Het dorpsplein van Ewfin

Op het dorpsplein van Ewfin is bijna altijd wel leven te vinden. Er zijn kraampjes, er wordt muziek gemaakt, en over het algemeen is het een erg gezellige bedoeling. Er zijn wel eens relletjes, maar die worden snel opgelost. Er is van alles te vinden op de markt, die elke dag, behalve zondag, plaats vind. Er zijn spullen van handelaars uit het hele land, en ook uit andere landen. De illegale spullen worden niet hier verkocht, maar vaak aan de aangrenzende kleinere, duistere steegjes. Maar als het avond wordt, worden er kleine lichtjes aangestoken, die over het hele plein verspreid staan, er overal boven hangen, zodat het een gezellige sfeer krijgt.

Regels en personen: Vrij.

Evy wierp even een blik op Nive, die trouw naast haar liep, en aaide even afwezig over haar glanzende rug. Het schemerde, en er waren al wat kraampjes aan het opbreken. Maar ondertussen waren er een stuk of vijf mensen alle lichtjes aan aan het steken, waardoor er een warme gloed over het plein gleed. 'Blijf maar.' Fluisterde ze, en Nive liep rustig naar de schaduwen, waar ze zou wachten tot Evy terug zou komen. Een vage glimlach gleed over haar gezicht terwijl ze het plein op liep. Het luide gepraat dat je overdag hoorde was er niet meer, maar het rustige geroezemoes was er nog duidelijk. Ze struinde eerst een paar minuten rond, en vond toen een leeg bankje, onder een lantaarntje, waar ze gemakkelijk kon zitten. Uit haar tas pakte ze een boek, sloeg dat open, en begon te lezen, iets wat haar altijd kalmeerde na een zware dag. Iets waar ze haar gedachten mee vrij kon maken.

Nathaniël rende door de straten van Efwin heen. Normaal liep hij niet weg van gevechten, maar aangezien hij al een gekneusde kaak en een paar gebroken ribben had, had hij echt geen zin om nu te vechten. Bij die verwondingen kwam er nog eens bij dat hij zijn zusje verder moest opleiden en haar geroddel moest aanhoren. Toen hij op het dorpsplein aankwam keek hij even achterom om te zien ofdat die noorderlingen hem nog volgde. Toen dat niet het geval was verscheen er een lichte grijns op zijn gezicht terwijl hij langzaam verder slenterde en naar de lichtjes die aangestoken werden keek. Ineens hoorde hij een stem achter hem roepen: 'Daar is 'Ie!" Nathaniël slaakte een geërgerde zucht vooraleer hij begon te rennen. Wat verderop zag hij een bankje waar een meisje opzat staan. Hij zette nog een laatste sprintje in en ging achter het bankje en het meisje op zijn hurken zitten. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht toen de mannen hem los voorbij liepen. Nadat de laatste man uit zijn gezichtsveld verdwenen was plofte hij naast het meisje neer op het bankje. "Hoi," Zei hij lichtelijk buiten adem en keek het meisje glimlachend aan.

Evy's ogen schoten even over haar boek langs toen ze voetstappen dichterbij hoorde komen en ze een stem hoorde galmen. Vanuit haar ooghoeken schoot een persoon, een jongen, weg, achter de bank. Haar blik ging even naar achter, maar ze richtte zich toen weer op haar boek, en bleef zitten. Ze begreep niet precies waarom, maar blijkbaar verstopte de jongen zich voor de mannen. Toen ze allemaal langs waren gekomen, stond de jongen op, en kwam hij naast haar zitten. Ze keek even langs hem, de straat in waar de mannen in waren verdwenen. Ze keek even naar haar boek, en draaide haar hoofd toen naar de jongen. 'Hallo.' Zei ze, met haar rustige stem, die en lichtjes behoedzame ondertoon had. Even wachtte ze, maar toen won haar nieuwsgierigheid het. 'Waarom zaten ze achter je aan?' Vroeg ze, terwijl ze een van haar rode haren uit haar gezicht streek. Ze nam de jongen even in zich op. Hij zag er nogal verfomfaaid en buiten adem uit.

-
Even tussendoor: Verschoon? XD Het is toch verscheen? Btw, ik moet nu weg, slapen, so, ik ben er morgen weer. :'D

Ik kan niet op mijn i-pod werken --'
________________________________

"Omdat we nu in het noorden zitten en ik een redelijk belangrijke functie heb in zuid,"'antwoorde Nathaniël op de vraag van het meisje. "Nathaniël." Hij stak zijn hand uit naar het meisje terwijl met de andere even over zijn kaak gleed. Zijn ribben deden ook nog altijd pijn en hij begon tegen zichzelf te mopperen waarbij je maar een paar woorden kon opvangen: "Stomme Mord-Sith... Denk dat ze heel wat is... Zet het haar nog betaald." Een paar gewapende noorderlingen kwamen voorbij, maar leken hem niet te herkennen. Ontspannen ging hij onderuit gezakt op de bank zitten terwijl hij zijn ogen over de lichtjes liet glijden.

[kort, I know, sorry xp]

Oh, okay ;D
-

Evy knikte begrijpend, maar wachtte even voor ze zijn hand aanpakte, en keek Nathaniël bedenkelijk aan. Maar toen schudde ze zijn hand rustig. 'Evy.' Stelde ze zichzelf voor, met haar gebruikelijke kalme stem. Ze was even stil, en klapte toen haar boek dicht. Vanuit haar ooghoeken zag ze een witte schim langs komen, en ze wist dat Nive haar in de gaten hield. Evy richtte zich weer tot de jongen. 'Heb je wat gebroken?' Vroeg ze hem, met een blik op zijn ribben, en toen op zijn kaak, waar hij net nog overheen gewreven had. Ze ving een paar gemompelde, onduidelijke en vooral geërgerde woorden op.

"Een paar gebroken ribben en een gekneusde kaak, maar ik heb al erger gehad hoor," zei Nathaniël met een glimlach terwijl zijn ogen van links naar rechts over het plein schoten. Het kon goed zijn dat die mannen terug kwamen. Hij slaakte een geïrriteerde zucht toen een vrouw naar hem wees. "Kijk en leer," mompelde hij zonder het witte dier gezien te hebben. Nathaniël kneep zijn ogen tot spleetjes en maakte het zicht van de vrouw vaag, evenals haar gehoor. Daarna keek hij naar de twee mannen die aan kwamen lopen, maar voor hij iets kon doen sprong er een luipaard op de mannen af en versperde hen de weg. "Hm, ik had het even goed zelf kunnen doen," mopperde Nathaniël terwijl de twee mannen wegrende en de vrouw gilde dat ze niets meer kon zien. Toen Callisto naar hem toe kwam krabde hij haar even achter haar oren. Even richte het dier haar ogen op het meisje, maar toen ze rook dat ze noch zuid noch noord was ging ze naast de bank liggen. In tegenstelling tot Nathaniël had Callisto het witte luipaard wel gezien.

Nive kwam nu langzaam dichterbij Evy en Nathaniël, maar hield haar kop schuin, en hield haar blik gericht op het luipaard dichtbij Nathaniël. Evy hield de twee goed in de gate, maar Nive leek eerder behoedzaam dan vijandig naar de ander. Ze leek ook niet al te bezorgd over Nathaniël, en aangezien ze wist dat ze bijna altijd op Nive's intuitie kon vertrouwen, richtte ze haar blik weer op Nathaniël. Nu kwam Nive ook echt naast haar zitten, en Evy aaide even over haar kop. Ze keek Nathaniël even bedachtzaam aan. 'Indrukwekkend.' Zei ze. Ze was nog niet van plan om meteen vrij te geven wat haar kracht was, maar was wel erg geïnteresseerd in wat Nathaniël net had gedaan. 'Je schakelde haar zintuigen uit.' Zei ze langzaam, half constaterend, half vragend.

Nathaniëls aandacht werd getrokken door een sneeuwwitte luipaard, maar hij richtte zich al snel weer op Evy toen ze iets zei. "Jep, ik kan met zintuigen van andere mensen spelen. Zoals dit." Hij kneep zijn ogen terug tot spleetjes en maakte Evy 's zicht scherper. Dat liet hij even zo en maakte het na een paar minuten terug normaal. "Het is handig voor op een veldslag." Hij richtte zijn blik even op Callisto en keek haar waarschuwend aan. Het was niet echt de bedoeling dat ze iemand zou aanvallen noch het andere luipaard noch een noorderling. Nathaniël richtte zijn zwarte ogen op de vogels die boven hem vlogen en dacht aan zijn familie. Zijn vader was nu waarschijnlijk volop bezig om nieuwe rekruten te trainen terwijl hij de opleiding van zijn zusje maar moest afronden. Even draaide hij met zijn ogen, Angeline was echt een roddeltante van de ergste soort. Misschien moest hij haar een paar dril oefeningen geven, dan had ze wat minder tijd om alles te weten te komen. Tenzij het over Nathaniël zelf ging waarschijnlijk. "Weet je hoe vervelend het is om een zusje te hebben die echt niets anders doet dan de hele dag roddelen?" vroeg hij aan Evy terwijl hij zijn blik van de vogels afscheurde.

Evy sperde haar ogen even verbaasd open. Alles was scherper, het was alsof ze iets gemist had. Ze zag veel, te veel, leek het wel. Ze fronste even, en toen haar zicht na een minuut of wat weer normaal werd, haalde ze even een keer rustig adem, en richtte haar blik toen weer op Nathaniël. 'Indrukwekkend.' Ze glimlachte even, terwijl ze terug dacht aan haar op een na oudste zus, die niet te houden was als het roddelen ging. 'Ik kan me er heel wat bij voorstellen,' antwoordde ze met een lichte zucht. Haar blik gleed naar de twee luipaarden, en bleef daar even rusten. Haar gedachten dwaalden even af, weg van hier, naar de tijd waarin ze nog veilig samen met haar zussen en vader was. Maar toen werd ze weer weggetrokken, terug naar het hier en nu. En ze keek Nathaniël aan. 'Wat is haar naam?' Vroeg Evy, met een blik op de luipaard bij Nathaniël.