De warme bron

Er ligt ergens in het bos een warme bron verscholen. Niet veel mensen kennen hem en als ze er al komen kunnen ze meestal de weg niet meer terug vinden. De bron zelf bevind zich in een grot waar het bijna totaal donker is. De grot is ondergronds, maar door een gang kan je naar boven lopen. Alleen de wezens met de sterktste ogen kunnen daar rondkijken. Alles word onderhouden door een geheimzinnig iemand die niemand ooit ziet.

Regels: Geen licht aansteken in de grot

Axel had al een tijd lang geruchten gehoord uit de streek over een warme bron. Iemand die er was geweest had hem hier naartoe gebracht, en was snel weggerend. In de grot was het stikdonker, dus hij had Arthuro mee naar binnen genomen. Zijn adelaar had ook hier een perfect zicht en hij zou niet weten wat hij zonder zou moeten. Toen Arthuro bleef staan, deed hij dat ook. Hij hoorde het zachte gekabbel van water en de temperatuur was hier aardig aangenaam geworden. Hij kleedde zich uit en liet zich in het warme water zakken. Het had direct een soort ontspannend effect. Hij hoorde Arthuro's geritsel en wist dat die makkelijk was gaan zitten.

Vanir ging via de makkelijkste weg naar de bron toe. Hij was er al vaker geweest, nadat hij een paar dagen er had gekampeerd. Hij liep rustig naar binnen en liep helemaal naar achteren. Daar kwam meestal niemand, dus kon hij daar rustig gaan baden. Hij liep bijna geruisloos door en kleedde zich toen zachtjes uit. Hij gleed toen in het water en dook een paar meter. Het water was heerlijk warm en hij kwam boven water. Hij was er niet zeker van of hij alleen was, maar hij wilde geen licht aansteken.

Axel hoorde iemand anders het water in gaan. Hij greep naar zijn toverstok, maar kon niks zien. En hij kon niets iets transfigureren in licht, want licht was iets relatiefs. Hij draaide zich om en zag vaag de gele ogen van Arthuro. Hij sloeg een keer op het water, om te kijken of er reactie kwam. Hij vond het maar een raar idee, hij naakt, in het pikkedonker, samen met iemand die hij niet kon zien. Dat was gelukkig wel fijn, dat ze elkaar niet konden zien. Maar straks was het een elf of een dwerg, die hadden goede ogen en die konden het vast wel zien. Hij zuchtte en wachtte maar rustig af.

Hoezo licht relatief? Het heeft ook materie
------------
Vanir keek in de richting van het geluid toen hij de pets hoorde. "Rustig maar." zei hij. "Ik ben Vanir." Hij zwom naar de rand en ging op een uitsteeksel zitten zodat hij gewoon lekker in het warme water zat. Zijn ogen moesten nog steeds wennen aan de duisternis, maar hij had ze net zo goed gewoon dicht kunnen doen, want zonder kattenogen kon hij toch niets zien.

Axel gromde. Was het nog een jongen ook. Dat maakte het alleen maar nog raarder. Hij keek naar de gele ogen van Arthuro. Helaas verspreidden die geen licht, het waren alleen twee herkenningspunten in de duisternis. "Ik ben Axel," zei hij maar als antwoord, terwijl hij wat dieper in het water zakte.

Vanir glimlachde toen hij de jongen hoorde grommen. Het maakte hem weinig uit, maar hij wist dat het op zijn minst raar moest zijn voor iemand anders. Hij ging languit liggen zodat zijn hoofd nog net boven water uit stak en viel bijna in slaap. Hoe lang hadden hij en Shadow er wel niet over gedaan om hier te komen? Vier uur ofzo. En Shadow zat nu natuurlijk ergens in de schaduw.

Axel zuchtte, maar hij kon er niets aan doen. Hij zakte dus ook maar onderuit, steeds verder, tot hij even helemaal onderwater lag. En opeens was daar een voet. Van schrik vloog hij overeind en klom op de kant. Dit was zo ongeveer de druppel. Hij liet zich langzaam in het water glijden en voelde in de buurt naar zijn toverstok en een steen. Hij wees naar de steen, zei: "Morpho Lumos." En zag de steen met een kleine lichtflits veranderen in zo'n paddenstoel die licht geeft in het donker. Niet veel verderop zat de jongen, ver onderuit gezakt en half in slaap. En hij was erg dichtbij, vond Axel.

Vanir begon te lachen toen hij merkte dat Axel geschrokken was. "Ik doe niets hoor." zei hij lachend. "En dat licht is trouwens verboden." Hij keek even rond door de grot voor hij onder water verdween. Hij zwom schuin naar de andere kant van de bron en kwam daar boven water. Hij was vlak bij Axel en hij riep zachtjes "Boe!" Ondertussen hoorde hij nog iets naar beneden komen door het getik op stenen. Hoogst waarschijnlijk was het Shadow. Hij zag opeens ook een valk zitten die hij nog niet had gezien. Waarschijnlijk was het beest het huisdier van de jongen.

"Waarom nou?" vroeg Axel zeurderig. "We mogen toch wel zien waar we zitten te... Aah!" Hij schrok op en vloog half uit het water. Toen zag hij Vanir achter zich. "Demorpho," zei hij, op de paddenstoelen wijzend en ze werden weer normale stenen. "Waarom deed je dat nou?" Hij voelde zich nooit op zijn gemak in het donker en nu was daar ook nog iemand anders. Hij klemde zijn toverstok dicht tegen zich aan. "Solidos," nu zat dat ding een tijdje vast aan zijn hand, hij zou hem hier niet meer verliezen.

"Onder andere omdat je geen kleedhokjes hebt is het fijn als het donker is. Maar als je dat liever hebt wacht ik wel even hoor." zei Vanir nadat hij bekomen was van het lachen. Misschien moest hij als kat even gaan baden. Er waren best wel eens dieren die zich hier kwamen wassen en er waren ook katten die wel van zwemmen hielden, dus waarom niet? En dan zou Axel misschien iets meer op zijn gemak zijn. Totdat hij erachter kwam dat de kat en Vanir een en dezelfde persoon waren.

"Waar ga je mee wachten?" vroeg Axel nog in het duister. Hij klom op de kant en ging naast Arthuro zitten, met zijn voeten in het water. Hij begon van de eerste schrik te bekomen en het te accepteren dat hij hier samen met iemand anders was. Hij leunde achterover en voelde snel het zachte verenkleed van Arthuro. Hij schrok alleen weer toen hij Arthuro hoorde mauwen en hij zag daarna vaag de schim van een zwarte kat wegschieten. Hij zuchtte en ging op de harde rotsbodem liggen, dat kon er ook nog wel bij.

Vanir dook weer onder en tikte de bodem even aan. Daarna ging hij op een bankje in het water zitten en zei "Zwemmen." Hij deed zijn ogen dicht en voelde hoe het warme water hemzelf verwarmde. Hij zou Axel niet lastig vallen als hij graag wilde dat hij wachtte, hij was er nou eenmaal eerder geweest. Shadow was ondertussen de grot binnen gelopen en kon haast dwars door de duisternis heen kijken omdat hij een schaduwwezen was. Hij liep met een grote boog langs de andere-jongen-die-niet-Vanir-was en zijn kleine-bolletje-veren-huisdier tot hij vlak bij Vanir was en hem even met zijn snuit aantikte. Daarna ging hij zachtjes op de stenen vloer liggen en begon zichzelf te wassen.

Arthuro is een groot bolletje veren.

"Ga gerust zwemmen hoor," zei Axel. "Ik ben al over mijn ergste schrik heen en lig rustig op de kant." Hij draaide rondjes in de lucht met zijn toverstok, klaar om iets te doen als het nodig was. Hij voelde vaag de aanwezigheid van nog een wezen. Hij merkte dat hij dat soort dingen voelde als hij niets kon zien of horen, dan werden zijn andere zintuigen beter.

Voor een monster van ongeveer 1.75 groot is het klein, vind ik ^^

Vanir bleef gewoon liggen toen Axel het niet erg vond dat hij zwom. Hij was alleen gekomen om een bad te nemen, niet om zichzelf helemaal schoon te schrobben tot zijn huid er rood van zag. Hij gooide wat water in de richting van Shadow, die zachtjes gromde. Vanir grinnikte en dook weer onder. Hij ging op de bodem zitten en keek rustig naar de oppervlakte. Hij kon maar een halve minuut blijven zitten voor hij weer omhoog moest. Dat was het enige vervelende aan geen kieuwen hebben, je kon niet oneindig onder water blijven zitten.

Arthuro is iets van drie meter. hij is een reuzen-adelaar.

Axel grinnikte toen hij Vanir onder hoorde duiken. De grom was alleen iets minder fijn. Hij liet zich weer in het water zakken. De meeste wezens hielden toch niet van water. Hij keek om zich heen, op zoek naar de gele ogen van Arthuro. Hij zat rustig te wachten tot Vanir weer boven zou komen. "Aan welke kant sta jij?" vroeg hij, toen dat het geval was. Hij was wel benieuwd, misschien nog een neutrale medestander, of iemand die over te halen viel.

Dan nog, het is een verenbaal ^^ En shadow kan m wel aan

Vanir keek even in de richting van het geluid en zei "Ik ben te lui om alles door te gaan lezen, ik moet toch niet kiezen?" Hij zwom even naar zijn kleren om op zijn horloge te kijken (als ze dat al hadden) en zag dat het nog niet al te laat was. Hij had eten meegenomen dus hoefde hij nog lang niet weg. En als hij snel ergens naartoe moest kon Shadow hem altijd nog brengen.

"Goed zo," zei Axel en hij knikte. "Je kan ook beter geen kant kiezen dan meedoen aan die verdomde oorlog." Hij grinnikte. Hij keek naar de steen die hij de vorige keer ook had gebruik en veranderde hem weer in de lichtgevende paddenstoel. "Pech wat er wel en niet mag, ik wil je kunnen zien want dan weet ik wie aan mijn kant staat." Hij glimlachte en keek Vanir even aan. Daarna keek hij rond in de grot en zag een kat en een vreemd wezen.

Toen er plotseling licht in de grot was schrok Shadow en grauwde. Hij vond het niet fijn dat hij zomaar in het licht zat. Hij hulde zichzelf snel in een nevel en bleef naar Axel staren terwijl hij nog steeds zacht gromde. Vanir knikte en keek even naar Shadow en merkte dat hij het niet fijn vond. Hij zag een platte steen en zette die schuin tegen de lichtgevende paddestoel zodat de bron werd afgeschermd. Daarna zei hij "Je moet oppassen met Shadow, hij houd niet zo heel erg van licht, en zeker niet als het zomaar begint te schijnen.

"Sorry," zei Axel. "Dat wist ik niet." Hij keek om en zag Arthuro nu weer volledig, niet alleen zijn ogen. "Maar ik ben blijer met licht." Hij grinnikte en begon Vanir in zich op te nemen. "Ben je een Gardelid? Want je hebt een mythisch wezen bij je. Dus dat moet wel. Welke kracht heb je?" Hij begon nu nieuwsgierig te worden en opgewonden. Hij had zojuist weer iemand ontmoet en dat vond hij altijd leuk. Het kon hem niks meer schelen hoe hij erbij zat, hij was te nieuwsgierig geworden.

Vanir knikte. "Nog maar een leerling, maar inderdaad." Hij maakte een koprol in het water en zei toen "Iets met g." (^^) Hij vond dat Axel nieuwsgierig was, maar zolang hij niet te veel vragen ging stellen vond hij het goed. Hij gooide wat waterdruppels vooruit en liet ze zweven. Dat was gelukkig iets gemakkelijks en als hij er een tikje tegen gaf zouden ze gewoon vooruit zweven.

"Laat me raden, gravitatie?" vroeg Axel glimlachend. "Ik ben trouwens ook nog leerling in de kracht transfiguratie." Hij wees met zijn toverstaf naar de druppeltjes water en zei: "Lignum." De druppeltjes veranderden in houten bolletjes. "Maar misschien had je dat al opgemerkt," zei Axel lachend en hij keek naar de lichtgevende paddenstoelen.

Vanir knikte en zei "Ja, dat was duidelijk toen de paddenstoelen er opeens waren. Hij keek er even naar. "Maar ik kan ook transformeren, kijk maar." zei hij met een glimlach. Hij veranderde in een kat en zwom naar de rand, op erop te krabbelen en zich uit te schudden. Hij rook even aan de paddestoelen en ging toen voor die bal veren zitten en miauwde uitdagend.

Axel volgde Vanir die nu opeens een kat was. Arthuro keurde hem echter geen blik waardig toen hij voor hem lag. Hij had het niet zo op katten. Een van zijn gele ogen keek naar de kat, maar meer ook niet. Axel grinnikte. Misschien kon hij zichzelf ook wel ooit in een kat veranderen, maar dat zou nog een tijdje duren. Hij kon een kever nog niet eens een extra poot geven, alleen maar als het per ongeluk ging en hij het dier in een ander dier wilde veranderen. En met een bittere glimlach dacht hij aan de disco struik die hij ook ooit had geproduceerd toen hij in een gevecht de struik tot leven wilde wekken en er een mini-ent van wilde maken.

Vanir keek nog even naar de adelaar en sprong toen terug het water in, waar hij weer in een mens veranderde. "Dus, wat heb jij allemaal nog te doen voordat je gaat proberen de oorlog te stoppen?" Hij moest morgen nog even langs de graven van zijn ouders. Gelukkig kon Shadow hem snel brengen, dus dat was nog wel te redden. Hij zwom naar de rand waar zijn kleren lagen en pakte die op nadat een van zijn handen droog was. Hij zwom ermee naar Shadow, die in de schaduw lag, en klom daar uit het water. Hij kon in de schaduwen van Shadow omkleden zonder dat hij goed bekeken werd door Axel.