De verlaten vallei

whaha weet je dat ik dat gewoon getypet had en mijn tekstje drie keer door moest lezen wat je er mee bedoelde XD
-
Met nog steeds een lachje op haar gezicht, ondanks dat deze als je goed keek een spoortje van pijn verried, en keek naar de boom die in een soort discobol veranederd was. De struik had het perfect gedaan op een fout kerstfeest. "Begin je al een beetje respect te krijgen voor een Mord Sith." ze zwaaide nonchelant met het wapen in haar handen dat soms bedreigend dicht bij de jongen in de buurt kwam, maar hem niet raakte.

"Waarom zou dat nodig zijn?" vroeg Axel uitdagend. "Ik heb geen respect voor wezens die overkomen als huurmoordenaars of vechtjassen." Hij zuchtte. Sommige mensen waren echt zo, dat had hij nu wel gezien. Hij keek naar haar stok. "Wat is dat eigenlijk voor stok?" vroeg hij. "Hij is magisch, anders was hij daarnet van rubber gebleven." Hij grinnikte en keek weer naar de Mord-Sith zelf.

Riven snoof spottend terwijl ze tegelijkertijd bijna onmerkbaar nog wat dichter bij de jongen kwam. Iemand die haar vergeleek met een huurmoordenares. Dat vatte ze op als een belediging. En jassen droeg ze nooit, (sorry even heel flauw xd). "Dit is een Agiel." legde ze uit terwijl ze hem langs haar eigen vingers liet glijden. Bij de aanraking werden haar vingertoppen donkerblauw door de kracht die deze bezat. "Samen met een Mord-Sith je ergste nachtmerrie." siste ze hem toe.

De stok bezat dus één of andere kracht, dat snapte Axel nu wel. Maar welke kracht, daar moest hij nog achter zien te komen. Al had hij zo'n gevoel dat hij dat niet wilde. Hij richtte zijn eigen stok twijfelend op een paar stenen, niet weten welke hij zou gebruiken om Riven hier vandaan te laten gaan. Hij verwachtte dat dat moeilijk zou gaan, maar zelf wilde hij hier ook niet weg.

Riven keek hem dreigend aan. Haar felblauwe ogen bezaten een soor tkilheid die je de rillingen over de rug lieten lopen. Uit de ingang van het dal werden enkele paardenhoeven duidelijk. Een deel van haar mannen die waarschijnlijk besloten te kijken waar ze bleef. Kort hield ze haar hoofd schuin, "Ik zou als ik jou was wegwezen, anders zul je wensen dat je hier nooit geweest was. Dat je al jaren eerder gehoord had een Mor-Sith uit de weg te gaan."

Axel zuchtte. "Nee," zei hij, maar er liep wel een huivering over zijn rug. "Waaro zou ik hier niet mogen zijn? Alleen omdat ik niet wist wat een Mord-Sith was, kom nou." Hij keek naar haar, maar wendde snel zijn blik af. Ook hij hoorde de paardenhoeven. Hij zag een kever lopen en zonder er bij na te denken begon hij te prevelen: "Et elephantis oppugnationem scarabaeus." Hij mompelde de zin een aantal keer en voordat hij doorhad wat hij deed, veranderde de kever in een mammoet die woedend op de Mord-Sith afstormde en haar omwentelde met zijn slurf. Axel keek er met grote ogen naar en snapte niet hoe hij dit gedaan kon hebben.