze boom te zijn. Er straalde een bepaalde rust vanaf en dat vond hij heerlijk. Hij liet zijn adelaar geruisloos dalen tot in de top van de boom. Daar steeg hij af en ging op zoek naar de eerste tak waar hij op kwam staan. Gelukkig had hij die aardig snel gevonden en hij wees er met zijn toverstok naar. "Morpho escalada," zei hij en de tak vormde een trap naar de grond. Hoefde hij tenminste geen kleerscheuren over te houden aan de afdaling.

[Dan stel ik voor dat je je nu gaat verdiepen met lezen >:] samengevat zit ik in de boom, en heb net Elektra opgemerkt die onderaan staat]

Een geluid verstoorde Zara's gedachtegangen en ze scheurde haar blik van de onbekende gedaante in de diepte, naar een focuspunt die een stuk dichterbij stond en dus voorrang had in haar belang. Een paar tellen na het horen van het geluid streek een prachtige adelaar, meters van haar vandaan, in de boom neer en een menselijke gedaante was te zien balanceren op zijn rug. Hij had warrige blonde haren, en de kleur van zijn ogen was geheel blauw. Algauw kreeg Zara door dat het niet om een mens ging, maar een tovenaar, te herkennen door de toverstaf in zijn uitgestrekte hand, en de manier waarop hij een handjevol woorden mompelde. Traptredes verschenen vanaf de hoogste tak, haar tak, en kronkelde zich helemaal naar de grond. Een glimlachje speelde op Zara's lippen en ze ging staan, waardoor ze met haar twee meter tien een nog hoger uitzicht kreeg. Voordat de jongen haar gepasseerd had, riep ze hem toe, "Dat is wel valsspelen, he, wat je doet. Of durf je de uitdaging niet aan om zonder makkelijke trappetjes de begane grond te bereiken? Het was gewaagd maar dit alles kon Zara geen moer schelen. Het ging haar om plezier in het leven, en ze bekommerde zich niet vaak om de reacties die anderen haar boden, met de hoge uitzondering van gevechten. Haar groene rechteroog en blauwe linkeroog fixeerden zich op de jongeman, aangezien het wezen onderaan de boom niet veel in had gebracht.

Axel schrok zich dood en hij donderde van de trap naar beneden. "Waarom merk je elfen in het bos pas op als ze naast je staan?" vroeg hij aan zichzelf en hij stond een beetje duizelig op. "Oh, hallo," zei hij tegen het meisje dat onderaan de boom stond. "Demorpho concluïs." Hij wees op de trap en die veranderde weer in de tak die hij al was geweest. Daarna ging hij op de grond zitten. Hij was aardig duizelig geworden en het meisje boven ook nog eens helemaal vergeten. Hij legde een hand op zijn hoofd en prevelde een lange, moeilijke spreuk. Een paar bloemen voor hem veranderden in kruiden die goed waren tegen zo'n beetje alles. Hij stopte zijn stok in zijn zak en begon op de kruiden te knabbelen.

De tovenaar schrok zodanig van Zara's stem dat hij van zijn eigen trapje tuimelde. Mopperend krabbelde hij weer overeind, het klonk als iets in de zin van ""Waarom merk je elfen in het bos pas op als ze naast je staan?" Zara lachte hardop om het verwijt in zijn stem, en moest haar tweede lachspurt inhouden toen hij wat verstrooid zei, "Oh, hallo." Hij had het duidelijk niet tegen haar maar tegen het schepsel onderaan de boom, wat verspilde adem was aangezien ze dit van zo'n groot hoogteverschil onmogelijk zou kunnen verstaan. Tenzij ze natuurlijk weer een of andere bijzondere kracht had met haar zintuigen, maar de kans dat dit geschiedde was minimaal. "Omdat ze ontzettend lang zijn en heel erg op bomen lijken? grapte ze, haar toon mild. Hij liet de tredes na een paar gemompelde woorden weer verdwijnen; aangezien hij zich tot nu toe meer bezeerd had aan het "makkelijk trappetje" dan de takken van de boom leek dit Zara een verstandig idee. Zara kon zijn binnensmondse gemurmel allemaal niet verstaan, evenmin bijhouden wat de jongeman nou weer aan het doen was. Met opgetrokken wenkbrauwen en een frons in haar voorhoofd keek ze toe hoe hij wat bloemen omzette in iets anders, wat ze niet kon zien omdat hij zijn handen ervoor hield. Hij stopte het goedje in zijn mond en zijn kaken begonnen kauwende bewegignen te maken, Zara vertrouwde erop dat het niet giftig was. Hij leek haar een nogal verstrooid persoon, vooral toen hij haar blijkbaar vergeten was, zo goed was ze met haar korte, groene rokje en topje die veel huid blootsetelde gecamoufleerd met haar omgeving. "Is het lekker? vroeg ze dan maar, bij gebrek aan inspiratie voor een onderwerp.

[zo en nu kap ik met posten, om het toch nog sociaal te houden voor elektra, het is immers haar meet ]

Haha maakt niet uit hoor, was met viev aan het boogschieten xd
-

Elektra had alles gadegeslagen, onbewogen zonder een spiertje in haar kalme gezichtsuitdrukking te bewegen. De jonge tovenaar die was komen aanvliegen per adelaar. Wat was dat nou voor vervoersdier? Arm beest, ze vond dat vogels vrije beesten waren, dieren die stonden voor de vrijheid. Nouja het was niet haar probleem. Hikitu was juist gemaakt om te vervoeren en te verplaatsen, toch was het een echt levend wezen, hoewel weinige het als een wezen konden zien.
Toen de tovenaar naar beneden donderde wist ze dat het met haar rust gedaan was. Haar groene ogen bekeken hem even, hij kwam haar onbekend voor. Logisch, heksen en tovenaars waren vaak op zichzelf, hadden geen behoefte aan gezelschap. Of om het beter te zeggen, Elektra had geen behoefte voor gezelschap. Al werd er weinig rekening mee gehouden door andere, want niet veel later kwam er een meisje achteraan, Zara, nu was er verwondering te lezen in haar blik. Dit meisje kende ze, van het diner van Konging Selena. De elf was een van de eerste wezens dat gearriveerd was. Maar veel contact hadden ze niet gehad samen. Iets wat volkomen aan Elektra gelegen had. Met haar hand ging ze even langs de sliph die zich ondertussen rond haar vingers gewikkeld had, waarna ze de twee gewoon bekeek.

Arthuro is groot genoeg om mensen te dragen, hoor.

Axel voelde zijn hoofdpijn wegebben. Niet lang daarna voelde hij niks meer en hij was niet duizelig meer. Langzaam stond hij weer op en bekeek eerst zijn takje. Er zat gelukkig geen krasje op of zo. Daarna keek hij naar de elf en naar het andere meisje. Daarna keek hij omhoog naar Arthuro, die nog rustig in de boom zat. "Misschien heeft het wel iets te maken met die oorlog," mompelde hij tegen zichzelf. "Dat elfen in je boom je laten schrikken en je daardoor naar beneden valt." Hij gaf de laatste tijd alles wat aan iemand te wijten viel door aan de oorlog. Die droeg nu de schuld van alles. Het was eigenlijk best logisch, elfen stonden ook nog eens aan de kant van de Zuiderlingen. Voorzichtig pakte hij zijn toverstaf weer, misschien was hij nog nodig.

I know, maar het blijft een adelaar xd
-
Het nieuwtje van de oorlog verspreid zich dus snel. Zelfs deze willeukeurige tovenaar wist ervanaf. Tenzij hij een garde-lid was, wat wel duidelijk was door zijn krachten. Een trap maken vaan boomtakken was duidelijk magie, en aangezien ze zelf een heks was voelde ze wel aan dat het een gesproken kracht was. Dat de woorden die hij genoemd had deze trap hadden veroorzaakt. Elektra was geen Sherlock Holmes, maar haar belangstelling was gewekt door de verzuchting van de tovenaar. "Die logica begrijp ik niet." was het enige, het eerste wat ze zei tegen de tovenaar. Hij had geluk, ze gaf niet vaak toe dat ze iets niet begreep. Het was een zwakte, iets wat ze voor zich hield. Niet bestemd was voor andere. Haar stem bleef de kille toon behouden, aan de ene kant omdat haar stem kil wás, aan de andere kant omdat er weinig emotie in gelegd werd.

"Die oorlog is nutteloos en dom," legde Axel uit. "En op het moment geef ik elke schuld aan de oorlog. Ik snap ook niet hoe tovenaars zo stom kunnen zijn om partij te kiezen, en datzelfde geldt voor andere wezens." Hij haalde zijn schouders op en tekende rondjes in de lucht met zijn toverstok. Het takje van eucalyptus glansde in het zonlicht. Hij ging over op een vierkant. Het was altijd leuk om met je toverstok te spelen, tenzij je iemand per ongeluk een varkensneus gaf. Dan moest je dat weer rechtzetten en dat ging Axel altijd maar moeilijk af.

NEW

Spike kwam op een voor hem lage snelheid aangevlogen. Voor andere feeën zou het wel snel zijn geweest, maar die hadden dan ook kleinere vleugels. Toen hij de reusachtige eik in zicht kreeg, begon hij te dalen. Na een tijdje landde hij zachtjes op de grond en liet hij zijn vleugels rustig uit trillen. Hij trok zijn borstplaat over zijn hoofd. Als je goed keek zag hij er nu nogal vreemd uit. Hij had alleen nog een broek aan, maar met volle bewapening. Een zwaard, dolken en op zijn rug een boog en pijlenkoker, netjes tussen de vleugels geplaatst. Hij legde zijn hand op de boom en voelde de energie van dit eeuwenoude levend wezen in het hart van de boom rond kolken, als een gigantische, slapende reus. En hij voelde de wijsheid die deze boom had meegekregen in de jaren dat hij leefde. Hij zakte onderuit en ging met zijn rug tegen de boom zitten, nadat hij eerst zijn pijlenkoker af had gedaan.

Riven zat bovenop een wild uitziende Mustang. Het prachtige paard had wijdopengesperde ogen en bewoog wild onder het zadel. Toch had Riven volledig controle over het dier. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat hij net zo gevaarlijk was als de bereidster die erop zat. Ze droeg bruin leer, was niet op oorlogspad. Maar het uniform droeg ze zoals gewoonlijk standaard. Ze reed al een flinke tijd over een open weide waar al van af een afstand een enorme eik zichtbaar was. Deze kwam steeds dichterbij het galopperende paard.

Spike keek rustig op. In de verte zag hij een paard in volle galop aan komen. Eerst besteedde hij geen aandacht aan hem en zijn berijder, maar toen ze dichterbij kwamen zag hij het wezen op de rug van het paard. Een Mord-Sith. Hij stond langzaam op en greep zijn pijl en boog, om ze weer op zijn rug te hangen. Hij wist dat je met deze vrouwen niet moest spotten, ze waren gevaarlijk en bezaten de kracht van pijn. Hij voelde een lichte huivering over zijn rug lopen. Waarom moest één van hen nu hier zijn. Hij spreidde zijn vleugels tot het uiterste en wachtte de Mord-Sith op. Hij wist dat ze niet snel geïntimideerd raakten, maar hij hoopte dat hij misschien wel kon laten zien dat met hem niet te spotten viel. Als ze hem tenminste op zijn vleugels zou beoordelen.