Kafekai - De hoofdstraat

Midden door Kafekai loopt een enorme straat, dagelijks rijden hier honderden zwaar beladen karren uit heel het land af en aan. Langs deze weg staan vele kraampjes waar ondanks de armoede van het land van alles verkocht word. Voornamelijk voedsel, maar als je een zijstraatje in slaat kom je ook de meer illegalen kraampjes tegen waar wapens verkocht worden, maar ook flesjes met gif of drugs. De straat is flink breed waardoor er behalve veel karren en andere reizigers overheen lopen ook gewoon ruimte is voor voetgangers.

regels personen: vrij

Nathaniël had de kap van zijn sneeuwwitte mantel over zijn hoofd getrokken zodat mensen hem niet zouden herkennen. Hij wilde zien hoe de zaken ervoor stonden in Noord, om dat daarna aan Selena door te brieven. Een soort spionage dus. Hij grijnsde, het was lang geleden dat hij nog eens voor spion gespeeld had. Zijn zwarte ogen, die verborgen waren in de schaduw van zijn kap, schoten van links naar rechts. Nathaniël liep een van de steegjes in en stopte soms bij een kraan waar je wapens kon kopen. De eigenaar van de kraam keek hem kort aan om daarna naar de katana's die in hun scheden op Nathaniëls rug vast gemaakt waren. "Moet ik uw wapens slijpen, meneer?" Zei de man slijmerig. Hij keek de man even aan. Rotte tanden, slecht verzorgd. "Nee, bedankt." Met een soepele beweging draaide hij zich om en liep terug naar de hoofdstraat. Nu moest hij in de buurt van het kasteel zien te komen.

was even douchen :3
-
Riven was nooit ver te vinden van Kafekai, tenzij haar orders anders waren. Wat in dit geval dus niet zo was. Haar blauwe ogen speurde de straten af, haar hand lag niet ver van de Agiel. Het was een standaard houding, een oplettende Mord-Sith die ondanks haar niet hele lange gestalte toch boven de menigte leek uit te stijgen. Het was haar 'attitude' die dat veroorzaakte. In tegenstelling als bij vele andere rezigers werd haar niks geprobeerd aan te smeren. Nee, er kwam zelfs niemand in haar buurt. Iedereen kende de grillen van de Mord-Sith, de verhalen over het wapen in hun hand. Langzaam liep ze door de straten heen.
-
ff kort omdat ik niks weet xd

Nathaniël bleef kalm over de hoofdstraat lopen. Nadat hij een handelaar de huid vol had gescholden omdat hij durfde hem iets proberen smeren, probeert geen een handelaar meer iets te verkopen. Zijn ogen knepen even tot spleetjes toen hij een Mord-Sitj zag staan. Een van de vrouwen waar hij over was ingelicht toen hij hier zijn opleiding afmaakte en waar zijn vader al veel over verteld had. Zijn vader, de man waardoor Nathaniël was geworden wat hij nu was. Vanbinnen gierde de zenuwen door zijn lichaam, maar vanbuiten bleef hij zijn kalme zelf. Rustig liep hij op de vrouw voorbij, maar natuurlijk stond het geluk niet aan zijn kant en vloog zijn kap door een felle wind van zijn hoofd af waardoor zijn zwarte haren en zwarte ogen zichtbaar werden. Zonder iets te laten merken liep Nathaniël verder, hopend dat niemand hem herkend had. Hij was nog niet eens fatsoenlijk voorbij de vrouw toen een man hem nijdig aankeek. "Wat doet iemand van zuid op de hoofdstraat van kasteel Kafekai?" Nathaniël kromp lichtjes in elkaar en vervloekte het feit dat hij per se wilde weten wat Bofohar van plan was.

Riven had wel een korte blik geworpen op de reiziger met een kap. Hij was een van de vele bezoekers van deze prachtige stad. De stad van Bohofar. De man waar zij haar leven voor zou geven, zonder enige aarzeling. De aandacht voor de vreemdeling werd pas echt getrokken toen zijn donkere haren tevoorschijn kwamen onder de kap. Het deed tot zijn geluk niet direct een lampje bij Riven branden, ondanks zijn kenmerkende uiterlijk. Ze zou direct moeten weten dat hij ut het Zuiden kwam, zelfs een van de hoogste bevelhebbers daar, maar het kwartje viel pas door de stem van een man. Die man zou een beloning moeten krijgen, maar dat zou later komen, eerst ging haar aandacht uit naar de jongeman. "Dat is iets wat ik ook wel zou willen weten." reageerde Riven kalm op de woorden van de voorbijganger. Ze had zich omgedraaid en plaats voor de Zuiderling genomen.

Nathaniël keek de vrouw met een ondeugende twinkelingin zijn ogen aan. "Geen idee eigenlijk, misschien met je het aan je geweten vragen," zei hij met een kleine glimlach omzijn lippen. Dit was misschien niet het moment om grapjes te maken, maar hij zou Nathaniël niet zijn als hij geen grapjes maakte in welke situatie dan ook. Even beet hij op zijn bodemlip om na te denken wat hij nu zou kunnen doen, na een tijdje werd zijn glimlach een grijns terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep en zijn kracht werken liet werken. Hij zorgde ervoor dat de vrouw nog heel weinig kon zien om haar een beetje te pesten. Weglopen deed hij niet. Ok, de koningin had hem nodig en het zou niet echt goed zijn moest hij ernstig gewond raken, maar weglopen wasiets wat alleen een lafaard deed. "Kon je niet gewoon je kop toe houden?" Beet hij de man zacht toe terwijl hij zich klaarmaakte voor iets wat komen ging. Wat er komen ging wist hij nog niet zeker, maar er ging wel iets komen. Zijn katana's liet hij nog in de scheden zitten. Die zouden alleen maar in de weg zitten om te ontwijken.

"Mijn geweten heeft niet zoveel inspraak op mijn denken." ze sprak rustig, duidelijk. Er was geen spoortje van schrik te zien in haar houding, dat er ineens een Zuiderling voor haar neus stond. Ze verachtte zuiderlingen. Het waren verwende schoothondjes die nog niet van wanten wisten. Haar gezichtsuitdrukking blees zelfs hetzelfde toen haar zicht veranderde, verslechterde. Ineens waren de scherpe beelden van de jongen verdwenen en zag ze niet meer dan enkele contouren voor haar. Ietwat gedesoriënteerd deed ze een stap naar achteren. Haar ogen hadden zich tot speeltjes geknepen om toch nog enig zicht te krijgen. Haar hand die in een strakke bruine leren handschoen was gestokken lag nu op de Agiel. Het was overduidelijk dat ze uit zou halen. Zonder enige waarschuwing gebeurde dat ook. Een Mord-Sith was niet van het aarzelen, maar van het handelen. Ondanks dat ze zo goed als niks zag wist ze de agiel tegen zijn kaak te slaan. Niet zo stevig als ze had gewild, maar hij raakte tenminste de kaak.

Nathaniël viel bijna om door de klap die op zijn kaak gegeven werd. De plek waar de agiel hem geraakt had zal blauw worden, maar voor de rest was er niets aan de hand. Toen het wapen zijn kaak raakte had hij zijn magie losgelaten en kon de vrouwdus terug zien. "Au," zei hij droog terwijl hij zijn hand op zijn kaak legde. Zonder een waarschuwing haalde hij met zijn vuist uit en raakte de vrouw in haar maag. Daarna trok hij zijn katana's in een soeple beweging uit de schede en liet die losjes in zijn handen hangen. Zo kon hij zo makkelijk stevig stevig beetgrijpen als hij ze nodig had. De mensen die op dat moment voorbij wilden komen bleven even staan kijken, maar maakte al snel rechtsomkeer. "Kun je niet beter?" vroeg Nathaniël spottend. Het was lang geleden dat hij nog een goede tegenstander tegenover zich had staan en dat liet hij niet zomaar aan zich voorbijgaan. Hij bewoog even met zijn kaak en kromp lichtelijk in elkaar door de pijn, maar herstelde zich al snel en wachtte op de volgende zet van de Mord-Sith.

Riven had enkele keer knipperen nodig om haar zicht weer volledig scherp te krijgen. In die enkele seconde had ze al gemerkt hoe belangrijk het eigenlijk was om goed te zien. Het had heel vaag gevoeld. Ze glimlachte even kort bij zijn auw, het was maar beter dat het pijn deed. Anders moest ze nog echt aan de slag ook. Niet dat ze dat heel vervelend vond hoor, helemaal niet. De blauwe ogen van Riven bleven op de jongen gericht, de vuist in haar maag deed haar ineenkrimpen. Pijn was iets wat voor haar normaal was, ze nauwelijks meer op reageerde. Dat had je eenmaal als je een Agiel gewend was te hanteren. De fractie van de seconde om weer recht op te staan had de Zuiderling zijn wapen te pakken gekregen. Een stel Katana's. Met een van haar handen sloeg ze haar lange vlecht naar achteren, over haar schouder heen zodat deze niet in de weg zou zitten. De vlecht was net als de pakken een deel van het uniform, nooit had ze het geknipt sinds ze rond haar vijfde levensjaar in training gegaan was. Dat verklaarde ook de lengte die nog net niet haar kont raakte. "Wat denk je zelf?" was haar wedervraag op de spottende opmerking van de jongen. Langzam deed ze nog een stap in zijn richting, totaal niet geïntimideerd door de twee zwaardachtige wapens in zijn hand. Een aanval deed ze niet, nee ze zou de arme jongen het idee geven dat ie nog enige kans had tegen haar.

"aargh, waarom denken vrouwen altijd dat ze beter zijn." Natuurlijk wist Nathaniël waarom de vrouw niet aanviel. Even haalde hij zijn schouders op en stak met een van zijn katana's in de schouder van de vrouw. Hij duwde nog een beetje door voordat hij de katana terug uit het vlees trok en een paar passen achteruit zette. "Er zijn altijd mensen die me onderschatten, waarschijlijk door mijn mini gestalte." Er verscheen terug een grijns op zijn gezicht terwijl hij de vrouw uitdagend bleef aankijken. De pijn in zijn kaak was al een beetje verminderd waardoor hij terug breeduit kan grijnzen. Zijn zwarte ogen boorde zich in die van de vrouw terwijl hij ontspannen ging staan.

"Omdat vrouwen ook beter zijn." was haar reactie terwijl ze voelde hoe het wapen in haar schouder terecht kwam. Nog steeds deed ze niet veel, het enige wat ze deed was even naar de wond kijken alsof het een irritante muggenbult was. Natuurlijk deed het pijn, maar ze was er in getraind deze te verdragen. Het te verwelkomen en verder geen aandacht aan te schenken. Straks zou ze er wel wat aan doen. Eerst moest ze even met dit spionnetje afrekenen. Kort bewoog ze haar schouder, het bloed was te zien op het bruine leer. Zonde, ze had haar rode uniform moeten aantrekken. Die kleur was zodat het bloed van de tegenstander wat minder goed te zien zou zijn. Als een rode lap bij een stierengevecht.
Ze reageerde niet op zijn volgende worden, niet woordelijk tenminste. Behendig nam Riven een grootte stap naar voren, haalde uit met haar elleboog naar zijn kaak, haar linker, zodat haar rechterhand met de agiel richting zijn maag ging. De magie was sterk genoeg om gewoon door de kleding te gaan, "Snap je nou dat vrouwen sterker zijn?" siste ze in zijn oor.

Deze keer kromp Nathaniëls helemaal in elkaar van de pijn. Hij had zijn katana's laten vallen door de klap die hij in zijn maag gekregen had. De jonge man snoof toen de vrouw wat in zijn oor siste. Nathaniël maakte een klein sprongetje en plante zijn voet hard in de maag van de vrouw. "Wie zegt dat vrouwen altijd beter zijn." De plagende ondertoon was uit zijn stem verdwenen en zijn zwarte ogen stonden hard. Het kon goed zijn dat sommige vrouwen beter vochten dan sommige mannen, maar hij was niet de bevelhebber van koningin Selena geworden om zich te laten in elkaar slaan door een vrouw. Nadat hij de vrouw nog een paar rake vuistslagen tegen haar schouder en tegen haar kaak had gegeven trok Nathaniël zich even terug. "Misschien is het handig als ik de naam van een waardige tegenstander weet? Nathaniël Flack, tot uw dienst." Hij maakte een diepe buiging die meer spottend bedoelt was dan voor respect. Bij het rechtkomen moest hij op zijn tanden bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Even ging hij met zijn hand over zijn buik en merkte dat hij een rib gebroken had. "Hey, door jou moet ik straks waarschijnlijk weer naar die verdomde ziekenzaal." Hij keek de vrouw voor hem nijdig aan, liep met snelle passen op haar af en pakte haar arm vast. Die arm draaide hij op haar rug zodat ze nog moeilijk kon bewegen. "Misschien wordt het eens tijd om wat minder arrogant te doen, dat is zo een van de dingen waar ik absoluut niet tegen kan," fluisterde Nathaniël in haar oor en boog haar arm nog een beetje verder naar boven. Als hij nu nog een stuk zou verder duwen zou hij de arm makkelijk kunnen breken.

Pas je op dat je niet een beetje powerplayed, want ik denk wel dat Riven zich niet zo makkelijk in elkaar laat slaan ^^
-
Riven voelde hoe de tweede trap haar maag raakte, "Ik." wist ze nog terug te zeggen, haar stem klonk kil, haar gezicht verbeten. Kort zocht ze naar lucht die hij uit haar longen getrapt had. Maar dit was niet iets waar ze zich door het veld uit zou laten slaan. Nee, de jarenlange trainingen die ze gehad had hadden haar tot een uitstekende vechtster gemaakt. En door het verdragen van de pijn en de Agiel in haar hand was ze zeker van haar zaak. Zonder enige twijfel, aan twijfel deden Mord-Sith's niet. Nee dat was iets wat als eertse uit hun systeem gebannen werd. Als ze jaren geleden niet getwijfeld had, had ze hier niet gestaan om haar land te verdedigen tegen een of ander bevelhebbertje uit het Zuidelijkland. De vuistslag tegen haar kaak beantwoorde ze al snel met een rake klap met de Agiel tegen zijn nek aan. Ze zou zijn wervels kunnen breken, maar ze wilde hem eerst laten zien wat pijn was. Kort bewoog Riven even haar kaak die voor haar gevoel nu al bezig was met opzwellen. Dat zou een retourtje kaakchirurg worden. Voor zover die mannen in staat waren het te behandelen. ook dat zou voor lagere zorg zijn.
Bij het zien van de buiging van Nathaniël keek ze hem even spottend aan. Zijn naam kon haar geen zien interesseren. Totaal niet zelfs. Zonder veel moeite liet ze hem haar arm pakken, ja het was geen fijne houding, zeker niet met de schouder die al flink beschadigd was door de katana. Een ander zou het uitschreeuwen van de pijn, maar Riven had geleerd haar gezicht strak te houden, geen kick te geven. "Misschien is het tijd voor jouw om eens wat respect op te brengen voor een Mord-Sith." Zonder enige aarzeling duwde ze met haar vrije arm de Agiel tegen zijn zij aan. Het was onvoorspelbaar wat voor pijn zo'n stukje rood leer kon geven.

Met een kreet van pijn liet Nathaniël de vrouw los. Hoe kan zo'n leren ding bijna al zijn ribben breken? Woedend keek hij de Mord-Sith aan en begon hevig te trillen waarna er op de plek waar hij eerst stond een redelijk grote zwarte wolf stond. De wolf kneep zijn ogen tot spleetjes en liet alle gevoel uit de vrouw haarlicham verdwijnen. Niet dat het heel veel zou uitmaken, maar misschien liet ze dat stomme ding dan vallen. Grommend keek Nathaniël de vrouw aan, maar de pijn die hij had was duidelijk in zijn ogen te lezen. Niet dat hij zomaar zou opgeven,maar op zo'n momenten is hij echt slecht in emoties verbergen.

[kort!! I know ;(]

die van mij word ook kort ivm bones kijken :p
-
Riven moest toegeven dat ze dat niet aan had zien komen. Op de plek waar eerst de jongen gestaan had stond nu een grote zwarte wolf. Ze had niet veel verstand van wilde dieren, maar dit was wel groter dan een gemiddelde wolf. Tot haar verbazing en opluchting voelde ze hoe het gevoel uit haar lichaam leek te verdwijnen, haar kaak en schouder waren niet meer te voelen, evenals de andere verwondingen die hij veroorzaakt had. al was het een rare ervaring om zo te moeten bewegen. En zelfs de Agiel gaf geen gevoel door in haar vingers. Het welbekende gevoel van verbrijzelde vingers was een apart soort gemis.

Langzaam schakelde Nathaniël ook de rest van de vrouw haar zintuigen uit. Eerst het gehoor, dan de reuk, de smaak en als laatste het zicht. Bij zichzelf schakelde hij zijn gevoel een stukje uit zodat hij zijn gebroken ribben, gekneusde kaak en de rest van zijn verwondingen niet te hard voelde. Op zijn gemak ging hij zitten terwijl hij in de geschrokken gezichten keek van de mensen die naar het gevecht waren blijven kijken. Het was net of ze nog nooit een weerwolf hadden gezoen. Nathaniël gromde naar de man die hem verraden had, liep ernaar toe en beet in diens been, niet hard, maar toch schreeuwde de man het uit van de pijn. Kalm liep hij terug en ging voor de Mord-Sith zitten terwijl hij jaar zicht voor een deel teruggaf. Hij moest het toch een beetje eerlijk spelen, niet?

[Ik wilde nog per se een stukje posten voor ik ging slapen xD]

haha ik een heel kort stuk voor ik ga eten :3
-
Riven voelde hoe haar gehoor afnam en merkte al snel dat ze niks meer rook of proefte. Het maakte niet echt uit die laatste twee, daar had ze op het moment niet veel aan. Totaal gedesoriënteerd probeerde ze tenminste haar zicht terug te krijgen, want dat was het belangrijkste wat ze nodig had. Gevoel was alleen maar een voordeel op het moment, ze zou geen pijn voelen, maar haar spieren hadden niks met haar huid te maken. Enkele mannen begonnen nadat de wolf in de man zijn been er vandoor te gaan, de stadswacht halen en eventueel een andere Mord-Sith. Nathaniël wilde misschien wel eerlijk spelen, Riven hoefde dat niet te doen. Toen haar zicht een soort van terug was, ze zag alles wazig maar ze kon de zwarte wolf onderscheiden.

Nathaniël keek even om toen een paar mannen weg liepen, waarschijnlijk om wachters ofzo te gaan halen. Met een grom draaide hij zich terug om naar de Mord-Sith en liet haar gevoel weer werken. Hij zette een paar stappen naar achteren, nam een aanloop en liep op de Mord-Sith af. Hij duwde de Mord-Sith op de stenen en zette zijn nagels uit over haar buik. Natuurlijk haalde dat niet veel uit door het leer, maar zo had hij een betere grip. Nahaniël zette zijn tanden in de schouder van de vrouw en probeerde deur het harde leer heen te bijten, wat niet echt goed lukte. Na een tijdje gaf hij het op en beet in haar pols. Niet te hard zodat die ongeneeslijk gewond zou raken, maar wel hard genoeg om pijn te doen. Hij ging terug van haar af en ging een paar meter verderop liggen, wel zo dat hij meteen weg zou kunnen springen. Zijn ogen bleven strak op de vrouw gericht terwijl hij het bloed van zijn snuit likte.

[Kort doordat ik even naar inspiratie moet gaan zoeken xD]

whaha zie nu pas dat je gereageerd hebt, I am sorry voor mijn late reactie :3
=
Riven voelde haar gevoel langzaam weer terug komen in haar lichaam. Ze voelde hoe de zwarte wolf haar omlaag duwde. Tijdens haar val duwde ze de rode Agiellangs zijn poot. Het bevel gevend dat deze zou breken. Of het lukte wist ze niet, de klap op haar rug haalde haar even uit de concentratie. Ze verzette zich tegen de happen van de wolf, ondanks het leer waren sommige tanden sterk genoeg om erdoor heen te komen. Het bleef een wolf. Ze wist hem enkele keer te raken, nogmaals bij z'n kaak en op het borstbeen van de wolf. Ook rond de pols zat leer, maar het was daar dunner omdat het bewegelijker moest zijn. Ze gromde kort v an de pijn, maar reageerde erop door hem met haar knie te raken. Langzaam, de verwondingen belette het haar om zo snel als eerst te reageren draaide ze zich om. Half met haar handen op de grond steunend, als een hardloper die klaar stond om op te springen keek ze met haar blauwe ogen naar de bevelhebber van het zuidelijk rijk. Nee, ze zou hem niet laten gaan. Ze wist zeker dat er interessante informatie uit hem te halen zou zijn. Al zou ze het met haar eigen dood moeten bekopen. "Dacht je nou echt dat ik zo makkelijk zou opgeven." siste ze hem toe terwijl ze richting hem liep. Ze was er op voorbereid dat hij weer een aanstalte tot een sprong zou maken, haar wapen lag dan ook duidelijk klaar om toe te steken.