Het stadsplein van Furta

Het sta plein van Furta is in een woord mytisch. Er lopen vanalle soorten wezens rond, zowel van noord als van zuid. Op de grond zijn verschillende soorten tekeningen in mozaïek gemaakt. Elke woensdagnamiddag is er een markt waar de raarste dingen te koop zijn. Van zwaarden tot lappepoppen, legale en ilegale dingen. Pas op voor sommige mensen die er rondlopen. Het kan goed zijn dat, als je wilt betalen, je ineens merkt dat je geldbuidel is open gesneden en je al je geld kwijt bent.

Het was woensdag middag. Na weer een tijd lang gezocht te hebben naar de teleportatietekens, stond Axel nu hier en was bezig met zijn dingen klaar te zetten. Het was niet veel en het meeste werd tevoorschijn getoverd, maar hij zag dit als een goede gelegenheid mensen over te halen met de oorlog te stoppen. Hoe minder aanhangers de beide rijken zouden hebben, hoe minder grote kans er was dat de oorlog nog door zou gaan als de legers elkaar ontmoetten. Er was nu al een bord waarop stond: "Ben je tegen de oorlog, koop hier de meest handige wapens." En het enige wat Axel hoefde te doen was de straatstenen transfigureren tot zwaarden die een warme, vredige gloed om zich heen hadden en meer van dat soort dingen.

Met grote passen liep Nathaniël naar het stadsplein van Furta. De oorlog was volop aan de gang en hij moest hout hebben voor oefenzwaarden uit te snijden voor de leerlingen. De mannen die hem probeerde illigale dingen te verkopen wierp hij een vernietigende blik toe. Sommige mensen keken verder dan zijn uiterlijk en lieten hem met rust. Kalm keek hij het stadplein rond opzoek naar hout dat geschikt was. Een diepe frons verscheen in Nathaniëls voorhoofd toen hij een jongen zag staan naast het bord met de tekst: 'Ben je tegen de oorlog, koop hier de meest handige wapens.' Op zijn gemak liep hij naar de jongen toe en bekeek de wapens. "Tovenaar hé?" vroeg hij met een zachte stem. Meestal probeerde Nathaniël zijn stem te dempen, maar dat was ook niet makkelijk als je dag in dag uit bevelen moet schreeuwen. Hij tikte met zijn vinger op het bordje. "Probeer je neutrale mensen bij elkaar te krijgen?"

"Twee keer ja," zei Axel lachend. "Geïnteresseerd? Als je het mij vraagt moet die oorlog namelijk stoppen. Het gaat nergens om en het zal te veel wezens het leven kosten. En zo'n plek als dit is de perfecte plek om mensen te verzamelen." Hij toverde een nieuwe steen om tot een boog die altijd doel treft. Daarna ging hij op een zelf getoverde stoel zitten. Dingen tot dingen omtoveren die speciale eigenschappen bezaten vereisten lange spreuken en hij begon er een beetje uitgeput van te worden. Maar misschien was het de moeite waard, al was deze jongen de enige die zich tot nu toe bij zijn kraampje had gevoegd.

"Je kunt gelijk hebben, maar als Bofohar begint kan ik er ook niet veel aan doen en nee, ik ben niet geïntesseerd." Nathaniël keek toe hij de jongen een gewone steen omtoverde in een boog. Hij zag hoe de jongen uitgeput op een stoel ging zitten, rommelde wat in zijn tas en haalde er een flesje water uit. "Hier, drink wat. Je ziet er uitgeput uit." Hij gaf het flesje aan de jonge tovenaar en stak een stuk kauwgon in zijn mond. Nathaniël sloot zijn ogen even van genot en kwam tot de conclusie dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld. "Nathaniël Flack," zei hij terwijl hij zijn hand naar de jongen uitstak. Een zeldzame glimlach verscheen om zijn lippen. Hij had al lang niet meer gelachen of grapjes gemaakt. Nu dat hij terug leerlingen moest opleiden kon hij hen misschien moet inspreken door grapjes te maken.

"Zuiderling dus?" vroeg Axel, terwijl hij het drinken aannam. "Dom, dom, dom." Hij zuchtte en dronk wat. "Ik ben Axel. En leg eens uit waarom jij voor de kant van Selena hebt gekozen?" Hij keek Nathaniël doordringend aan. HIj bleef het stom vinden dat mensen een kant kozen in deze stompzinnige oorlog. Dat het hun keus was, daar kon zijn verstand gewoon niet bij.

Nathaniël trok een wenkbrauw op. "Ja, zuiderling." Hij kon er niets aan doen dat er een dreigende ondertoon in zijn stem te horen was. Axel keek hem doordringend aan toen hij zijn vraag gesteld had. Nathaniël zelf boorde zijn zwarte ogen in die van de jongen. "Gewoon door het simpele feit dat ik een van haar bevelhebbers ben." Achteloos haalde hij zijn schouders op. "Je moet opassen met wat je aan het doen bent, mensen kunnen redelijk opvliegend zijn in deze tijd en als je dan gaat zeggen dat ze dom zijn als ze een kant gekozen hebben komt het niet echt goed denk ik." Vooral niet met die bevelhebbers van Bofohar. Maakte hij de zin in gedachten verder af. Die vrouwen waren echt erg. Zelf was hij er nog geen tegengekomen, maar het kon goed zijn dat daar verandering in kwam. Als iemand van Zuid de neutralen lastig vielen, kwam Nathaniël dat vroeg of laat wel te weten en dan zal die persoon er niet goed van zijn.

"Ze hebben nog bevelhebbers ook," zei Axel en hij rolde met zijn ogen. "En dat maakt me niks uit, ik ben bijna klaar met mijn training en dan ben ik een volwaardig gardelid. Dus ik heb niet zoveel te vrezen, vind ik." HIj glimlachte en gaf de fles terug aan Nathaniël. "En jij hebt natuurlijk ook niet veel te vrezen, want je bent bevelhebber."

Nathaniël snoof terwijl hij de fles terug aannam. "Je hebt altijd iets te vrezen, of je nu leerling, gardelid of bevelhebber bent." Hij keek Axel aan terwijl hij zijn hoofd scheef hield. "Hoe oud ben je?" vroeg hij dan maar terwijl hij even naar een andere kraam liep en een emmer pakte. Deze zetten hij omgekeerd naast de stoel van de jongen en ging erop zitten. Als de jongen zei dat hij bijna klaar was met zijn opleiding moest hij ongeveer 16 zijn, een jaar ouder dan zijn zusje. De smaak was al bijna uit zijn kauwgon verdwenen, dus haalde hij een nieuw stuk tevoorschijn en stak dat bij de andere in zijn mond.

"Zestien," antwoordde Axel. "Dus het is de bedoeling dat ik na dit jaar klaar ben met mijn training. Ik moet alleen de dierlijke en de menselijke transfiguratie nog onder de knie krijgen en dan is dat geen probleem. Ik kan niet wachten tot mijn toverstok veranderd in een iets langere, rechte stok met rijke graferingen." Hij begon weg te dromen in zijn gedachten over een toverstok zoals nu, die bleef evolueren tot een wandelstok met een amethist op de kop. Een amethist, dat moest het zijn.

"Oh ja, die toverstokken evolueren ook." Nathaniël waaide met zijn hand voor Axels ogen toen die wegdroomde. "Je bent even oud als mijn zusje," zei hij zacht terwijl hij zelf ook even wegdroomde:
'Nathaniël, doe een beetje moeite!' Vladimir keek zijn veertienjarige zoon aan 'Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik niet met die dingen kan werken." De zwartharige jongen kijkt zijn vader woedend aan. De veertig jarige man zucht en gaat naar zijn zoon. 'Ooit wordt je de bevelhebber van een groep.' De jongen kijkt zijn vader met twinkelende ogen aan en sindsdien oefent hij elke dag met zijn katana's. "Ze komt waarschijnlijk naar hier en je gaat haar niet kunnen overhalen om neutraal te worden." Hij grinnikte even en keek Axel met twinkelende ogen aan.

"Aha, gezellig," zei Axel. "Maar als het bij jou niet lukt, kan het altijd bij anderen nog wel lukken. Oh stom, vergeten." Hij dacht even na en wees daarna met zijn toverstok op een straatsteen. "De rerum fabulosum." Tussen hen in verscheen een dik boek dat alle kennis bevatte die Axel had over magische wezens en zich aan zou vullen als er wat bij kwam. Hij was blij dat sinds kort de Mord-Sith erin stond, want het leek hem nogal handig daar dingen over te weten.

Nathaniël viel bijna van de emmer toen er een groot boek tussen hen in verscheen. "Wat is dat?" vroeg hij terwijl er een frons in zijn voorhoofd verscheen. Zou Axel zo veel van lezen houden dat hij zo'n dik boek uitleest? Hij schudde met zijn hoofd, waarschijlijk was dat zo'n typisch ding voor tovenaars.

[was nog niet af en het is kort maar ik moet gaan xD]

Axel grinnikte. "Hier staat al mijn kennis in over de magische wezens die er op deze aarde rondlopen," legde hij uit. "Er kan natuurlijk nog veel meer bij, maar voor de meeste beginnelingen is het erg handig. Er staan een aantal zwaktes in en zo. Zo kan de reus niet tegen kietelen en een dwerg is bijna niks zonder zijn bijl of andere wapens." Hij grinnikte en wees met zijn toverstok op het boek. "Nunc condimentum ipsum librum lapidum." Een aantal stenen om hen heen veranderden in exact dezelfde exemplaren als van het boek dat al tussen hen in lag. Axel tilde ze met wat moeite op en legde ze op een stapeltje. "Waarom heb ik in mijn spreuk nou niet toegevoegd dat ze gereduceerd kunnen worden tot zakformaat?" vroeg hij aan zichzelf.

"Dus dan staan er ook weerwolven enzo in?" vroeg Nathanië onschuldig. Hij wilde wel weten wat de jonge tovenaar zoal over zijn soortgenoten had verzamelt. Sommige mensen zeiden dat weerwolven agressief waren. Ok, de meeste weerwolven zijn redelijk agressief, maar je hebt er ook die normaal zijn en daar was Nathaniël het levende bewijs van. Ontspannen leunde hij een beetje naar achteren en grinnikte toen Axel iets mopperde over dat hij vergeten was die boeken te laten reduceren tot zakformaat. "Tja, ik kan er ook niets aan doen dat je niet eerst nadenkt vooraleer je iets doet." Een van de grijnzen die echt moeilijk van zijn gezicht te vegen was verscheen om zijn mond terwijl hij Axel met twinkelende ogen aankeek.

[kort, I know o_O]

Voor mij is dat lang

"Ja, er staan ook weerwolven in," zei Axel. Vooral waar je een weerwolf en een echte weerwolf in kan onderscheiden en andere dingen die handig zijn als je er één tegenkomt. Bijvoorbeeld dat ze niet tegen zilver kunnen. Hoezo?" Hij keek Nathaniël nieuwsgierig aan, misschien zat hij hier wel tegenover een weerwolf, dat zou best cool zijn want dan mocht hij misschien wel vragen stellen. In het boek kwam het dan niet meer, maar hij had er wel weer wat aan. Toch was dit een best aardige zuidelijke bevelhebber, dacht hij.

Nathaniël zette even een pijnlijk gezicht op. Het is niet dat weerwolven direct dood gaan als ze zilver in hun lichaam hebben zitten, het deed gewoon meer pijn dan bij andere wezens. "Oh, gewoon," zei hij schijnheilig terwijl hij naar een man keek die een vrouw stond lastig te vallen. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en maakte het zicht van de man wazig. Nathaniël grinnikte toen de man overal tegen aan liep en riep dat hij niets meer kon zien. Natuurlijk keken de mensen hem maar raar na. Door de ondeugende twinkeling in zijn ogen konden mensen zien dat het Nathaniëls schuld was, maar aangezien de mensen om hem heen niet echt op hem letten ziet niemand het. Hij draaide zich terug om naar Axel met een grijns die zijn gezicht bijna in tweeën spleet.

"Heb jij dat gedaan?" vroeg Axel, die ook naar da man had gekeken?" Hij grinnikte. "Slim." Zelf had hij zijn toverstaf op de man gericht, maar het was niet nodig geweest, dankzij Nathaniël. Hij zuchtte en draaide zijn toverstaf rond in zijn hand als zo'n stokje van de marionetten of zoiets dergelijks. Hij begon langzaam maar zeker te verlangen naar het moment dat het simpele takje veranderde in een mooie, rechte stok met versiering. Maar hij kreeg de dierlijke transfiguratie maar niet onder de knie. Hij zag een kever op de grond lopen. "Papilio," zei hij, met zijn toverstok gericht op de diertje. Het leek alsof het pijn leed, maar het veranderde niet in een vlinder zoals Axel bedoelt had.