De Ermisraanse Overgang - Ermisra

Het groene gedeelte van de Overgang bestaat uit een uitgestrekt grasveld, met hoge, vochtige grassen. Hier en daar staan wat bomen, de afstand van boom tom bomo verschilt maar is gemiddeld zo rond de twintig meter. Deze bomen zijn niet talrijk maar elke boom telt minstens voor twee, het zijn kolossale gevaartes die met hun toppen tegen de wolken aanschuren. De jongsten staan hier al duizenden jaren, wat mogelijk is door een woeste zee die hun vocht aanbiedt. Een eind verderop, in zicht van de dichtsbijzijnde bossen, bevindt zich de woeste zee, de grondsoort tussen het gras en het water bestaat uit zand. De zee wordt snel diep, waardoor het zelfs 's zomers nooit warmer kan worden als zo'n zeventien graden.

Een kille wind treiterde de bladeren aan de bomen, gierend en zuigend totdat het eindelijk een slachtoffer opeiste. Gedwee dwarrelde een regen van bladeren omlaag, en creeerden een verse laag die de neuzen van een paar laarzen bedekten. Triomfantelijk, overmoedig door haar victorie speelde de pind plagerig door de rafelige, bruine haren van de elf die bij de laarzen hoorde en belemmerde haar het zicht. Fijntjes veegde ze de bladeren van haar schouders en stapte uit de beschutting van de boom. Haar scheve ogen, ongelijk in kleur, dwaalden over haar omgeving en vielen op het tierende wateroppervlak voor haar. Een glimlachje speelde op haar lippen en ze bewoog in een hoog tempo richting water. Water was haar lust en leven, het effect van het water op haar huid een ultieme beloning. Bovendien bevond zich in het water haar vriend, haar trouwe vriend. Regendruppels begonnen zich uit hun gevangenis hoog in de wolken te bevrijden, zachtjes bestreelden de druppels Zara's wangen en gleden langs de contouren van haar gezicht omlaag. Zara glimlachte nogmaals, en hoopte dat er nu eens niemand kwam om haar rust te verstoren. Het glinsterende oppervlak doemde voor haar op, en zonder aarzeling doorkruisde ze de zanderige gedeeltes om in het water te stappen. Ze wiebelde haar tenen en bekeek dromerig de kringetjes die ontstonden. Het geluid van voetstappen klonk, redelijk dichtbij maar Zara nam niet de moeite om op te kijken; ze paste haar eigen zelfverzonnen gouden regel toe - als ze diegene niet zag, was die er niet.

Open voor iedereen.
Regels: het liefst minstens 4 in je typvak

Narah stapt rustig door het bos en gefascineerd rond. Omdat de oorlog gaat beginnen tussen Noord en Zuid blijft ze uit die gebieden weg. Het elfen oud is vredig en dit was een plaats waar wezens waarschijnlijk niet snel over de oorlog zouden beginnen. Narah had geen kant gekozen gewoon omdat noch bij zuid, noch bij noord hoorde. Ze bleef nooit lang op een plek en kwam graag in allebei de gebieden. Met een zucht stopte ze met piekeren en ging er in vampiers zovele vandoor. Na een tijdje stopte ze toen ze een geur rook. De geur van een elf. Langzaam liep ze dichterbij tot ze de elf in het water zag staan. Rustig pakte ze haar fluit uit haar tas, ging tegen een boom aanzitten en speelde een vrolijk deuntje en liet een enkele gele roos groeien. Daarna liet ze haar magie los en speelde normaal verder.

Iona stapte langzaam door het woud. Haar voeten waren bloot, en het enige wat haar huid bedekte was een weinig-bedekkende donkergroene 'bikini'. Enkele uren geleden was ze het land op gegaan, hier in het elfenwoud, om even haar benen te strekken en om niet te vergeten hoe het was op het vaste land. Het vaste land verschilde namelijk behoorlijk van de onderwaterwereld. Het zag er niet alleen anders uit, maar op het vaste lang woog je ook veel meer. Niet dat dat betekende dat je als meermens op het land zwak was, want het kostte behoorlijk wat energie om te zwemmen, en daarmee creëerde je ook spieren, maar het was wel een vreemd gevoel. Wanneer een meermens voor het eerst in zijn leven het vaste land betreedde, kon dit heel verwarrend zijn. Ten eerste moet je wennen aan de verandering, je zwemt niet rond in een vloeistof en hebt veel meer last van de aantrekkingskracht. Ten tweede had je dan ook nog nooit van je leven gelopen, en moest je dat met vallen en opstaan leren, hoe oud je ook was. En daarom kon Iona beter niet té veel in het water blijven, voor ze het lopen verleerde. Momenteel deden haar benen een beetje pijn. Ze had inderdaad al lang niet gelopen, en bij het lopen gebruikte je andere spieren dan bij het zwemmen, en daardoor had ze ietwat spierpijn. Nu was ze weer op weg naar de zee, om het frisse water in te duiken. Ze verheugde zich erop, want Iona hield zóveel meer van het water dan van het land. En ze kon ook niet wachen om Faible weer te zien, haar reusachtige Zee Draak, welke ze niet haar 'dier' of haar 'huisdier' noemde, aangezien hij meer was dan dat. Hij was niet gewoonweg haar dier, hij was haar vriend, haar broer, haar leven. Faible maakte het grootste gedeelte uit van Iona's leven, en ze zou niet weten wat ze zonder hem zou moeten. Zonder Faible, zou ze niemand anders hebben, en dat zou een afschuwelijke eenzame gedachte zijn. Iona hield van stilte en van eenzaamheid, maar als Faible weg zou zijn, zou dat gevoel nooit meer hetzelfde zijn.
In de verte doemde het water op, en Iona's mondhoeken krulden ietwat omhoog. Haar huid tintelde bij de gedachte aan het kalmerende vertrouwde water, maar plotseling doemden ook twee gedaantes zich op, vlak langs de waterrand. Iona kneep haar ogen tot spleetjes, maar stapte door.
De ene gedaante was een elf. Iona herkende haar al van achteren, door haar absurd lange lengte en haar kenmerkende puntoren. De andere had het meeste weg van een mens of een tovenaar, maar dat kon Iona niet met zekerheid zeggen. Ze liep door, hoewel haar tempo iets afzwakte, terwijl ze de twee observeerde. De elf stond met haar voeten in het water en de andere vrouw stond vlak bij haar. Ze speelde op haar fluit en zat wat te klieren met haar magie, waardoor een gele roos opbloeide uit het gras. Iona had de twee nu bereikt en was vlak bij. Ze was ongeveer een meter of twee van hen verwijderd, maar ze stapte het water in alsof ze hen niet gezien had, hoewel ze de twee goed in de gaten hield. Ze liep verder het water in, tot een eindje boven haar enkels, maar ze waagde zich niet verder. Wanneer ze dieper kwam dan haar knieën zouden haar benen een enorme groene vissenstaart vormen, en dat was niet handig, want ze was nog niet van plan het water in te gaan, en het was moeilijker om het vaste land op te gaan. Vooral omdat ze dan erg kwetsbaar was.
'Wat een prachtige bloem,' merkte Iona op. Haar stem droop van het onvriendelijk sarcasme, en ze keek de twee niet aan terwijl ze dat zei. Vervolgens wierp ze een luchtige blik over haar schouders en voegde er aan toe: 'Gaan jullie zwemmen? Ik zou maar uitkijken, er zitten monsters in het water.' Haar mondhoeken krulden lichtjes op, terwijl ze haar ogen weer op het water richtte.

De voetstappen kwamen niet nog dichterbij en niemand praatte tegen haar aan, zoals Zara aanvankelijk vermoed had. In plaats daarvan dwarrelde de hoge tonen van een fluit met de wind om haar oren, de musicale tonen waren zacht en melodieus. Zara's nieuwsgierigheid was toch wel geprikkeld en ze draaide haar bovenlichaam, om de bron van het geluid te zien. Een vampierenmeisje leunde met haar rug tegen een van de stammen, die zo dik waren dat ze in vergelijking klein en mager leek. De fluit streelde haar lippen, en haar wangen bolde en holde afwisselend om lucht in te zuigen en de tonen te kunnen produceren. Gefascineerd keek Zara toe hoe een enkele, gele roos uit het niets groeide, opgewekt door de fluisterende tonen van het instrument. Een gele roos - het symboliseerde vriendschap, vreugde, een nieuw begin. Wist het meisje dit wel? vroeg Zara zich af. Gelukkig geen nare symbolisatie, want Zara was zo bijgelovig als de pest en maakte grote uitzonderingen om ongeluk te vermijden. Met haar onhandigheid was dit nogal eens een lastige opgave maar toch, opluchting was hier wel op zijn plaats. De tonen van de fluit veranderen, hoewel ze nog steeds prachtig klonken verloren ze hun speciale, allurende klank en Zara gisde dat het de verdwenen magie was die de doorslag gaf. Voorwerpen oproepen, of creeeren, door middel van muziek - een interessante gave. Zara wendde weer haar gezicht af en deed alsof de aanwezigheid van de vampier haar niet interesseerde. Intussen, met haar rug naar het meisje toe, sloot ze haar ogen en liet ze zich helemaal inleven in de muziek.
Ineens werd het water door een of andere kracht opgeroerd en het protesteerde door zich tegen Zara's benen aan te stoten. Een duidelijk herkenbaar geluid bereikte haar gevoelige, puntige oren en ze kreunde inwendig. Waarom zagen mensen niet in dat ze er helemaal geen behoefte aan had om een schaduw achter zich aan te hebben? Ze had gedacht dat de bloemen-vampier van daarnet nog enigszins verstand had, maar dat was nu ook weg. Toen ze op het punt stond om zich om te draaien en haar metgezel te confronteren, passeerde een compleet andere persoon haar. Haar lichaamshouding en uiterlijk kwamen Zara bekend voor, gezichten en namen herinneren was een specialiteit - hoewel ze de naam van deze zeemeermin niet te horen had gekregen. Voordat ze de kans kreeg iets te zeggen, sprak de ander honend, 'Wat een prachtige bloem.' Het was duidelijk naar het andere meisje gericht maar Zara ervoer het ook als een belediging, wat een respect. 'Gaan jullie zwemmen? Ik zou maar uitkijken, er zitten monsters in het water,' vervolgde ze, en Zara kon de klodders sarcasme bijna van de woorden zien afdruipen. Ze voelde irritaties in zich opborrelen, en ze wierp de verwaande zeemeermin met haar lange, donkere haren een geprikkelde blik toe, haar ogen ietwat vernauwd, maar nog niet helemaal tot spleetjes. Niet dat deze het opmerkte want ze hield haar blik afgewend terwijl ze de scherpende woorden sprak. Een eerste kenmerk van lafheid, dacht Zara hoofdschuddend. "Zo, ik ben er ontzettend blij mee dat je hem mooi vind, zeg, stel je voor dat het jouw goedkeuring niet ontving," wierp ze tegen; haar eigen toon spiegelde die van haar. "Wat die monsters betreft, dat zou jij goed moeten weten, jouw monsterlijke vissenstank zal zo dadelijk alle levende wezens binnen een straal van tien kilometer wegjagen, of ze maken de keus om te blijven en worden vergast." Zonder nog meer woorden aan het arrogante zeeschepsel vuil te maken schopte Zara wat door het water met haar getwijnde leren laarzen, en probeerde kalmte te halen uit de kringetjes die zich vormden.

Iona zag vanuit haar ooghoeken hoe haar woorden de oren van de Elf binnendrongen, en ze zag de geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. Haar ogen leken zich te vernauwen en ze leek niet blij dat Iona hen was komen storen, en dat deed Iona maar al te goed. Ze voelde de neiging om te grijnzen, maar ze hield persoonlijk niet zo van mensen die alleen maar aan het grijnzen waren, aangezien het dan niet eens meer op zou vallen, als je zou grijnzen uit blijdschap in plaats van uit pure leedvermaak. Dan verloor het langzaam zijn betekenis, en was het niet meer dan een onopvallende karaktertrek die niemand op zou vallen. Iona keek vanuit haar ogen toe hoe de Elf zocht naar een manier om zich te weren en ze vond deze. Zonder enige nadere gedachte sprak ze deze woorden uit, en Iona voelde zich voldaan omdat ze zo gemakkelijk hapte. Maar ach, de Elf was nog jong en er viel veel te leren. Toen Iona jonger was hapte ze ook veel sneller, maar sommigen leerden het nooit af en gingen altijd in op vervelende opmerkingen.
'Zo, ik ben er ontzettend blij mee dat je hem mooi vind, zeg, stel je voor dat het jouw goedkeuring niet ontving,' hapte de Elf geïrriteerd. Ze immiteerde Iona's sarcastische toon, waarmee ze haar opmerkingen had laten vallen. 'Wat die monsters betreft, dat zou jij goed moeten weten, jouw monsterlijke vissenstank zal zo dadelijk alle levende wezens binnen een straal van tien kilometer wegjagen, of ze maken de keus om te blijven en worden vergast,' vervolgde ze treiterend. De Elf stapte verder het water in en concentreerde zich op de kringelende golfjes die haar voeten in het water deden verschijnen. Ze probeerde overduidelijk de buitenwereld uit te sluiten, maar Iona liet het er niet zomaar op zitten. Ze ging niet in op die opmerking die gerust 'kinderachtig' zou mogen worden genoemd, hoewel het haar een plezier deed te zien dat mensen zich aan haar irriteerden.
'Aangenaam,' lachte ze geamuseerd, maar nog altijd met een sarcastische ondertoon. 'Ik voel me vereerd door dit uiterst sociale welkom.' Ze liep verder het water in, tot het water bijna tot haar knieën reek, en ze had erg veel zin om te zwemmen, maar het zou raar en laf zijn om plotseling weg te gaan. Iona kreeg straks nog wel de tijd om te zwemmen. Haar gedachten lieten haar concentratie los en dwaalden af naar Faible. Hij moest hier ergens in de buurt zijn, en ze focuste haar gedachten om Faible te lokaliseren, en ja, hij was erg dichtbij. Hij kliefde nu ergens in de dieptes van deze zee rond, hij zou Iona ieder moment te hulp kunnen schieten als er iets aan de hand was, maar er zou niets aan de hand zijn, want Iona kon best voor zichzelf zorgen. Ze hield zielsveel van Faible, als een broer, en zou niet zonder hem willen leven, maar onafhankelijk was ze niet, en ze zou Faible pas om hulp vragen wanneer er echt iets ernstigs aan de hand zou zijn. En misschien, als het mogelijk was, kon ze hem inzetten voor de aankomende oorlog. De inmens grote Faible zou behoorlijk wat bijdrage kunnen leveren in de strijd, met zijn omvang. Het was fijn om te weten dat ze zo'n sterke bondgenoot had en het gaf een veilig en beschermd gevoel.

[Voegt niett veel toe, maarja.. :3]

Narah volgde de meermin met haar ogen. Toen deze een sarcastishe opmerking over haar roos maakte sprong ze op en had een al een gemene opmerking klaarstaan, maar de elf was haar voor. "Zo, ik ben er ontzettend blij mee dat je hem mooi vind, zeg, stel je voor dat het jouw goedkeuring niet ontving," wierp ze tegen; haar eigen toon spiegelde die van haar. "Wat die monsters betreft, dat zou jij goed moeten weten, jouw monsterlijke vissenstank zal zo dadelijk alle levende wezens binnen een straal van tien kilometer wegjagen, of ze maken de keus om te blijven en worden vergast." Narah kon nog net een grijns onderdrukken en liep op de meermin af. Rustig zette ze de fluit aan haar lippen en liet een witte rozenknop op de oever groeien. Al haar bloemen hadden betekenissen en deze betekende iets wat misschien wel bij de meermin paste: voor het hart dat geen liefde kent. Dat was Narahs eerste beeld van haar karakter. "Dat over die stank klopt wel, je ruikt je al van kilometers afstand." Voor alles nog compleet te maken kneep ze haar neus met een glimlach toe.

Iona zag vanuit haar ooghoeken de reactie van het mensenmeisje. Haar mondhoeken trilden van de voldane grijns die ze met moeite kon onderdrukken. Iona zag haar bijna instemmend knikken, maar dat deed ze niet. Ze wist zich te beheersen, bracht haar fluit tot haar mond en liet een stel zuivere hoge noten uit het instrument klinken. De noten bereikten de grond en uit de grond groeide een roos. Allereerst begon te stengel te groeien en vormde zich bovenin de stengel een knop die haar blaadjes sierlijk uitsloeg als een ronde waaier.
'Dat over die stank klopt wel, je ruikt je al van kilometers afstand,' beet het meisje haar toe. Ze klonk bijzonder zelfverzekerd, alsof de roos haar plotseling moed had ingeblazen, en tegelijkertijd klonk ze precies als een meelopertje, zo instemmend wat de Elf net had gezegd. Het was hetgeen waar Iona dit gedrag meteen mee associeerde. Meelopen. Ze kende dat soort personen maar al te goed. Ze liepen altijd letterlijk achter iemand aan, en stemden in met alles wat diegene zei. Ze droegen soms zelfs hun kleren, en uitspraken herhalen van de ander, kon hen niet vaak genoeg gebeuren. Iona walgde van dat soort mensen en keek op hen neer. Ze minachtte hen ten zeerste en ze voelde ook niet de neiging om enig sociaal gedrag tegenover het meisje te tonen. Ze lachte echter ongestoord en beantwoordde het eerste woordeloze gebaar van het meisje, op dezelfde manier. Het water onder Iona's voeten begon te klotsen terwijl ze zich erop concentreerde, en vlak achter haar vormde zich een golf. Een golf die niet echt hoog was, maar goed genoeg om de taak te vervullen, waarvoor Iona deze bedoeld had. De golf naderde het droge en sloeg daar om, recht over de witte roos. De roos bezweek onder het gewicht van het water, en de steel brak met een duidelijke knap. Vervolgens trok de golf zich weer terug om zich weer te voegen bij de regelmatige golfjes van het water.

[Heel kort, i know, maar ik moet eten en vb' en :[ )

[Huh, er is toch geen oever bij een zee? Althans, niet een die het blote oog kan zien :3 Nouja maakt niet uit ik speel wel gewoon mee ]

Al Zara's goedgeplaatste opmerkingen, die een heethoofdje makkelijk tot een aanval hadden kunnen brengen, leken wel te weerkaatsen op het bikinitopje van de zeemeermin. Het leek haar zelfs goed te doen, Zara's oplettende ogen lazen haar gezichtsuitdrukking en merkte hoe ze probeerde een grijns in te houden. Die had ze al eerder gezien, en het was geen vriendelijke, aangename grijns. Het was een grijns van; ik-ben-hier-de-baas-donder-op-uit-mijn-personal-space. 'Aangenaam,' luidde het antwoord, haar kalmte het antonym van de woeste zee voor hen. 'Ik voel me vereerd door dit uiterst sociale welkom.' Haar toon beviel Zara nog lang niet, het klonk nog altijd spottend, honend. Wie dacht ze wel dat ze was om haar de les te lezen? "Fijn dat je tevreden bent,"antwoordde Zara, kwasi opgelucht. "Voor vriendelijkere, uitgebreidere welkomst toespraken zul je toch wat aan je persoonlijkheid moeten sleutelen, vrees ik." In tegenstelling tot het verzopen schepsel voor zich besteedde Zara er geen moeite aan om haar emoties in te houden; zij was niet degene die bepaalde hoe de stemming van het beginnend akkefietje liep, ze maakte immers zelf uit hoe moeilijk ze het terug kon krijgen. Hoge tonen rezen weer op in de lucht, deze keer dichterbij, het meisje had haar plekje bij de boom verlaten en stond op enkele meters afstand van de twee. Zara zocht wat haastig naar een plant of voorwerp die zo dadelijk uit het niets zou oprijzen, ze herkende de musciale ondertoon van het geluid. Verderop, aan de overkant, baande een witte roos zich een weg door de andere planten omhoog, en Zara grinnikte breed. Mooi uitgezocht, mooi symbool - het paste perfect bij het glibberig onderkruipsel naast haar. De vampier liet de fluit zakken en stemde met Zara in, waarna ze naar haar neus greep, om het nog meer in te wrijven. Zara bekeek het gezicht van de zeemeermin, maar bespeurde nog steeds geen enkele effect van hun woorden. Of nee, het was meer dan dat, er was geen enkele emotie af te lezen in die donkere ogen. Desondanks moest het toch wat geraakt hebben want ook zij stelde haar kracht in werking. Op haar commando rees een gold uit boven de anderen en bedolf de bloem, waarna het zijn weg niet meer tot de oppervlak vond. "Weet je wat een witte roos betekent?" vroeg Zara, de pret in haar stem goed te merken. "Een witte roos is voor iemand met een koud hart, een liefdesloos schepsel. Toevallig he, dat juist die verschijnt? Echt bijzonder," vervolgde Zara treiterend, hopend dat ze met die opmerking nu haar doel getroffen had.
De zeemeermin was voorzichtig tot net onder haar knieen het water ingewaad, en door verscheidene ontmoetingen met anderen van haar soort wist Zara waarom dat was. Ze bracht dagen door met haar trouwe vriend, Caspian, haar eigen uitgeschoten zeepaardje. Als je zoveel in en rondom het water bent als zij, dan leer je wat meer over de bewoners en bij meermensen, wist ze, was de knie het omslagpunt voor de transformatie. Dus als het water nou eens "per ongeluk" over haar knobbelige waterknieen speolde ... Met een glimlach op haar gezicht begon Zara argeloos door het water te schoppen, de stappen die ze nam brachten haar dichterbij de onvriendelijke meermin. Rondom hun benen werden de golven tot leven geschopt en sprongen ze hoger op om plaats te maken. Haar glimlachje werd nog groter toen het water over allebei hun bovenbenen spoelde, en het enige wat ze nu hoefde te doen was afwachten. En Caspian gereed houden, mocht het zeemeerminnetje problemen opleveren.

Met een grom liep Narah op het meisje af. Haar ogen waren rood gekleurd en haar hoektnanden waren langer geworden. Ze zag hoe de elf begon te spetteren en het water over hun bovenbenen spetste. Met vampiersnelheid liep ze op de meermin af en duwde haar volledig het water in. "Het is niet de bedoeling dat je bloemen kapot maakt. Ik kan jou makkelijk op dezelfde manier vernietigen," beet Narah de meermin toe voordat ze terug uit het water stapte. Een feniks vloog over de bomen heen en landde op haar arm toen ze die uitstak. Mira was op haar mooist, anders dan sommige andere feniksen die een van deze dagen hun branddag hadden. Narah lette niet veel op haar beste vriendin en bleef met een woedende blik naar de meermin kijken.

Iona hield de reacties van de twee nog steeds nauwlettend in de gaten, zonder daar ook maar enig blijk van te tonen. Ze oogde ongeinteresseerd en zelfs ietwat verveeld. Precies zoals Iona het wilde. Ze vond het leuk om te zien hoe de twee uit hun dak gingen, en als ze haar emoties had getoond, dan had ze nu vermakelijk gelachen. Maar ze toonde haar zelfvoldaanheid niet, ze bleef nog steeds die ongeinteresseerde emotie na doen alsof het haar allemaal niets kon schelen. Zo wilde ze het hebben, en ze zou zorgen dat het zo zou blijven. De Elf speelde het spelletje mee, en haar manier van spelen leek in sommige opzichten op de manier waarop Iona het speelde. De Elf antwoordde met sarcastische stem, evenals Iona al vaker had gedaan. Ze reageerde op haar eerste opmerking, waarna haar reactie op het vernielen van de witte roos volgde.
'Weet je wat een witte roos betekent?' vroeg de Elf met pretlichtjes in haar ogen. 'Een witte roos is voor iemand met een koud hart, een liefdesloos schepsel. Toevallig he, dat juist die verschijnt? Echt bijzonder,' vond ze. Haar stem klonk ietwat honend, en het was duidelijk de bedoeling om Iona boos te krijgen, maar ze hield haar onverschillige houding stevig vast, en zette alle mogelijke woede om in sarcasme, zoals ze al eerder deed. Ze dacht na over de betekenis van die witte roos, maar rozen betekenden voornamelijk positieve dingen, en de enige roos die een negatieve betekenis had was de zwarte roos. De roos die stond voor afscheid en verdriet. De witte roos had naar haar weten niet die betekenis, maar Iona was niet van plan de betweter te gaan spelen. Zo zou ze niet herinnerd willen worden.
'O ja, een witte roos. Dat is nu echt het betrouwbaarste bewijs dat ik ooit heb gezien,' antwoordde Iona lachend. 'Misschien hebben jullie nog gelijk ook, maar het kan nog veel kouder, geloof me.' Ze lachte opnieuw, spottend en ietwat treiterend, waarna ze zich richtte op het meisje dat plotseling volledig haar zelfbeheersing kwijt begon te raken. Ze kon het vernielen van de roos blijkbaar niet echt waarderen. Haar ogen kregen een kwaadaardige rode gloed en haar hoektanden waren dusdanig langer geworden dat ze angstaanjagend glommen in de zon. Het meisje verhulde haar vampierenidentiteit zonder enig nadenken en stormde op Iona af. Een scheut adrenaline stroomde plotseling verbazend snel door Iona's bloedvaten, toen de Vampier haar vastgreep en onder water duwde.
'Het is niet de bedoeling dat je bloemen kapot maakt. Ik kan jou makkelijk op dezelfde manier vernietigen,' beet de Vampier Iona zwaar geirriteerd toe. Iona's longen hapten eerst krampachtig naar lucht terwijl water haar longen binnenstroomde, maar haar lichaam reageerde snel op de onverwachtse verandering, en haar kieuwen begonnen de zuurstof uit het water te filteren. Ook haar benen bevonden zich nu helemaal in het water, en een donkergroene vissenstaart vormde zich. Dit was niet Iona's bedoeling geweest, het was haar bedoeling geweest om met haar menselijke benen in het water te staan, maar door het Vampieren meisje waren haar benen te ver in het water gekomen en waren ze snel getransformeerd. Het water was hier niet diep, en het was niet soepel zwemmen, maar Iona sloeg met haar staartvin en bracht zichzelf enkele meters verder, naar dieper water waar ze beter kon zwemmen. Ze keek de Vampier ietwat nijdig aan, maar ze bouwde de barriere die haar emoties verborg snel weer op tot het weer een stevige muur vormde. Iona was niet van plan zich nu de kant op de gaan slepen om haar menselijke benen terug te krijgen, want dan zou ze kwetsbaar zijn. Ze bleef in het water waar ze was, en liet zich niet zomaar van haar stuk brengen door een roekeloze Vampier met een zelfbeheersingsniveau van 0. Ze keek haar strak aan toen ze de kant weer op stapte en een feniks op haar uitgestoken arm landen. Iona zag een zelfvoldane houding, maar ze voelde zich niet verslagen. Ze keek eerder op de Vampier neer dan dat ze bang was.
'Je maakt je wel erg kwaad om een roosje, hm?' begon ze. 'En wat betreft dat vernietigen zou ik daar maar niet al te zeker van zijn. Je moet je vijanden niet onderschatten, meid. Je komt sneller in de problemen dan je denkt, met dat soort domme acties.' Iona grijnsde weer, en haar schrik was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Iona. Wat spook je nu weer uit? Iona schrok op toen de stem haar gedachten doorbrak. Haar houding schemerde het niet door, maar ze werd overspoeld door blijdschap. Door de vertrouwde stem van haar Zeedraak Faible voelde ze zich ongelooflijk blij, en daarbij ook nog eens driedubbel zo zeker als dat mogelijk was.
Faible, je bent er weer, verwelkomde Iona haar trouwe vriend. Ze had hem lang moeten missen. Door zijn enorme grootte kon hij niet overal heen waar zij was, en soms moest ze hem wel maanden missen als ze op reis was, en ze haatte het om zonder Faible te zijn. En nu voelde ze zich goed, omdat ze hem na een lange tijd afwezigheid weer zag. Ze onderdrukte de neiging om op hem af te stormen en hem enthousiast te begroeten, maar ze vond het een leuker vooruitzicht, om de twee geirriteerde wezens voor haar neus te laten schrikken. Iona seinde Faible om onder water te blijven en, hoewel hij niet zo hield van Iona's plagerijtjes, voelde ze zijn aanwezigheid in haar gedachten en wist ze dat Faible het gesprek meeluisterde. Ze voelde ook zijn afkeuring voor haar momentele bezigheden, maar zo hadden Faible en zij nog wel meer verschillen, ook al waren ze onafscheidelijke vrienden.

[Als goedmakertje van mijn vorige post :3]

[Yeaah, inspiratieboost door jou. Dit voegt ook niet zo heel veel toe, het meeste is beschrijving van wat jullie hebben gedaan xd maarja.]

De zeemeermin hield nog steeds diezelfde nonchalante houding vol, en Zara begon eraan te twijfelen of het nachtwerk zou worden om haar boos te krijgen. Want dat was immers haar doel geweest, vanaf het moment dat die overgroeide vis haar mond opentrok om haar charmes op elf en de vampier te lozen. Met een kalmte die veel weg had van een steen die nooit geleefd heeft, luidde het antwoord, 'O ja, een witte roos. Dat is nu echt het betrouwbaarste bewijs dat ik ooit heb gezien.' Ze liet een kort lachje horen, en vervolgde, 'misschien hebben jullie nog gelijk ook, maar het kan nog veel kouder, geloof me.' Ja, Zara geloofde het - iemand zonder hart was inderdaad tot alles in staat, omdat die geen geweten bezaten. Puur gestoorde serial-moordenaars waren immers ook levensgevaarlijk, hoewel ze toch geloofde dat zij het nét niet maakte tot een echt crimineel meesterbrein.
Het water dat ze hoger had later golven rond hun benen, plus haar neppe poeslieve reacties bleken een moment later totaal geen nut te hebben, en de glimlach gleed van Zara's gezicht af, alsof het een masker was die je makkelijk kon vervangen. Het vampierenmeisje dat zich tot nog toe redelijk op de vlakte had gehouden, sprong bij de ondergang van haar creatie tot leven alsof het een chemische reactie was; bloem - bloem gesneuveld - wraak. Ze toonde ineens haar ware vorm aan haar metgezellen - hoewel Zara het goed ingeschat had - en de kenmerkende hoektanden werden duidelijk zichtbaar. Ook haar ogen smolderde als hete kolen, en het leek wel alsof ze inspiratie opdeed door Zara's treiterende houding. Totaal onverwachts duwde ze de meermin in het water en het zeeschepsel dook kopje onder. Haar eigen pesterijen leken tam en voorzichtig vergeleken met dit en Zara vloekte inwendig, ze wenste vurig dat zij degene was die deze actie had volbracht. 'Het is niet de bedoeling dat je bloemen kapot maakt. Ik kan jou makkelijk op dezelfde manier vernietigen,' snauwde de vampier tegen het water, waar een moment geleden de verwaande zeemeermin gestaan had. Haar benen leken onder het wateroppervlak te trillen, en ze zag hoe ze naar verse lucht moest happen om de slok zeewater te verwerken. Ondanks dit verliep de transformatie verder vlot, en een lange, schubberige vissenstaart verving de twee benen. De kleur was ongeveer gelijk aan het bikinibroekje wat tot voor kort aan haar lichaam vastzat, misschien een iets donkerdere tint, dat was moeilijk te zeggen vanaf haar plaats. Zara hield een zucht in, ze moest toegeven dat ze er toen ze klein was jarenlang van gedroomd had om ook te kunnen ademen onder water, om zich als een meermin te kunnen bewegen onder water, met eindeloze ruimte en rust, aangezien grote delen van de oceanen onbevolkt waren. Tenminste, dat leek haar wel, sinds het zo groot was - maar misschien was dat waarom ze sowieso al slecht met meermensen om kon gaan; de jaloezie. Jaloers op de mogelijkheid om zee en land te verkennen, en die plekken eigen te maken.
Ondanks de genoemde jaloezie was het toch wel komisch om de zeemeermin te zien ploeteren door het water, wat veels te laag was om in te kunnen zwemmen. Kruipend hees ze vooral met haar armen haar torso en zware, lange staart naar een diepere laag en de staart verdween uit haar zicht, hoewel verder op zee het water helderder hoorde te zijn. Eenmaal veilig gesteld in het diepe, waar ze voldoende bewegingsvrijheid had, hervatte ze haar stoere reacties weer en Zara ving alleen de woorden "vijanden onderschatten" op. Nee, onderschatten zou ze zeker niet, ze had juist de neiging om vijanden te overschatten, wat een minder gevaarlijke eigenschap was. "Zo, nu ben jij ook weer helemaal in je element," snoof Zara, terwijl ze minachtend op haar neerkeek. Samenzweerderig wierp ze een blik op het vampierenmeisje en vervolgde, "Maar vergis je niet, ook jij dient je vijanden niet te onderschatten. Zeker niet als ze hun aantallen meer zijn dan de jouwe. Bovendien mag je je er ook over na gaan denken dat je niet de enige bent die in het water in z'n nopjes is ..." ... want anderen hebben ook methodes om zich prima te kunnen verplaatsen over het water, maakte ze haar zin in gedachtes af. Caspian was daarvan de schuldige, en zijn wilde persoonlijkheid had hem van tijd tot tijd ertoe gezet dat hij tijdens hun samenzijn haar "ontvoerde", waarna ze wekenlang op zijn sterke rug op de oceaan survivalde, en rondleidingen kreeg door een trotse gids. Achteraf, toen hij haar weer terug naar het vasteland had gebracht en ze weer mot kreeg met haar ouders, had hij spijt maar het waren de leukste herinneringen uit Zara's leven. Ondanks hun band had ze geen idee of hij in haar buurt rondhing, en ze vond het ook nog niet nodig om hem erbij te roepen. Pas als ze behoefte had om van dit relatief betekenisloze ruzietje te ontsnappen, zou ze contact met hem maken. Voor nu was het noodzakelijk om te blijven, om dit brok arrogantie voor zich voor eens en altijd een lesje te leren. Verscheidene ideeen vormden in Zara's hoofd, en ze had maar uit te kiezen welke tactiek ze zou gebruiken. Langzaam wandelde ze door het water naar het vampierenmeisje, zodat ze heel dichtbij haar stond en het meisje alles makkelijk zou opvangen wat Zara in een ondertoon zou zeggen. De woorden vormden al in Zara's hoofd en ze dacht diep na hoe ze de woorden zou moeten formuleren, om het meisje te laten meewerken met haar plannen.