De verlaten vallei

Ergens in het gebergte ligt een grote, uitgestrekte vallei vol met leven. Het is afgesloten van de buitenwereld, dus soms lijkt het alsof de wereld er nog heeft stilgestaan. Je ziet bijvoorbeeld nog dino-achtige wezens rondlopen, maar ook feniksen, eenhoorns en normale wezens. Je kan hier zijn om van de schoonheid van de eeuwenoude natuur te genieten, om te zwemmen in één van de meren, zonder dat iemand het ziet, of je zoekt gewoon een plekje zonder mensen. Maar hier mensen uitdagen voor een gevecht is ook goed, want de omgeving is er perfect voor.

Regels: -
Personen: Maakt niet uit, maar bedenk dat het eigenlijk een verborgen vallei is.

Een gedaante in bruin leer, een lange, hoge blonde vlecht die over haar rug heen viel. De houding die respect afdwong. Het was duidelijk dat deze jonge vrouw een Mord-Sith was. Gevreesd word door de mensen. Niet dat ze hier er last van had, er waren alleen maar wezens te vinden. Geen menselijkge gedaante of iets anders. Haar Agiel was verbonden met haar pols door middel van een goudkleurig kettinkje. Met een rukbeweging zou ze hem in haar handen hebben. Het gevoel dat haar botten verbrijzelde was een bekend gevoel, een gevoel waar ze van had leren houden. Voor andere onbegrijpelijk, voor haar niet meer dan normaal. Met rustige stappen liep ze door de vallei. Ze had haar Mustang achtergelaten bij het begin van de vallei, bij enkele van haar mannen.

Axel zat aan de rand van een van de meren. Hij vond het aardig warm vandaag en het water zag er aanlokkelijk uit, op de enkele schaduwen van vreemde onderwaterwezens na dan. Door hen voelde hij er niets meer voor om te zwemmen, en hij was nog niet goed genoeg in dierlijke transfiguratie om ze om te toveren in normale vissen. Hij zou willen dat hij dat wel was, maar hij zou nog moeten wachten. Maar hij wist wel, op een dag zou het lukken en dan zou zijn toverstaf transformeren in een normale, rechte, iets langere en versierde stok. Hij glimlachte bij de gedachte.

Haar blauwe ogen knepen even samen toen ze achter zich keek, tegen de felle zon in. Dat was de richting waar ze uit gekomen was. Ze had bevel gegeven achter de vallei het kamp op te slaan voor de nacht. Het Dwergen gebied mocht dan een bondgenoot zijn, ze zou altijd op haar hoede zijn. Zeker in tijden van oorlog, dan moest en zal het gebied uitgekamd worden op eventuele vijanden. Haar rechtopstaande gestalte liep langzaam weer verder. Riven's scherpe ogen speurde de omgeving af. Bij een meertje bleven ze hangen, haar ogen gingen strak naar een jongen die daar zat.

Axel draaide zich om toen hij iemand hoorde lopen. "Oh, hallo," zei hij opgewekt. Daarna keek hij weer voor zich uit naar het meer, weer verlangend naar het water. Maar nog steeds waren daar ook die dingen en daar had hij dus helemaal geen zin in. En nu kon hij ook niet meer gaan zwemmen, want er zat een vrouw naar hem te kijken. Of hij moest zijn broek aanhouden, maar het duurde wel een tijdje voordat die droog zou zijn.

Riven kneep haar ogen samen, dit keer niet tegen de zon, maar op een manier dat iemand rillingen zou bezorgen. Haar blik was vervaarlijk, zoals gewoonlijk. Nog steeds keek ze strak naar de jongen die niet eens het nodige respect wist op te brengen om een Mord-Sith respectvol te begroeten. En die jongen kon niet niet weten wat ze was, het was overduidelijk. Zelfs de jongste kinderen werden gewaarschuwd tegen hun gruwelijkheden.

Axel pakte zijn toverstok uit zijn zak en draaide er even mee rond. Het zou zo makkelijk zijn om een stuk grond om te toveren tot een klein meertje, maar die vrouw was daar nog steeds aan het staren. "Blijft u daar nog lang staan?" vroeg hij lachend. "Ik krijg er kippenvel van." Als hij geweten had wat ze was, was hij nu allang in het water gedoken en naar de overkant gezwommen. Maar tovenaars worden afgezonderd van de buitenwereld opgevoed en kennen geen wezens die speciaal zijn opgeleid en respect afdwingen bij alles en iedereen.

Riven fronste nu haar wenkbrauwen, haar gezichtsuitdrukking die duidelijk af te lezen was straalde waarschuwing uit. Dat hij nu op moest passen. Haar hand lag al op de rode leren staaf bij haar been. "Wat zij je daar." haar stem klonk hard, waarschuwend, vertelde hem dat hij op moest passen met wat hij zei. Niet zomaar een beetje stom staan lachen. Ze deed een paar dreigende stappen in zijn richting, haar lichaam straalde kalmte uit. Dat ze precies wist wat ze aan het doen was.

Axel fronste zijn wenkbrauwen. Deze vrouw kwam wel heel raar over. "Solido," fluisterde hij tegen zijn stokje. Die zou nu niet meer uit zijn hand kunnen vliegen. "Ik zei dat ik er kippenvel van kreeg," herhaalde hij. "Dat is toch niet verkeerd?" Hij keek haar aan en weerstond de drang om terug te deinzen. Wat was dit voor wezen dat hier voor hem stond?

Nu was het genoeg, de jongen was te ver gegaan. Wie dacht hij wel dat hij was? De krachten van een mord-sith waren weid verbreid bekend. En deze bonne jongen dacht er leuk een beetje mee te spotten. Riven deed nog een stap in zijn richting, haar hand had zich nu om de agiel gesloten. Zonder enige waarschuwing haalde ze uit met haar agiel, als een vuistslag kwam deze op zijn kaak terecht. Ze had haar kracht nog zelfs ingehouden. Het enige wat hij voelde wsd een klap die de tanden uit je mond zou kunnen slaan.

Een helse pijn schoot door Axels hoofd. Hij sprong op en zette een paar stappen achteruit. "Waar was dat voor nodig?" vroeg hij kwaad. Hij wees met zijn toverstaf naar haar en haar wapen stok. Wat een vreselijke pijn veroorzaakte dat ding. "Ruberum!" riep hij en hij zag haar stok veranderen in een slappe namaak van rubber. "Die komt vast en zeker wat minder hard aan," zei hij bitter.

Riven glimlachte om de klap, ze had niet eens de agiel als het waren 'aan' gezet. Dit was alleen maar spierkracht geweest. Ze had niet altijd haar krachten nodig om gevaarlijk te zijn. En hij had nog geluk gehad, als ze de achterkant van haar hand gebruikt had was hj verder van huis geweest. Ze droog bruin leren handschoenen waar op de rug enkele spikes zaten. Die wilde je niet in je gezicht geboord hebben. Ze keek toe hoe de Agiel even serslapte maar snel weer zijn oude vorm aannam, het is en bleef een magisch ding. Zonder iets te zeggen leef ze hem nog even strak aankijken, of hij nog meer praatjes had.

Axel gromde geïrriteerd. Als dat ding vanzelf weer normaal werd, moest het wel een magisch iets zijn. EN daar was hij niet echt blij mee op het moment. "Hij blijft dus even hard aankomen," mompelde hij en hij keek weer naar de vrouw. "Maar waar was het nou voor nodig?" vroeg hij nogmaals en hij zocht om zich heen naar dingen om te transformeren. Er lagen genoeg stenen tussen hem en de vrouw, die zou hij goed kunnen gebruiken.

Riven;s gezichtsuitdrukking bleef hetzelfde, ondanks de domme onwetendheid van de jongen, "Nooit respect leren opbrengen voor een Mord-Sith." ze deed een stapje, nog geen tien centimeter naar voren en boog zich iets naar het oor van Axel toe, "Dat kan ik je anders wel leren hoor." het klonk liefjes, maar er zat een soort toon doorheen dat het een dreigement was waar de haren je van overreind gingen staan. De Agiel had ze nog steeds in haar hand, vervaarlijk dicht bij de huid van Axel.

Axel zette een paar stappen naar achter. "Wat is een Mord-Sith?" vroeg hij toen hij buiten het bereik van de stok was. Maar hij had niet echt zin om een antwoord af te wachten. "Syrtis," riep hij en de grond rond de voeten van de Mord-Sith veranderde in drijfzand. Daarna wees hij op een tak en riep: "Arcum et sagittam semper." De tak veranderde in een pijl en boog, zo getoverd dat er altijd een pijl op de pees zou liggen. Axel raapte ze snel op en richtte ze op de vrouw, die nu wel zo'n beetje weg zou zijn gezakt in het drijfzand.

Riven voelde hoe de grond onder haar voeten veranderde, en dat nog wel voor zo'n jonge tovenaar. Het was haast lachwekkend. Angst was er niet te elzen in haar ogen, dat kende een Mord-Sith gewoon niet. Ze voelde al snel hoe ze begon te zakken in de druifzand. "Jouw ergste nachtmerrie." zei ze terwijl ze haar lichaam iets naar voren duwde zodat ze bij een rotsblokk wam dat niet veranderd was en ze zich er zo een beetje uit kon hijsen. Ze was salnk, maar de jarenlange training zorgde voor een stevige spiermassa. De boog was haar wel opgevallen, maar er op reageren deed ze niet. Nee je had niks aan een Mord-Sith dat vast zat in zand, dus eerst moest dat geregeld worden.

Axel begon achteruit te lopen, maar bleef wel richten op de vrouw. Dat richten ging eigenlijk best moeilijk met een toverstok in je ene hand. Ze begon zich eruit te trekken en Axel was nu niet in staat om de steen te transfigureren. Maar hij had nu zijn wapens, dus dat was niet zo erg. Hij grinnikte en was alvast blij met alle boogschutterslessen die hij in zijn jeugd had gehad.

Na een flinke krachtsinspanning wist ze zich uit het laatste beetje zand te trekken dat zich direct onder zich weer leek vacuüm te trekken, alsof er niks aan de hand was geweest en aan het wachten was op een nieuwe prooi. Lichtjes buiten adem draaide ze zich om naar de blonde jongen die nu met een boog klaar stond. Ze hield niet van bogen, daar kon je lastiger dichterbij komen. Een Agiel bleef een wapen dat je lichamelijk moest gebruiken. Met haar vinger ging ze even betekenisvol langs enkele zandkorrels op haar arm en veegde het er op haar gemak van af.

Axel hield het niet meer en schoot zijn pijl af. Zodra het contact tussen de pijl en de boog kwijt was, lag er een nieuwe pijl. Ook die schoot hij snel af. Zonder te kijken of zijn pijlen doel zouden treffen, gooide hij de boog van zich af en rende het bos achter zich in. Daar zocht hij snel een boom en een paar stenen op. "Gladius, indelebilis clypeum." Voor hem lagen nu een schild en een zwaard, die hij snel opraapte. Hij merkte dat zijn toverstaf weer in de weg zat, maar besteedde er geen aandacht meer aan.

Riven was goed, maar niet zo goed. Een pijl ontwijken dat afgeschoten werd met een kruisboog was gewoon onmogelijk. Door de ene pijl werd ze duidelijk in haar schouder geraakt, de ander miste. Er was niet eens een krimp op haar gezicht te zien. Ondanks de pijn die door haar lichaam vloeide, maar ze verwelkomde de pijn ging er niet tegen in. Dit was iets waar ze in getraind was. Zonder de pijl eruit te trekken begon ze achter de jongen aan te rennen. De wond zou later wel komen. Al snel kwam ze in de buurt van de jongen waar ze hem met jagersogen bekeek.

Axel stond er helemaal klaar voor, maar hij zag aan de blik van de vrouw dat hij geen stand zou houden. Zijn zwaard schoof hij onder zijn riem en hij pakte zijn toverstok weer stevig beet. Hij keek naar de tak boven het hoofd van de vrouw. "Plumbum!" riep hij en de tak veranderde in lood, waardoor hij snel naar beneden zakte. Tegelijkertijd probeerde Axel een struik tot leven te wekken, maar je zag alleen de blaadjes verkleuren.

Ga nou niet de natuur/scheikundige uitgangen xD dan voel ik me dom
-
Riven merkte dat de pijl in haar schouder toch behoorlijk in de weg zat. Als het tegen een tak aanstootte zorgde het ervoor dat het heen en beweeg bewoog en behoorlijk pijn kon doen. Kort zoog ze haar lippen naar binnen om het wapen uit haar schouder te trekken. Direct werd de pijl gevolgd door bloed, ze had geluk dat de slagader gemist had. Nog net kon ze zien wat de volgende woorden van de tovenaar uithaalde, de tak kwam op haar rug terecht waardoor ze, tot haar schaamte, viel.

Axel hoorde vaag een doffe klap, maar het drong pas veel later tot hem door dat zijn truc met de tak gewerkt had. Hij had het veel te druk met verschillende spreuken schreeuwen tegen de struik, die in een wandelende struik zou moeten veranderen. "Ambulans rubus. Revivisceret. Auxilium." Het hielp allemaal niet. Er vielen alleen een paar blaadjes van de struik af en hij kleurde van groen, naar rood, naar goud, naar oranje en weer naar rood. Hij kreeg hem niet eens meer terug in de juiste kleur.

Riven voelde de pijn in haar rug, verbeten wist ze zich onder de loden takt vandaan te trekken. Als ze geluk had zouden het alleen blauwe plekken worden. Kort strekte ze haar rug toen ze eenmaal rechtop stond. Enkele plukjes van haar bonde haren waren losgeraakt uit de vlecht van Riven wat haar een licht verwilderd effect gaf. Terwjl ze zich uitstrekte keek ze kort naar de struik waar Axel verwoed tegen stond te gillen. Die kans nam ze om dichterbij te komen, zodat een pijl gebruiken geen zin zou hebben. "Jammer dat je toverspreukjes niet altijd zo goed werken." glimlachte ze liefjes.

Gillen nog wel. XD

Axel lette totaal niet op haar. "Adiuva me!" riep hij als laatste. Meer zou hij niet weten. Hij liet de struik staan, elk blaadje had nu een andere kleur, en keerde zich weer naar de Mord-Sith. Hij keek om zich heen. Er waren genoeg dingen om te veranderen, maar ze leverden niet heel veel op als hij ze alleen in levenloze dingen kon veranderen. Hij stond eigenlijk bijna machteloos en hij vond het niet echt fijn. Hij keek naar het zwaard aan zijn riem, maar pakte het nog even niet. Die tijd kwam wel, dat hij die nodig had.