Jungle rond het teleportatie punt

Gewoon een uitgestrekte jungle. Het is er wel donkerder dan in andere jungles, omdat het Feeënland erboven hangt en een grote schaduw over het bos werpt. De teleportatie plek is steeds ergens anders, gemarkeerd door blauwe of rode tekens op de grond. Ze zijn nogal lastig te vinden, dus het kan zijn dat je, voordat je boven bent, al een dag aan het zoeken bent geweest.

Regels: -

Laurens liet een geïrriteerde zucht horen. Hij was al een tijdje opzoek naar de teleportatiepunten, maar vond er nergens een. De kap van zijn mantel was al naar beneden gegleden en onthulde zijn puntige oren waaraan je kon zien dat hij een elf was. De meeste wezens zouden van frustratie tegen een boom gaan ziten en wachten tot er iemand voorbijkwam die zo'n punt wist liggen, maar Laurens was niet zoals andere wezens. Met Felix op zijn schouder liep hij stug verder opzoek naar rode of blauwe plekken. misschien zag hij wel zo'n plek als hij een beetje licht maakte doormiddel van een bliksemschicht? Laurens concentreerde zich en een paar seconden later vloog er een bliksemschicht tegen een boom en blies deze aan stukken. "Oeps," mompelde hij onschuldig en besloot om zo maar verder te zoeken. Heel misschien kwam hij iemand tegen die hem kon helpen.

Axel liep nog steeds vrolijk door het bos. Hij voelde zich niet geïrriteerd door het feit dat hij al zeker een uur liep te zoeken naar de teleportatie plek, hij bleef vrolijk. Onderweg zwaaide hij wat met zijn takje van eucalyptus hout, zonder spreuken te mompelen. HIj grinnikte toen hij verderop een paar puntoortjes zag. Een elf, waarschijnlijk met hetzelfde probleem als hij.

Laurens draaide zich om toen hij het gekraak van bladeren hoorde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen een jonge tovenaar zijn kant op kwam, zwaaiend met zo'n takje dat ze een toverstok noemde. "Hoi," zei hij vrolijk terwijl hij wachte tot de jongen hem bereikt had. Even keek hij over zijn schouder naar de verbrande boom en glimlachte onschuldig. "Het is volgens mij niet echt een goed idee om bliksem in een bos te gebruiken." Hij wees naar de boom achter hem en grijnsde. Ineens schoot hem te binnen waarvoor hij hier was gekomen en waarom hij zo blij was geweest de jongen te zien. "Eum... Weet jij zo heel toevallig zo'n teleportatiepunt zijn? Ik ben Laurens trouwens," voegde hij eraan toe. Het was beleefd om je naam te zeggen tegen andere en deze jongen zag er niet zo arrogant it als sommige die hij had gezien.

"Ik ben Axel," zei Axel. "En ik ben zelf ook al een uur aan het zoeken en ik begon te denken over het opslaan van een kamp. Het wordt bijna donker en het kan morgen ook nog." Hij wees met zijn toverstaf naar de boom. "Vivra." en de dode boom transformeerde in een levende boom. "En dat is inderdaad niet zo slim.

"Misschien is het inderdaad een goed idee om een kamp op te slaan." Laurens had eigenlijk niets nodig om te kunnen slapen, maar het was wel handig dat hier bomen waren. Hij keek gefacineerd toe hij Axel de boom weer tot leven wekte. "Transformagiër?" vroeg hij terwijl hij naar een geschikte boom zocht om in te slapen. Hij vond tovenaars misschien wel rare mensen, maar hij was erg geïntreseerd in die mensen. Laurens liep een paar passen achteruit, rende naar een boom toe en klom er soepel in. "Goed uitzicht van hierboven, maar toch zie ik nergens iets roods of blauws!" riep hij naar beneden toen hij plaats had genomen op een van de takken en ging ontspannen liggen.

"Ik zeg altijd dat ik transfiguratie bezit, maar je hebt gelijk," zei Axel lachend. "En ik denk dat ze er op het moment gewoon helemaal niet zijn." Hij liep naar een groepje struiken en begon ze, onder het mompelen van spreuken, te veranderen in een tent, een kampvuurplaats, twee simpele stoelen en een paar slaapzakken. "En het is ook best wel handig. Ben jij een gardelid?" vroeg hij nieuwsgierig aan Laurens.

"Jep, al was ik twee jaar geleden pas klaar met mijn opleiding. Jij bent nog een leerling zeker?" Voorzichtig klom hij terug uit de boom toen hij zag dat Axel vanalles aan het transformeren was. Even keek hij naar de spullen die Axel gemaakt had, maar al snel werd hij veel te hyper. Hij deed zijn groene vest uit en ging op zijn handen staan. "Sorry, moet een beetje stoom afblazen," zei hij met een grijns tegen de jonge tovenaar. Na een paar minuten zette hij zijn voeten terug op de grond en deed zijn vest terug aan. "Weetje wat er zo leuk is aan een elf zijn? Dat je nooit tot aan je knieën door de sneeuw zakt." Het was redelijk nutteloze informatie, maar Laurens wist op dit moment niets anders te zeggen.

"Jep, ik ben nog leerling," zei Axel. "Maar als ik het goed heb één van mijn laatste jaren. En ik heb niet echt eten bij me, heb jij misschien iets?" Hij transformeerde twee stenen in de steensoorten die nodig zijn bij het maken van vuur en ging aan de slag met het maken van een vuurtje. Hij glimlachte toen Arthuro achter hem kwam zitten en mee keek naar hoe hij de stenen tegen elkaar sloeg. "Weet je, ik transformeer de sneeuw gewoon in iets vasts," zei hij, als een nogal late reactie. Eindelijk had hij vuur en hij keek er even goedkeurend naar. Daarna ging hij zitten in één van de stoelen.

[sorry ben nogal druk xD]

Laurens zocht in de zakken van zijn vest en haalde twee appels tervoorschijn. "Vang!" riep hij terwijl hij er een naar Axel gooide. "Ik kan dat vuur ook makkelijk voor je aansteken hoor. Als ik de bliksem op een bepaalde plek richt schiet dat deel vanzelf in brand." Met een grijns ging hij op de andere stoel zitten en nam een hap van zijn appel. In gedachten verzonken keek hij in het vuur en dacht aan zijn pleegouders. Hij had Ivan gewoon alleen gelaten toen Madeleine gestorven was en daar had hij nu spijt van. Afwezig at hij zijn appel op en leunde achterover zodat zijn stoel op twee poten stond. "Zo, nog wat intressants gedaan vandaag. Iets onders dan naar die punten zoeken?" Laurens glimlachte naar Axel terwijl de pretlichtjes in zijn ogen op en neer dansten.

"Nee, niet echt," zei Axel. "Alleen geprobeerd een kever te transformeren, maar het enige resultaat was dat ik een staart kreeg. Duurde een tijde voordat die weg was. En ik heb geprobeerd mensen te overtuigen dat de oorlog nergens op slaat. Soms hardhandig, soms met woorden." Hij keek naar Laurens. "Waarom vraag je dat eigenlijk? Weet je niks anders te verzinnen?" Hij grinnikte en draaide zijn toverstaf rond in zijn hand.

Laurens grijnsde als een boer met kiespijn. "Ik ben redelijk sociaal, maar een onderwerp zoeken is niet echt mijn ding." Afwezig haalde hij zijn dolk uit de schede en begon die gewoon uit pure verveling te slijpen, niet dat dat echt nogig was. Dolken uit maansteen bleven altijd scherp. "Heb jij familie hier in de buurt?" vroeg hij zacht terwijl hij rondjes begon te tekenen in het zand. Laurens had nooit echt gezocht naar zijn echte familie en was het voorlopig ook niet van plan. Na een tijdje stopte hij met tekenen, veegde zijn dolk af en stak hem terug inzijn schede. Op zijn gemak haalde hij een reep chocolade tevoorschijn en begon er gretig op te knabbelen. Hij was verslaafd aan chocolade en iedereen die hem kende wist dat.

"Wat denk je?" vroeg Axel en hij zwaaide met zijn toverstok. "Dat lijkt me wel duidelijk. Aan welke kant sta jij eigenlijk?" Hij keek Laurens aan. Misschien kon hij hem ook wel overtuigen als hij een kant had gekozen. Zijn toverstok tekende nog steeds kleine kringetjes in de lucht. Als hij nu zou gaan mompelen, zouden er heel veel dingen om hen heen een andere vorm krijgen. En één van hen zou misschien iets dierlijks krijgen of zo.

"Zuid," antwoorde Laurens tussen twee happen chocolade door. Waarom hij voor zuid had gekozen wist hij niet helemaal, maar liever een vrouw gehoorzamen dan een man die via zijn leeuw praat. De verpakking van zijn reep stopte hij terug in zijn zak en hij boog ontspannen naar achter zodat zijn stoel op twee poten stond. "Voor welke kant ben jij?" Hij keek Axel vragend aan terwijl hij bliksem van zijn ene hand naar zijn andere liet gaan. Hij had het altijd al geweldig gevonden om met bliksem te spelen, maar soms gaat het wel eens mis en worden er bomen geraakt zoals een uur geleden.

[laat en dan nog kort ook nog ;(]

"IK kies geen kant," zei Axel. "Die hele oorlog is totaal nutteloos en ik snap niet dat mensen er tijd in steken. Ik probeer mensen te overtuigen ermee te kappen, soms alleen met woorden, maar mensen kunnen soms een stevig duwtje in de rug nodig hebben." Hij grinnikte en keek naar zijn toverstaf. "En anderen vallen je aan zodra je zegt dat je neutraal bent. Maar eigenlijk ben ik ook helemaal niet neutraal, ik ben voor de vrede." Hij keek naar Laurens, maar had geen zin om hem nu te gaan overtuigen. Hij wilde de sfeer nu niet verpesten en misschien hadden ze nog wat aan elkaar als ze morgen dat teleportatiepunt wilden vinden.