De daken van Falto

De daken van Falto, de naam zegt het al. Het is de plek waar je het beste plekje in de zon kunt vinden, naar de drukte beneden op straat kunt kijken en waar je, als je er vanaf valt, heel snel gewond bent. Ook zijn de daken het terrein van bendes, dus je moet goed van je af kunnen bijten als je daar komt. Je hebt veel plekken om te schuilen en je komt er niet makkelijk, dus is het de perfecte plek voor alle misdadigers die niet gepakt willen worden. Om van dak naar dak te springen moet je ver kunnen springen en goed kunnen landen, anders gaat het waarschijnlijk fout.

Regels: Niets, maar pas op bij de rand (als je leven je lief is)

Vanir liep rustig over de daken van Felto. Het was warm en het lieftst ging hij op een fijn plekje liggen slapen. Maar eerst moest hij even zijn Honeybee en kortzwaard laten repareren. Ze waren beschadigd door een korte tussenkomst door benden die hem als prooi hadden gekozen. Het was altijd handig als je in een kat kon veranderen en tien meter ver kon springen.

Laurens had de kap van zijn mantel over zijn hoofd getrokken. Kalm liep hij door een steegje om op de daken te raken. Hij stopte bij een regenpijp met daarboven een paar vensterbanken waaraan hij zich gemakkelijk kon vastgrijpen. Behendig klom hij omhoog en zakte een stukje door zijn kniën toen hij op een dak stond. Op de daken zaten van die bendes waar iedereen bang voor is, maar die schooiers wisten niet wat voor wezen hij was. Kalm liep hij over de daken heen en keek uit naar mensen die eventueel hier waren. Zijn scherpe ogen zagen een paar meter verderop een jongen lopen. Geruisloos liep hij tot achter de jongen en ademde in diens nek. Voor de jongen zich kon omdraaien was Laurens al achter een schoorsteen verdwenen. Hij had zin in een grapje, dus deed hij dit nog rie keer. De vierde keer riep hij vrolijk "Boe!" in het oor van de jongen en bleef met een grijns op zijn gezicht staan. Zijn ogen waarin ondeugende lichtjes op en neer dansten waren verborgen in de schaduw van zijn kap. Net zoals zijn oren en haar.

Vanir schrok enorm van iemand die vlak achter hem iets riep. Razendsnel draaide hij zich om en greep zijn Lady Butterfly, klapte hem open en wilde er bijna mee uithalen toen hij bedacht dat de jongen alleen maar boe had gezegd. Hij klapte het mes weer dicht en zei "Doe dat niet nog een keer. Ik heb al last van al die bendes die mn wapens mollen, hoef ik ook niet nog iemand te hebben die me dood laat schrikken. Hij keek even naar de jongen achter hem en vond het raar dat hij op zo'n warme dag een kap op had, maar zei er niets van. Hij begon rustig door te lopen want hij moest voor de middagsluit zijn wapens gerepareerd hebben.
-----------
dit is het mes btw

Spoiler:

Laurens grinnikte door de geschrokken reactie van de jongen. Afwerend stak hij zijn handen met de handpalm naar voren toen de jongen een van diens wapens op hem richtte. "Ik ben redelijk goed met wapens, misschien kan ik je helpen?" Hij keek de jongen nog altijd grijnzend aan en ging geheel rechtop staan zodat hij meer dan een kop groter was dan de jongen. Achteloos schoot hij een bliksemschicht op de man achter hem af die dacht dat hij een elf zomaar kon besluipen. "Waarom zijn mensen zo achterlijk?" mompelde hij terwijl met een soepel gebaar de kap van zijn mantel naar achteren deed. "Wat is je naam?" vroeg hij na een tijdje en keek de jongen recht in diens ogen.

Vanir keek even naar wat de jongen deed en zei toen "Ik heet Vanir." Hij haalde zijn kortzwaard en Honeybee tevoorschijn en liet ze zien. In het kortzwaard zaten heel wat bramen en de punt was krom en de Honeybee was geknakt en gescheurd in het midden. "Ik denk niet dat je hier wat aan kan doen zonder oven, aambeeld en wetsteen." Hij bleef bij een dakrand staan om te kijken of hij al bij de goede straat was aangekomen. Die van de smid bleek nog vier of vijf straten verder te zijn, dus zou hij moeten springen. Hij liep naar achteren, nam een aanloop en sprong over het gat. Het was redelijk simpel want het was iets minder dan vier meter.

"Laurens." Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd toen de jongen zijn wapens bovenhaalde. "Die bendes hebben je goed te pakken gehad en je hebt inderdaad een oven en zo nodig." Hij keek toe hoe Vanir een aanloop nam en van het ene dak op het andere sprong. Zelf ging hij kalm aan de rand van het dak staan, zakte door zijn knieën en sprong met een salto op het andere dak. "Ik zou oppassen daar. Een bijeenkomst van een bende." Laurens wees naar een groepje mannen, zakte terug een stukje door zijn knieën en trok de kap van zijn mantel over zijn hoofd. Een scheve grijns stOnd op zijn gezicht toen hij kalm naar de mannen toe liep.

Vanir keek even en knikte. Omdat Laurens al verder liep kon hij snel in een kat veranderen en daarna langs de mannen glippen. Hij was te moe om te vechten en het zou alleen maar problemen opleveren. Hij verschool achter een krat en veranderde snel in een kat. Daarna liep hij rustig verder naar de groep. Hopelijk hadden ze geen zin om een kat te pesten, anders waren ze dood. Hij vroeg zich af wat de elf ging doen, het zag er naar uit dat hij ruzie zocht.

Laurens zag ineens een kat naast zich lopen. Met een glimlach keek hij Vanir aan. "Weermens hé." Op zijn gemak liep hij naar de mannen toe en bleef achter hen staan. Er waren alleen mensen bij, dus geen elfen en dwergen. Waarschijnlijk hadden die mannen nog nooit een dwerg of elf van dichtbij gezien. "We moeten niet zo over ons heen laten lopen, we..." De man stopte met praten toen hij door het dat er iemand achter hem was komen staan. Met een ruk draaide hij zich om, trok een dolk va zijn riem en keek Laurens vernietigend aan. "Heb je nooit geleerd dat het niet beleefd is om achter iemand te gaan staan. Wel, ik zal je die les wel even leren." De man hief zijn arm om naar hem uit te halen, maar nog voor de dolk Laurens raakte had hij de arm van de man al vastgegrepen en gooide hem over zijn schouder. Door die beweging was de kap van zijn hoofd gevallen en slaakte sommige van de mannen een geschrokken kreetje terwijl de andere woedend rechtsprongen. Laurens pakte zijn dolk uit de schede die aan zijn riem hing en kan nog net een mes de andere kant laten opgaan. Zo bleef hij nog een tijdje doorgaan tot de bendeleden ofwel bewusteloos op de grond lagen ofwelwaren weggevlucht. Laurens dolk had veel slagen te verduren gehad, maar toch was er geen krasje op te zien. "Speciaal staal," zei hij ter informatie tegen Vanir terwijl hij rustig ging zitten en een chocolade reep uit zijn zak haalde.

Vanir miauwde even ter instemming. Die Laurens was niet zomaar voor de gek te houden. Hij vond het grappig dat die mannen even in elkaar geslagen waren, waarschijnlijk zouden een paar een andere bende opzoeken omdat ze deze te gevaarlijk vonden. Hij was even op een schoorsteen gaan liggen tijdens het gevecht. Hij keek even naar de dolk en snuffelde er toen aan. Hij vond het staal wel handig, hij moest vragen waar het uit bestond. Hopelijk niet van metaal uit een of andere meteoriet, anders kon hij het wel vergeten om het staal te krijgen. Dat zou handig zijn voor zijn wapens, aangezien sommigen niet al te sterk waren. Misschien zou hij de elf eens moeten vragen waaruit het bestond.

Laurens grinnikte toen Vanir aan zijn dolk snuffelde. "Voor als je het wilt weten, mensen kunnen dit metaal niet bewerken gewoon omdat ze het nooit kunnen vinden en niet echt nauwkeurig zijn. Deze dolk is gemaakt van maansteen." Hij keek even achter zich toen een van de bendeleden, die hij bewusteloos had geslagen kreunde. Laurens haalde zijn schouders op op keek terug naar voren. "Ook een stukje?" vroeg hij aan Vanir toen hij zijn tweede reep chocolade bovenhaalde. Het was goed dat elfen niet zo snel dik werden als mensen, andere was hij waarschijnlijk helemaal opgeblazen door de chocolade. Tevreden leunde hij een beetje achterover en sloot zijn ogen even. Hij dacht aan hoe zijn biologische ouders eruit zouden hebben gezien, aan zijn pleegouders en ofdat hij zussen en broers had of niet.

"Nee bedankt." zei Vanir toen hij weer terug veranderd was (om het simpel te houden heeft hij zijn kleren nog aan). "Het spijt me, maar ik moet echt verder om nog voor sluitingstijd mn wapens gemaakt te hebben. Als je zin hebt om mee te lopen hou ik je niet tegen, maar het maakt me ook niets uit als je blijft zitten." Hij merkte dat het al later werd en hij moest nog wel een halve kilometer ofzo. Dat zou dan rennen moeten worden. En hopelijk waren er geen andere obstakels op zijn weg. Hij moest ook even kijken of hij nog wel genoeg geld had.

"Ik ga wel mee. Ik heb eigenlijk nooit gezien hij mensen zwaarden en dolken bewerken." Rustig stond Laurens op en rekte zich even uit. Hij was al stijf van een paar minuutje zitten. Behendig ging hij op zijn handen staan en liep een paar rondjes op het dak. Daarna ging hij terug op zijn benen staan en keek Vanir aan. "Waar is die smid ergens?" vroeg hij met een glimlach en liep een stukje naar de rand van het dak en bekeek de menigte onder hem. Een rilling trok door zijn rug toen hij eraan dacht wat er zou zijn gebeurd als hij een van die mensen was. "Blij dat ik op het dak geklomen ben," mompelde hij terwijl hij zich terug omdraaide en Vanir vragend aankeek.

"Volg mij maar." zei Vanir met een glimlach terwijl hij een aanloop nam en over de straat heen sprong. Hij maakte een koprol en rende rustig verder naar de smid. Die was nog vier straten verder, iets meer dan vierhonderd meter verderop. Hij keek even achterom of Laurens volgde, maar aangezien die gast een elf was zat hij hem hoogstwaarschijnlijk vlak op de hielen. Hij voelde even aan zijn geldbuidel en kon haast met zekerheid zeggen dat hij genoeg geld had voor de reparatie, tenzij die smid een afzetter was.

Met snelle passen volgde de elf Vanir terwijl die over de straat heen sprong. Laurens maakte een flikflak, duwde zich nog een extra af aan de rand van het dak en eindigde met een salto. Al snel had hij Vanir ingehaald en liep naast hem. "Als je niet genoeg geld hebt betaal ik wel bij." Hij knikte naar de geldzak en liep^op zijn gemak verder. Laurens hoefde zich niet in te spannen om de jongen bij te houden, een voordeel van zo lang te zijn. Rustig fluit hij een liedje terwijl hij al bijna twee meter voor Vanir liep. Hij stopte en draaide zich met een grijns om. "Zeg het als ik te snel loop," zei hij terwijl hij wachtte tot Vanir hem terug had ingehaald.

Vanir grinnikte en zei "Nee, hoeft niet. En je loopt niet te snel hoor." Hij spoorde zichzelf aan nog iets sneller te lopen en toen hij zag dat de volgende sprong te ver zou zijn voor hem als mens veranderde hij al rennend in een kat. Hij was iets meer als vijf kilo en kon in zijn kattenvorm enorm ver springen met behulp van zijn gavitatiekracht. Bij de rand zette hij zich af en maakte zich gelijk heel licht, waardoor hij bijna vier meter de lucht in sprong (als ik overdrijf moet je het zeggen ^^) en zeker zeven meter ver.

Waarom zou je niet mogen overdrijven? xD
________________________________________

Laurens keek geïntreseerd toe hoe Vanir al rennend in een kat veranderde en van het ene op het andere dak sprong. Hij zelf zou nooit zo ver kunnen springen, maar als hij moeite deed lukte het misschien net. Hij nam een korte aanloop, schoof een beetje uit, maar moest toch springen. Laurens kon nog net de rand vastpakken en hij smakte hard tegen de muur aan. Met een beetje moeit klom hij over de rand heen en wreef over zijn knieën die het hardst tegen de muur waren geknapt. "Een tip, concentreer je voor je springt," zei hij met een pijnlijke glimlach tegen Vanir. Voor een elf deed dit zelf pijn.

Vanir was bleven kijken hoe de elf het zou oplossen. Hij kromp even ineen toen hij de smak hoorde, maar was blij dat Laurens alsnog de rand vast had kunnen pakken. Hij knikte op het advies van de elf en begon in een langzaam tempo weer te rennen. De volgende straat was die van de smid en hij had nog twee uur voor sluitingstijd, dus dat moest te doen zijn.