Openingstopic Zuiderlingen- Kasteel Delacruz

Eerst rijd of loop je over een lange laan tussen immens grote bomen door, voordat je bij het prachtige kasteel Delacruz komt. De muren zijn in een lichtbeige kleur met hier en daar wat verkleuringen van ouderdom. De daken zijn belegd met diepblauwe dakpannen en veel van de ramen zijn ingelegd met prachtig glas in lood. Het brede bordes is van marmer en aan weerszijden van de grote poort staan strengkijkende wachten die met hun ogen alle mensen scannen die langskomen. De grote tuinen rondom het kasteel staan vol kleurige bloemen en struiken, fruitbomen en noem maar op, tot zover het oog reikt.

Maar dit gaat niet om het kasteel, het speelt zich er alleen maar in af. Er is een groot feestmaal voor alle leden van de Zuidelijke Garde, ook leerlingen. Dit is om de stemming erin te brengen voor de komende oorlog. Eerst zal koningin Selena een korte speech houden, waarna iedereen zal gaan eten. Na het eten is het de bedoeling dat degene die zich willen opgeven voor de oorlog, zich inschrijven bij de uitgang van de eetzaal. Dit opgeven kan natuurlijk ook al voor het eten, als je erg zeker bent van je zaak. Ook kun je je bij koningin Selena melden als je je aan wilt bieden voor een hogere rang in De Garde (aangezien niemand dat nog heeft aangevraagd X) )

Dieren zijn welkom, alleen gelieve degene die niet door de poort passen in de tuinen te laten

edit: De meesten weten als het goed is hier nog niet waarom de oorlog wordt gestart (ze weten natuurlijk wel dat er een oorlog komt en wat de heiliie objecten zijn, maar niet dat er een gestolen is)

Wat deed Eleketra hier ook alweer? Dat was iets wat de jonge vrouw met de wilderige zwarte haren zich al meerdere keren had afgevraagd. Dat ze het Zuiden trouw was, was niet meer dan een schriftelijke overeenkomst. Maar ondanks haar kille voorkomen was ze iemand van eer, verbrak niet zomaar geloftes. En dit was er zo'n eentje. Rond haar ranke lichaam viel een simpele zwarte jurk met een warme cape die ze voor het reizen gebruikte. Het kon in deze tijd van het jaar 's nachts al behoorlijk kil worden. Rond haar vingers gleed Hikita als een vloeibare lint langs haar vingers. De vloeibare kwikachtige substantie glansde in de zon. De gele ogen van Elektra waren op het paleis gericht. Hier moest ze dus zijn, o geweldig. Met een houding waar geen enkel spoortje zin, of tegenzin, van was af te lezen liep ze richting de poort.

Zonder al te veel zelfvertrouwen wandelde Zara over het lange pad. Haar hoge, getwijnde leren laarzen waren losjes om haar benen geknoopt, hoewel ze het liefst, als ze niet in het bijzijn van allerlei hoge Gardeleden was, op blote voeten rondzwierf. De bomen torende aand weerszijden van het pad over haar slanke lichaam, en kalmeerde haar kloppende hart. Hoewel ze al lange tijd over haar anti-sociale gedrag heen was, waren grote bijeenkomsten toch geen lievelingsbezigheid van Zara maar ze voelde zich verplicht te gaan. Nieuwsgierig tuurde ze door de bomenmassa heen, in een poging een glimps van het kasteel op te vangen. Haar ietwat scheve ogen, ongelijk in kleur, werden haast rond toen ze het tafereel voor zich aanschouwde. Met ingehouden adem stopte ze abrupt met lopen, en staarde ontzet naar het kolossale gevaarte voor zich. Was dit het "voortuintje" van hun koningin? Als ze wat emotioneler zou zijn ingesteld zouden de tranen over haar wangen lopen, en zonder een woord te zeggen zette ze haar koers voort. Haar handen gleden hier en daar automatisch over de sappige groene bladeren, de fleurige kroonbladeren en de diverse vruchten. Haar blik dwaalde van het natuurparadijs naar het kasteel zelf. Vooral het glas vond ze mooi, en ze bewonderde de prachtige figuren die daar afgebeeld stonden. Was dit de plek om een oorlog te gaan voeren? Of in ieder geval, de plek waar een oorlog wellicht zou beginnen? Het was in ieder geval de plaats waar een oorlog aangekondigd zou worden; Zara's blik verduisterde een moment. Allen hadden ze het nieuws te horen gekregen; als een lopend vuurtje had het nieuwtje zich door de leden en leerlingen van de Garde verspreid - oorlog! Meer was er niet uit de boodschappers te chanteren, ze hielden de lippen stijf opeen en hielden zich koppig aan hun tekst. Een adrenaline schot verspreidde zich door Zara's aderen en ondanks haar rustige, natuurafleiding begon haar hart toch weer sneller te kloppen. Onwetend of ze zomaar naar binnen mocht lopen, bleef Zara wat weifelend bij de immens voordeuren afwachten; in korte tijd zouden er anderen komen die wel wisten wat ze moesten doen.

Iona liep op blote voeten over de lange laan, die richting "Kasteel Delacruzz" liep. Aan weerzijden stonden inmens grote bomen. Ze reken tot ver in de hemel en de manier waarop hun machtige takken beschermend over de laan heen bogen was indrukwekkend. Iona had zelden zoiets gezien op het vaste land. Ze bracht haar meeste tijd door in de dieptes van meren, moerassen en zeeën, en de onderwaterwereld was over het algemeen mooier, veelzijdiger en kleurrijker dan op het vaste land. Maar de machtige bomen bewezen maar weer dat dat alles niet helemaal waar was. En het vaste land had vast nog meer verbazingwekkene geheimen voor Iona, want ze had het overgrote deel van haar leven doorgebracht in het water. Op het land voelde ze zich kwetsbaarder, en het vaste land was simpelweg somberder, saaier en voor een groot gedeelte onbekend terrein voor haar.
In de verte doemde een kasteel op. Om precies te zijn was het hét kasteel. Het kasteel waarnaar Iona op weg was. Het kasteel waar het feestmaal werd gehouden, en enkele dingen over de aankomende oorlog duidelijk zouden worden gemaakt. Iona wist niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Ze hield absoluut niet van grote gezelschapppen, en gezelschap zou er zeker zijn. Maar aan de andere kant duurde avond niet lang, was er gratis eten en zou de oorlog het belangrijkste onderwerp van de avond zijn, dus het kon niet erg zijn. Niet héél erg in elk geval. Iona was niet zo'n feestbeest, dat was zeker. Tevens was ze niet bijzonder sociaal, maar op dat gebied was ze ook geen wrak te noemen. Hoewel ze niet vaak aardig deed, wist ze op zich wel hoe ze zich aardig moest gedragen. Ze was niet ervaren op dat gebied, maar dom was ze ook absoluut niet. Nee, zeker niet. Ze dacht veel na en deed geen bijzonder roekeloze dingen zoals anderen. Ze was een slimme vrouw, eentje die in de aankomende oorlog een sterke rivaal zou zijn. Ze was strijdlustig, maar gooide zich niet zonder nadenken in de strijd. Ze was genadeloos, maar wist wanneer ze wat wel en wat niet moest doen. Nee, ze liet niet zomaar over zich heen lopen.
Naaarmate Iona dichterbij het kasteel kwam, verhulden zich steeds meer details. Simpele bakstenen stapelden zich op, maar ze hadden een zachte beige-achtige kleur, en het dak was betegeld met donkerblauwe dakpannen. Vele ramen waren ingelegd met glas-in-loodramen, welke zorgvuldige kleurcontrasten vormden met het donkerblauw en het beige. In de tuin rondom het kasteel bloeiden fruitbomen, welke rijkelijk vol hingen met verscheidene soorten fruit. Ook de poort was geen simpel smeedijzerwerk. De smid had flink zijn best gedaan om de details er zo netjes mogelijk in te leggen. Het kasteel zag er schitterend uit, zelfs voor een meermin die de schoonheid onder water gewend was.
Iona betreedde behoedzaam de poort. Ze voelde de ogen van de wachters in haar rug prikken, maar ze was een genodigde gast en daarom maakte ze zich geen zorgen. Ze voelde de satijnen jurk soepeltjes over haar schouders liggen. De jurk was donkergroen, en viel tot aan haar knieën. Iona droeg geen schoenen, omdat ze schoenen ongemakkelijk en oncomfortabel vond. Ze knelden aan je voeten, waren onnatuurlijk en maakten het lopen lastiger.
Iona's ogen gleden rond en ze constateerde dat er nog maar weinig mensen waren. Om precies te zijn een Heks en een leerling-Elf. Beide stonden te wachten voor de versierde voordeur, en Iona besloot net als hun te wachten op het teken om naar binnen te gaan. Ze ging op enkele meters afstand staan, en hield de boel voorzichtig in de gaten, terwijl ze wachtte.

oké met 3 sites openstaan + twitter heb ik geen tijd voor zulke lange posts
-
Nu het donkerharige meisje dichterbij gekomen was kon ze het kasteel duidelijk zien, in zich opnemen. De muren waren door het weer aangetast, de zachte kleur was op sommige plekken verkleurd. Op sommige plekken leek het klimop net iets te hoog komen, maar het hoorde bij het gebouw. Het gaf het een rijke uistraling, juist door de kleine vervalletjes die te vinden waren in de muur. Het gaf aan dat het kasteel er al jaren stond, misschien wel honderden. Een teken van rijkdom van de eigenaar. Er was veel aandacht besteed aan de bouw, de ramen in het bijzonder. De glad in lood verrieden dat er door een waar meester aangewerkt was. Niet dat dit soort details Elektra intreseerde, totaal niet. Elektra was niet van de schone schijn, ze was van het: 'straight to the point' Geen onnodig geklets.
Zelfs was deze jonge vrouw dan ook niet een dame van veel woorden. Spraakzaam was ze niet te noemen. Gesprekken waren op eerste gezicht puur zakelijk, pas als je door een van haar vele lagen door wist te komen zou ze zich meer tot jouw wenden als echt gesprekspartner. Zou ze een meer persoonlijk interesse in je tonen.
Haar blik verplaatste zich naar de tuin die er bij lag om door een ringetje te halen. Aan de rijkdom te zien, een gouden ringetje. Het was niet haar soort natuur. Ze hield van de wilde ongerepte natuur, waar bij elke boom een onbekend gevaar op te loer lag. Iets wat voor spanning zorgde, iets wat het leven het leven waard maakte. Nooit zou Elektra het volhouden in een netjes rijtjeshuis. Daar was ze ondanks haar statige houding veel te wild voor.
Elektra was dan ook al snel uitgekeken op de tuin, en merkte dat Hikita zich verharde om haar hand. Iedereen die de zilverkleurige sliph nu zou zien, zou denken dat het een armband was. Een wel erg glimmende armband weliswaar, die soms ongemerkt van vorm veranderde. Het teken dat Sliph zich verharde was de komst van twee andere meisjes die ze niet eerder opgemerkt had. Beide meisjes nam ze in zichop, zonder wat te zeggen. Ze zou ze onthouden, voor later op de avond, later in 'de oorlog' die komen zou. Als ze de geruchten moest geloven. Elektra was iemand die niet iets zomaar aannam, pas als de duidelijke feite op tafel lagen zou ze het als waarheid gaan beschouwen. En zelfs dan zou ze het altijd in de gaten blijven houden. Haar groene ogen, die felafstaken tegen haar bleke huid en zwarte haren, eigenlijk heel typisch voor een heks in sprookjes, keken de beide vrouwen even kort aan, het was een indringende blik die bij mensen bleef hangen. Daar was ze zich bewust van. Het was iets waar ze zelfs voor zorgde.

De vage geluiden van voetstappen bereikten Zara's gevoelige, spitste oren en ze wierp en blik achterom, om te kijken wie de aflosser was van het wachten. Een frons verscheen in haar knappe, smalle gezicht toen ze merkte dat de ander een stuk dichterbij stond dan ze ingeschat had. Het was een van de meermensen, wellicht hadden die lichte voetstappen, bovendien liep dit meermeisje op blote voeten. Verlangend staarde ze naar haar blootgestelde tenen, en de leren laarzen voelden ineens aan als lood. Het meisje hield zichzelf op enige meters afstand staande, en nam een net zo afwachtende houding aan als Zara zelf. Zuchtend keerde Zara haar lichaam weer, aan haar had ze dus ook niets. De frons, die zojuist uit haar voorhoofd verdwenen was, schoot er ineens weer in toen ze een ander opmerkte, ditmaal een heks, met weelderige zwarte haren. Stond zij er al? vroeg ze zich af, haar herinneringen doorzoekend. In ieder geval had ze het niet opgemerkt, en ze besloot haar afwachtende houding tot een einde te breien. Ze voelde zich nogal geintimideerd door de doordringende, ietwat onvriendelijke blik van de heks maar ontmoette toch kalm haar ogen; 2 felgroene op één blauw en één zeegroen oog. Haar eigen ogen waren flauwer van kleur, en stonden niet zo erg in contrast met de kleur van haar huid. Desondanks stapte ze gecomposeerd op haar af en vroeg, "Goedemorgen. Kunnen we direct naar binnen lopen, of wachten we op een signaal van de koningin? Toen de woorden over haar tong rolde, realiseerde ze zich dat het wel wachten zou worden, aangezien geen van de anderen een bericht hadden ontvangen dat ze naar binnen konden. Ze zagen er immers ouder uit als Zara, en waren duidelijk volle Gardeleden. Haar vingers moesten iets zoeken om iets te doen, en ze streelden de kromme, zilvere messen aan weerskanten van haar leren riem. Aanvankelijk had ze er over nagedacht om ze bij Caspian achter te laten, maar het vergaderingsthema was een oorlog. Het had haar wel gepast geleken om haar trouwe wapens bij zich te hebben. Ook Caspian, haar trouwe dierlijke vriend, had ze in de zee achter moeten laten; lang kon hij het niet overleven uit het water en hij had zowiezo niet door de poorten gepast. Ze noemde hem voor de grap weleens haar uitgeschoten zeepaardje, en hij nam de plagerijen zonder enige tegensputtering.

[Haha, maakt niet uit, schrijf maar hoe lang je wilt, voel je niet verplicht om mijn postlengte te matchen ]

Selena streek de plooien in haar jurk glad. Die was dieprood met een strak bovenlichaam, brede rokken en gouden stiksels. Haar roodblonde haren waren hoog opgestoken met wat losse krullen die langs haar gezicht vielen. Met een hooghartige houding stond ze bovenaan de grote trappen die leidden naar de hal. Met haar hand gaf ze het teken naar de wachten die beneden bij de grote deuren stonden. Ze knikten en openden de deuren, terwijl ze van de trap begon te lopen.

Hah okay, al probeer ik standaard te matchen met mijn schrijfpartner xD Dus moet ff wennen worden dat het niet hoeft ^^
-
Elektra keek naar het meisje, als ze het goed had was ze jonger dan de andere vrouw en zijzelf, dat naar haar toe gelopen kwam. Nu pas vielen haar de twee oogkleuren op. Onbewust glimlachte ze, bijna geheel onzichtbaar, in vele oude geschriften werd dat als een teken van geluk gezien. Dat in vele oude geschriften het ook als een teken van een duivelskind gezien werd liet ze achterwegen. Elektra was niet van het bijgeloof, maar het waren altijd fijne dingen om in je achterhoofd te houden. Gewoon omdat het interessant was. Langzaam, gestyleerd, schudde ze haar hoofd, "Geen idee." het was een kort en duidelijk antwoord. Maar als het nog lang zou duren zouden ze gewoon verder moeten lopen. Tenminste dat was de redenering van Elektra, je werd niet zomaar als Gardelid ontboden. Meestal had deze beslissing haast, moest iedereen zich zo snel mogelijk melden, en dat betekende dus niet dat je je tijd moest gaan verdoen met het wachten voor een enorme deur. De deur was trouwens wel prachtig versierd, er was waarschijnlijk veel zorg aan besteed. Want de uitgesneden krullen, bloemen en zelfs dieren in de deur deden haar aan een schilderij denken. Een meesterwerkje.
Voor ze langer over het idee moest nadenken gingen de deuren al open, langzaam alsof het ingestudeerd was. Als je het over de duivel had...

'Geen idee,' antwoordde de heks hoofdschuddend, die Zara nog steeds wat intimideerde. De woorden waren nauwelijks uit haar mond of de immense, dubbele deuren vouwden alsof op een afgesproken commando open en Zara sprong achteruit, om niet tussen de deur en de muur geplet te worden. Met oneindige niewsgierigheid en ongeduld tuurde ze door haar oogleden naar het interieur van het kasteel, en glimlachte tevreden. Het deed zeker niet onder voor de tuin, waar ze al een voorproefje had kunnen krijgen van haar omgeving, en de sfeer en smaak van haar koningin. Bovenaan de trap stond ze dan, koningin Selena van het zuiden. De kleur van haar jurk was een tint van donker rood, en haar blonde haren bevatte eveneens sporen van die kleur. Met glinsterende ogen keek Zara toe, en trappelde voor het moment waarop hun regentes de trap volledig zou afdalen en hun toespreken. Veel wist ze niet over de koningin, en ze popelde om meer te weten te komen. Als ze eenmaal iets wist, kon ze het maar moeilijk kwijtraken en was ze daardoor een bijzonder intelligente persoon. Het meermeisje achter hun had zich naar Zara's weten nog niet verroerd, of ze had haar voor de tweede keer niet zien bewegen.

Iona observeerde de andere twee Zuiderlingen geconcentreerd. Er was weinig belangrijks waar ze haar concentratie op haar kon richten, maar deze twee personen waren toch iets waar ze niet zomaar overheen moest kijken. Het waren immers mensen die binnenkort aan haar zijde zouden kunnen meevechten in de strijd, maar niet iedereen was even eerlijk. Ze mochten misschien lid zijn van de garde, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze geen verraders konden zijn. In iedereen kon een geboren verrader zitten. Er was altijd wel iemand die niet trouw was, iemand die valsspeelde en als spion meespeelde. Iona had zo'n vreselijke hekel aan dat soort mensen. Bij de gedachte al voelde haar borstkas alsof deze opzwol van woede, maar in feite gebeurde ern iets. Ze maakte zichzelf gewoon kwaad, hoewel dat niet echt iets voor Iona was. Over het algemeen liet ze zich niet snel door iets van streek maken, maar als íéts haar kwaad maakte was dat wel een verrader. En ach, iedereen had zo zijn irritaties.
Terwijl Iona dit alles dacht, verhulden haar gelaatstrekken geen enkele emotie, behalve desinteresse, alsof alles haar niets kon schelen. Alsof ze hier helemaal niet zou willen zijn en absoluut niets van de Zuiderlingen moest hebben. Dat ze absoluut niet fanatiek en strijdlustig was. Maar dat was niet zo. Dit was het tegenovergstelde van wat Iona was, want ze was zéker fanatiek en strijdlustig. Misschien vertrouwde ze niet alle Zuiderlingen, maar ze zag ze toch meer als bondgenoten dan als vijanden.
Plotseling gingen de deuren open, en een beeldschone vrouw verscheen in de deuropening. Ze droeg een dieprode jurk met sierlijke gouden stiksels. Haar krullende blonde haar had een rode tint en omlijstte haar gezicht. Ze zag er ietwat hooghartig en verwaand uit, hoe ze daar in de deuropening stond. Iona glimlachte emotieloos. Ze hield niet zo van dat hooghartige, en als ze de vrouw mocht beschouwen als een gelijke had ze daar zeker wat van gezegd, maar ze kon de vrouw niet beschouwen als een gelijke. De vrouw was niet zomaar een vrouw, het was Selena, en Selena kon gemakkelijk beschouwen worden als de leider. En je leider beledigde je niet, ook niet als ze verwaand leek. Je ging alleen tegen je leider in wanneer deze iets deed wat absoluut niet door de beugel kon, of nergens op sloeg. Zoiets als 'overgave' was iets waar Iona bijvoorbeeld fel tegenin zou gaan, maar ze geloofde niet dat deze leidster ovegave ook maar zou overwégen. Met een simpel gebaar seinde ze naar haar wachters, en ging vervolgens voorop de trap af, gevolgd door de heks en de elf, die wat vaagjes met elkaar zaten te smoezen. Maar Iona had opgelet en ze had hun woorden gehoord, en daarom dacht ze er verder niet over na. Het gesprek wat de twee voerden was betrekkelijk inhoudsloos en was niet van belang. Na enkele seconden liep Iona achter de rest aan. Ze vormde de achterhoede, observerend en behoedzaam, hoewel ze niet bang was.

@merel: denk niet dat je hem helemaal snapt, selena komt de trap af die uitkomt in de hal( in het kasteel) de gardeleden staan buiten het kasteel voor de deuren te wachten en selena komt nu naar die deuren toe, beetje vage uitleg, maar hoop dat je het snapt ^^
~

Toen Selena onderaan de trap aangekomen liet ze haar blik over de drie Gardeleden glijden. Een elf, een heks en een meermin. Het was voor nu een magere opkomst, maar waarschijnlijk kwamen er later nog heel wat. (er zijn ook npc Gardeleden) Ze liep met haar kin geheven en grote passen nemend, naar de de deuren en schonk de drie een warme glimlach. Het was moeilijk voor haar om het verschil tussen dienaren en vrienden te houden, maar op dit moment zag ze de Gardeleden als iets wat ertussenin zat. Ze stonden hoger dan alle dienaren, maar haalde het ook weer niet bij haar raadsleden en echte vrienden, want die had de koningin ook nog, alhoewel dat er weinig waren. Veel mensen zochten een leider in haar, geen vriend, of ze waren ietwat bang voor haar. ' Ik ben blij dat jullie gekomen zijn en wees gerust, jullie zijn vroeg, de anderen zullen waarschijnlijk later komen.' Zei ze met nog steeds de warme glimlach op haar gezicht. ' Als jullie mij nu willen volgen.' Voordat ze hun voor ging, wendde ze zich naar de wachten. ' De volgenden die komen, kunnen jullie naar de eetzaal sturen.' De wachten gaven een knik als teken van begrip, waarna Selena zich omdraaide en weer de hal binnenliep. Ze sloeg rechtsaf en al snel stuitte ze op nog een grote deur die snel werd opengedaan door een andere wacht. Langzaam kwam een zaal tevoorschijn, niet al te groot, maar met een hoog plafond waar grote kroonluchters aanhingen. Ook hier waren de ramen ingelegd met glas en lood, maar wel zo dat er genoeg licht door heen kwam. De vloer was helemaal met mozaik ingelegd. In het midden van de zaal stond 1 hele lange tafel, waar heel veel stoelen aan stonden. De borden en het bestek stonden al klaar op het witte tafelkleed. Aan het einde van de tafel stond de grote goudkleurige troon die rijk versierd was met allerlei figuurtjes. Tegen de muur stond nog een tafel met allerlei soorten drankjes. Er waren al wat mensen, geen Gardeleden, maar andere belangrijke mensen, waarvan ze het noodzakelijk vond dat die hierbij waren. Ze draaide zich om naar de Gardeleden en glimlachte weer. 'Maak het jezelf gemakkelijk, het zal niet lang meer duren voor het diner begint, maar excuseert u mij nu, ik heb nog wat zaken te bespreken.' Ze liep met sierlijke stappen weg van de drie, hun aan hun lot overlatend, en stapte naar een van haar raadsleden toe om de opkomst te bespreken.

~
btw: sorry voor de korte post net, ik moest stoppen :p

[Oeps, kan ook. Het was verder niet echt duidelijk beschreven of zo, vond ik :3 Maar snel weer ontopic, hier hebben we spam voor. Ik post morgen wel :3]

Een diner in het kasteel, lekker. Maar het zal vast niet alleen het diner zijn, ook iets met de oorlog. Sindey hoopte dat hij niet doorging, ze hield niet vaan oorlog. De jonge leerling moest zich wel haasten, aangezien ze niet zo vroeg was. Ze rende door de poort, met Pearl naast haar, de zwarte poes schoot zo af en toe onder haar benen door. Héhé! Hopelijk haalde ze het, ze wou zeker niet te laat komen. Waarom moest ze ook zo nodig in dat boek beginnen? Haar bruine haren wapperde in de wind, terwijl ze richting het kasteel rende. Het zag er vreemd aan en ze hoopte dat niemand haar zag, ze liep niet graag voor gek. Oké, tijd voor een tijger. Die ging wat sneller, dat hielp wel. Ze nam een sprong en veranderde in een grote Siberische tijger. De tijger gedaante was inderdaad sneller dan de mens gedaante. Het reusachtige dieren, met tanden als van die mesjes en nagels zo lang en scherp als dolken. Over dolk gesproken, ze had hem weer niet bij zich, gaf niks hoor. Ze was er bijna, toen ze bij het kasteel was, rende ze gewoon door naar binnen. Zonder terug te veranderden, ze rende regelrecht de eetzaal in(?). Natuurlijk keek iedereen op, wat zal jij doen als er opeens tijger kwam binnen stormen. Black Pearl kwam achter haar de zaal in en liep vlug naar de tijger toe. De poes was nogal verlegen. Sindey was inmiddels gestopt en keek wat stom om zich heen, woeps, vergeten. Oké, vlug weer een mens worden, zodadelijk liet ze de koningin nog schrikken, waar die ook was? Ze nam weer de gedaante van de gewone Sindey aan, met een hesje en een lange grijze broek. Ze ging vlug zitten en keek om zich heen, ze waren niet met zijn velen nog. Van de garde zag ze drie mensen, meiden allemaal. Een was net als haar een leerling, Sindey knikte even naar haar. Opeens sprong Pearl op haar schoot, de zwarte poes rolde zich meteen op en hoopte dat niemand naar haar keek. Sindey wachtte af, terwijl ze keek naar de pratende mensen. Ze dacht aan haar boek, waarom had ze dat niet mee genomen? Vergeten gewoon. Sindey was niet tussen mensen gaan zitten en ook niet naast, ze zat alleen, maar dat gaf niet. Sindey wachtte nu af, af tot de koningin kwam. (Sorry voor lang stuk)

[Sindey ? ^.^ Wil jij die lange witte lap enters achter je post weghalen? Is anders zo lang naar beneden scrollen mn vingers worden nog eens overwerkt D:]

De heks had geen eigen poging gedaan om een gesprek lopende te krijgen, en Zara staakte haar tweede poging om informatie in te winnen. Haar geduldige wachten met de andere twee had haar doel getroffen; Selena stapte trede voor trede verder de trap af, en hield zich op enkele meters afstand van hen stil. Van haar plaats net voor de trap sprak ze hen toe, en gaf haar gasten de definitieve uitnodiging om zich binnen de muren van het kasteel te begeven en het interieur eindelijk te bezichtigen - dit laatste zei ze niet, maar hier verheugde Zara zich meer op dan het diner. Nu ze het zei, was het Zara inderdaad al opgevallen dat de opkomst maar magertjes was, met drie Gardeleden plus de koningin zouden ze het niet ver schoppen. Ze schokschouderde, en hoopte maar dat er naarmate de avond richting de nacht kroop, grote aantallen anderen zich zouden aanmelden - een oorlog van vier man tegen een heel leger was niets, behalve lachwekkend. Zara nam de vocale uitnodiging van Selena dankbaar aan en hoewel ze de jongste en relatief het minst belangrijk was, zette ze als eerste de stappen over de drempel. Rijen bediendes die hard aan het werk werden gezet met het opengooien van de poorten stelden zich naast de desbetreffende deuren op en Zara passeerden hun, zonder al te veel aandacht up hun te richten. De zeemeermin die ze had opgemerkt had zich alweer aan de achterhoede aangesloten, enkele meters achter de rest en Zara trok haar wenkbrauwen op, zag ze er zo tegenop?
De zaal die de Gardeleden betraden was niet zo groot als Zara verwacht had, maar wel hoog - zelfs met haar lange gestalte voelde ze zich klein, meters ruimte die niet benut was torende hoog boven haar hoofd. Meer glas in lood tekende zich af op de ramen, hoewel het van een ander soort materiaal was als de buitenste ramen; de zichtbare zonnestralen van het overvloedige licht viel op de langwerpige tafel met een spierwit tafelkleed, die het grootste deel van de ruimte in beslag nam. Aan het hoofd van de eettafel was een versierde, gouden stoel, vermoedelijk van de koningin. Zelf hield Zara niet zo van al die onnodige tierlantijnen, haar smaak was simplistisch, met minder opvallende kleuren; groen bijvoorbeeld, of bruin, of het blauw van de zee. Zara luisterde aandachtig naar nog een kleine toespraak van Selena en haar ogen volgden de koningin totdat ze uit haar zicht verdween om met de andere gasten, die al aanwezig waren toen zij de kamer binnentrad, te overleggen. De heren hadden zwart-witte pakken aan, van die dingen die Zara "pinguin-pakken" noemde, en zagen eruit alsof ze donders goed wisten hoe belangrijk ze wel niet waren voor de Selena. Ze keken nogal arrogant uit hun ogen en Zara snoof wat minachtend, en hield een schamper lachje in. Een ander meisje, het was niet goed te zien of ze menselijk, vampier of iets in de richting van een weerwolf was, knikte alleen haar vriendelijk toe. Ze zag eruit als een leerling, en Zara overwoog om haar richting op te gaan en een plek naast haar uit te zoeken. Na een korte aarzeling selecteerde Zara toch maar een andere stoel, zo dicht mogelijk bij Selena maar een afstandje houdend die haar passend leek, en fiddelde wat met de zilvere heften van het bestek dat al op de tafel uitgespreid lag.

Met snelle passen liep een gestalte gehuld in een mosgroene mantel over de laan. Soms bleef hij even staan om een praatje te maken met de mensen die hij tegenkwam, maar dat waren er niet al te veel. Laurens was heel sociaal en zou nooit een moment laten voorbijgaan om met iemand te praten. Een vogel in de lucht trok zijn aandacht, Felix kwam met een duikvlucht naar beneden en lande op zijn schouder. Met twee vingers strelde Laurens het diertje op diens hoofd. "Weet jij wat er aan de hand zou zijn dat het oorlog is?" mompelde hij tegen de valk terwijl hij op zijn gemak verder liep. Laurens kwam nooit ergens veel te vroeg aan. Soms optijd, maar soms ook te laat. Deze keer proberde hij iets vroeger dan normaal te zijn omdat hij wel wilde weten waarom het nu eigenlijk oorlog is tussen Zuid en Noord. Na een twintigtal minuten verscheen het kasteel in zijn gezichtsveld. Even floot hij, dit kasteel was echt enorm. Vooral als je alleen maar kleine hutjes gewend was. Een meisje liep net langs de wachters het kasteel binnen, maar of ze nu mens, halfling of elf was zag hij vanaf deze afstand niet. Toen hij bij de wachters aankwam verscheen er een glimlach om zijn lippen en hij knikte toen ze hem naar de eetzaal doorverwezen. Voordat hij door de grote deuren liep, schoof hij zijn kap naar achter zodat zijn witte haren en groene ogen zichtbaar werden. Met soepele passen liep hij verder de etzaal in en liet zijn blik over de aanwezige gardeleden glijden. Een heks, een meermin, het meisje dat hij gezien had en een andere elf. Wat hem meteen opviel was dat het meisje, die waarschijnlijk nog een leerling was, een beetje uitgezonderd zat van de rest. Na een gefluisterd bevel vloog Felix terug naar buiten. Laurens liep lichtvoetend op het meisje af en nam naast haar plaats. "Hoi." Natuurlijk klonk zijn stem lekker vrolijk en twinkelde zijn ogen een beetje terwijl hij het meisje aankeek. De koningin zag hij nog niet, maar waarschijnlijk was ze nog iets aan het bespreken over de oorlog ofzo. Zijn groene ogen dwaalde terug af naar de andere aanwezigen en hij nam ze in zich op, beginnend bij de heks. Ze had lange zwarte haren en zag er een tikkeltje kil uit. Van de meermin kon hij eigenlijk niet veel zeggen. Ze had blote voeten en een groene jurk aan. Ze zag er wel ok uit, maar je wist nooit. Vervolgens gleden zijn ogen naar de elf. Ze was, tja... een elf. Puntige oren, lang, scheefstaande ogen. Wat Laurens wel facineerde was dat de ogen van de elf twee verschillende kleuren hadden. Best wel apart. Laurens draaide zich terug om naar het meisje naast hem. Ze was nog duidelijk een leerling, dat zag je aan haar verlegen houding en volgens hem was ze een mens, tovenaar of halfling. Voor een elf was ze veel te klein en voor een meermin rook ze te weinig naar de zee. Waarschijnlijk kwam hij het nog wel te weten als het meisje zich meer op haar gemak voelde.

Sindey trommelde met haar vingers op de lange houten tafel en keek wat rond, de zwarte poes spon zachtjes en hield zich verborgen. Er kwam nog iemand binnen, een jongen, een elf zo te zien. De jongen hoorde bij de garde, maar zag er duidelijk jong uit, hij had wit haar en groene ogen, dat was te zien toen hij zijn kap wat naar achteren deed. Sindey lette er niet op en keek weer naar voren, vlak nadat de valk van de jongen weg vloog. Sindey probeerde wat met haar zintuigen te doen, ze verminderde haar gehoor en hoorde nu alles zachtjes. Daarna deed ze deed ze haar gehoor weer gewoon en kon dus horen dat er iemand aankwam. Het was de jongen, hij ging blijkbaar naast haar zitten, waarom? ''Hoi'' zei de jongen terwijl hij haar ook nog eens aankeek, Sindey voelde dat ze moest blozen en keek vlug naar de grond, tot de bloos was weg getrokken. Daarna keek ze weer op, ''Hoi'' antwoordde ze op een wat verlegen stem, terwijl ze zich afvroeg waarom de jongen naast haar was gaan zitten, er waren mee dan genoeg andere plekken. Pearl vond het helemaal niks en sprong van haar schoot af, om naar buiten te gaan. Sindey maakte zich geen zorgen om haar, die kwam wel terug. Ze keek even opzij en zag toen de deftige mannen staan, in die vreemde pakken. Die hoefde zij niet hoor! Veel te strak. Sindey keek weer naar de jongen naast haar, die vast ergens op wachten. ''Hoe heet jij?'' vroeg Sindey toen maar, om de stilte bij hun te verbreken. Ergens vond ze het wel bijzonder, niemand zag haar staan, altijd keek men over haar heen. Deze jongen had haar wel gezien, zonder dat ze ook maar iets hoefde te doen. Nou ja, niemand ziet haar staan? Als ze eens flink brulde, natuurlijk als tijger, dan zien ze haar meestal wel staan. Ze zal hier maar niet brullen, niet zo verstandig idee. Hoewel, als de koningin aandacht wou, dan was het wel handig. Ze moest even in zich zelf grinniken. Er was geantwoord (?) en nu zei ze haar eigen naam, ''Ik ben Sindey, Sindey Felix'' stelde ze zich zelf voor, terwijl ze even oogcontact zocht. ''Ik ben een weermens en jij een elf?'' het laatste vroeg ze bijna, maar dat gaf niet. Aangezien er altijd wel mensen nieuwsgierig waren wat voor dier ze was, antwoordde ze dat maar ook. ''Ik ben een tijger, als weermens'' zei ze en wende even haar gezicht af, kwam de koningin terug? Nog niet. Ze keek weer terug en wachtte op antwoord, terwijl ze wachtte op de komst van de koningin, Selena.

Elektra had de gestalte van hun koningin in zich opgenomen. Een vrouw die wist wat voor rol ze speelde in het toneel van de macht. Haar houding was duidelijk zelfverzekerd, arrogant misschien zelfs. Zeer bewust van haar status. Zonder verder nog woorden vuil te maken aan andere mensen in de omgeving volgde ze de stoet van Gardeleden, het waren er nog weinig. Haar ogen namen de gangen en de hallen in zich op waar ze doorheen liepen. Een prachtig gebouw. Zelfs Elektra moest dat toegeven. Iets wat ze niet snel zou doen, ze hield niet van opsmuk en tierelantijntjes. Net als met het spreken was ze liever straight-to-the-point. Dat verklaarde misschien ook waarom haar toverstaf in tegenstelling tot vele andere simpel gehouden werd. Het geen enorm gevaarte werd met prachtige versieringen van goud, zilver of andere materialen als koper. Er zat niet meer dan een simpele hout bewerking in. En zelfs dat was geen kunstzinnig hoogstandje.
Wat haar opviel was dat ze niet de enige was die niemand kende, Elektra voelde blikken van andere gardeleden, of leerlingen, over haar heen gaan. Niet dat ze zelf de andere niet bekeek. Het was altijd verstandig om te weten wie je mede-spelers in de oorlog waren. Wie zich zouden ontwikkelen tot belangrijke schakels, of wie er niet meer was dan een simpele pion. Alleen nodig voor de vuile klusjes. Toen ze in de hoge zaal terecht kwamen ging haar blik direct omhoog. De hoogte van de zaal was iets wat haar nog kleiner deed lijken dan ze al was. Heksen hadden toch erg veel weg van de mensachtige wezens, zeker qua uiterlijk en lengte. Toch was de hoogte geen teken voor de rest van de zaal, die had meer toegangkelijke proporties, niet immens groot.
Kort bleef ze nog even naar de koninging kijken die haar gasten al direct in de steek liet. Niet het meest nette gebaar naar degene die hun leven voor haar land in de waagschaal gaan stellen, maar dat was iets wat Elektra niet interreseerde. Nee, ettiquette waren niets meer dan vervelende regeltjes die je doen en laten teveel inbond. En er ook nog voor zorgde dat vaak kostbare tijd verloren ging. Elektra keek nog even naar de andere gedaantes in de zaal, ondertussen hadden nog twee andere wezens zich bij hen gevoegd. Van jet wat jongere meisje kon ze niet precies zeggen wat voor wezen het was, een weerdier misschien? De ander, een witharige jongen, een elf waarschijnlijk. Kort bestudeerde ze de twee ven met haar groene ogen, voor ook zij richting de tafel liep. Zonder te kijken wie haar tafelgenoten zouden worden nam ze plaats.

''Hoe heet jij?'' Laurens keek terug naar het meisje terwijl hij met zijn vork zat te spelen. "Laurens Dwight," antwoorde hij toen hij zijn vork terug netjes neer legde. ''Ik ben Sindey, Sindey Felix. Ik ben een weermens en jij een elf?'' "Jep, ik ben een elf," zei Laurens grinnikend. Je kon aan zijn lengte en zijn oren die een stukjete zien waren zien dat hij een elf was. Hij keek even naar de deuren om te kijken of de koningin nog niet kwam en had daardoor de woorden van Sindey bijna gemist. ''Ik ben een tijger, als weermens'' Hij keek haar met een scheve grijns aan. "Cool." Laurens hield van katachtige, waarom? Dat wist hij zelf niet. Met een ruk keek hij op toen Felix kwam aanvliegen. Trots landde hij voor Laurens neus en legde een dode muis naast zijn bord op tafel. "Felix, ga je muis ergens anders opeten, wil je?" Mompelde de elftegen zijn maatje. Felix begreep het en vloog onder Laurens stoel om daar de muis op te eten. Verontschuldigend glimlachte hij naar Sindey. "Felix is altijd trots als hij iets gevangen heeft en laat dat altijd zien." Zijn blik dwaalde terug naar de deur en hij vroeg zich af wanneer de koningin zou komen.

[kort, sorry]

Selena maakte zich weer los van het groepje raadsleden wat om haar heen stond met de woorden:' De aankomst is al gegroeid, dus ik denk niet dat we ons zorgen hoeven te maken. Bedenk dat we ook nog een heel leger van 'gewone' wezens hebben.' Ze glimlachte en draaide zich om om naar het hoofd van de tafel te lopen waar ook de gouden troon stond. Er waren nog wat Gardeleden bijgekomen (niet alleen de rp's maar ook npc's), en ze dacht dat het diner wel kon beginnen. ' Als ik even u aandacht mag hebben.' Zei ze luid en duidelijk. Ze wachtte even tot iedereen zich had omgedraaid. 'Voor mensen die het nog niet wisten, ik ben jullie koningin, Selena Genevieve Delacruz is mijn naam. Ik zal u in de komende oorlog leiden. Voor het diner begint, zal ik u uitleggen waarom we deze oorlog zijn begonnen. Dus als u nu plaats wilt nemen aan de tafel...' Ze glimlachte warm en ging zelf ook zitten, nadat ze haar rokken goed had gelegd. Ze vond de jurken mooi, maar soms konden ze o zo onhandig zijn.

Zara deed geen extra moeite om de gesprekken van de verscheidene Gardeleden te volgen, maar omdat haar gehoor door die lange puntoren wat beter was dan gemiddeld ging het gewoon vanzelf. Een andere elf, in tegenstelling tot haar een volledig Gardelid, zat ontspannen met het knikkende meisje te kletsen. Veel betekende hun conversatie niet maar het voegde wel toe tot de binding van hun groep. Verder stroomden er doorlopend andere genodigde leden van de Garde de ruimte binnen en leek het immense ruim al gauw vol. Aan de oostzijde van de ruimte stond een groepje weerwolven ernstig met elkaar te praten, diepe fronsen in hun voorhoofden. Verderop, langs de muur, stond een gemengd groepje bestaande uit een meermens, een tovenares, herkenbaar aan de staf die ze in haar hand hield, en een weermens. Het drietal kende elkaar duidelijk al langer dan vandaag, en zo was de stilte in de zaal gauw verbroken. Maar Zara staakte haar waarnemingen, en besteedde verder geen aandacht meer aan de rest van de zaal toen Selena weer opdook vanuit het groepje belangrijk mannen. Meteen liet ze de aandacht van de aanwezigen richten op zichzelf, en het was duidelijk dat ze een typetje was die geen nonsens tolereerde. 'Voor mensen die het nog niet wisten, ik ben jullie koningin, Selena Genevieve Delacruz is mijn naam. Ik zal u in de komende oorlog leiden. Voor het diner begint, zal ik u uitleggen waarom we deze oorlog zijn begonnen. Dus als u nu plaats wilt nemen aan de tafel...' Een schaapachtig lachje verscheen op Zara's mond, en ze vroeg zich af of ze er wel goed aan had gedaan om zichzelf op een stoel neer te ploffen. De meeste anderen hadden immers eerst een tijdje hun afstand gehouden, en gewacht op een signaal van de koningin - Delacruz, het klonk goed op de tong. Zara schokschouderde wat, het was niet meer relevant of ze had mogen zitten of niet want ze zat al en als de rest ook hun plaatsen op zouden zoeken zou ze niet opvallen tussen de rest - hoewel haar lengte boven het gemiddelde uitschoot hier in de kamer. Dit was het moment waarop de uitleg gegevn zou worden, en ze had zo het vermoeden dat ze niet de enige was die er reuzebenieuwd naar was. Beide stoelen naast haar waren nog leeg en, wat afgezonderd van de rest, legde ze haar mes, vork en bord tot op de millimeter keurig recht ten opzichte van elkaar, om toch wat afleiding te hebben. Ook Selena liet zich op de voor haar voorbestemde stoel neerzakken, de glimlach op haar gezicht warm en authentiek, wat voor Zara een puntje op de i zette.

Laurens keek naar de gardeleden die nog binnenkwamen en luisterde een paar gesprekken af. Niet dat ze interessant waren aangezien niemand wist waarom het oorlog was. Zijn groene ogen gleden naar de koningin die naar voren kwam en luisterde naar haar woorden. 'Voor mensen die het nog niet wisten, ik ben jullie koningin, Selena Genevieve Delacruz is mijn naam. Ik zal u in de komende oorlog leiden. Voor het diner begint, zal ik u uitleggen waarom we deze oorlog zijn begonnen. Dus als u nu plaats wilt nemen aan de tafel...' Laurens draaide met zijn ogen toen Selena eerst haar rokken fatsoenlijk moest leggen voor ze ging zouten. Hij had zich altijd al afgevraagd waarom vrouwen zo'n dingen droegen
Waar ze alleen maar miserie mee hadden, maar hij moest wel toegeven dat ze ermee stonden.

Elektra had haar blik door de ruimte laten gaan toen ze was gaan zitten. Zonder contact te maken prentte ze elk gezicht van elk wezen in haar hoofd. Het was waarschijnlik verspilde moeite, want vele gezichten vergat je weer, of onthield je maar kort. Maar op het moment probeerde ze te onderscheiden wie welke invloed maakte. Sommige vond ze strijdlustig, andere waren juist afwachtend. Maar iedereen wachtte op de komst van de koningin die niet veel later weer tevoorschijn kwam. Haar woorden werden door elke aanwezigen opgenomen als een spons. En als een goed ingestelde machine nam iedereen plaats aan de lange diner tafel. De tafel waar Elektra al plaats genomen had.
Elektra leunde licht naar achteren op de zachte stoel waarop ze zat, het was ongetwijfeld een van de beste stoelen waar ze ooit op gezeten had. Maar wat verwachte je anders in een Kasteel van de Koninging?

"Cool.", was de reactie van Laurens. Opeens kwam Laurens vogel naar binnen vliegen, met een dode muis in zijn bek. Trots liet hij zijn vers gevangene prooi aan zijn baasje zien, die was daar niet blij mee, "Felix, ga je muis ergens anders opeten, wil je?" mompelde hij dus ook, de vogel begreep het en ging onder de tafel. Grappig, dat beest heette ook Felix. Even bleef het stil en keek Sindey eens rond. Opeens kwam de Koningin er weer aan en iedereen keek op, Sindey tenminste wel. Wat zal de koningin zeggen? Ze was benieuwt naar de toespraak, ' Als ik even u aandacht mag hebben.'zei de koningin luid en duidelijk, 'Voor mensen die het nog niet wisten, ik ben jullie koningin, Selena Genevieve Delacruz is mijn naam. Ik zal u in de komende oorlog leiden. Voor het diner begint, zal ik u uitleggen waarom we deze oorlog zijn begonnen. Dus als u nu plaats wilt nemen aan de tafel...' vervolgde ze. Sindey keek even rond en zag dat ze te vroeg was gaan zitten, maar ze was niet de enigste. Ze schoof wat een en weer op haar stoel en keek naar Selena, die ook was gaan zitten en haar rokken goed deed. Ze had niets zoveel met die dingen, veel te onhandig, ze kon er niet mee in bomen springen. Intussen ging iedereen zitten en was er veel lawaai van stoelen die over de grond schoven. Geluid uit. Nu hoorde ze even niks meer, dat was wel fijn. Ze keek rustig rond en knikte even naar Laurens. Wachtend op de koningin, tot die wat ging zeggen.

(Kort)

Een grote zwarte wolf rende op een hoog tempo door de straten, zich niets aantrekkend van de rare blikken die op hem werden gericht. Nathaniël Flack was bijna even populair door het feit dat hij altijd overal te laat kwam als door zijn functie als bevelhebber. Hij voerde zijn tempo wat hoger toen hij het kasteel in zijn gezichtsveld verscheen. Net voordat hij het terrein van het kasteel betreedde stopte de wolf en ging op zijn achterpoten staan. Na een paar tellen stond er op de plaats waar de wolf had gestaan een jonge man gehuld in een witte mantel. Met snelle passen liep de man over het terrein en knikte naar de soldaten die salueerden als hij voorbij kwam. Nathaniël duwde de grote deuren die naar de eetzaal leidden open en stapte naar binnen. Voor koningin Selena bleef hij staan en maakte een buiging. "Sorry dat ik zo laat ben, Milady," verontschuldigde hij met een zachte stem en hij nam zijn positie naast Selena's stoel in. Zijn ogen gleden over alle aanwezigen en elk gezicht ston op zijn netvlies gebrand. Zijn zwarte ogen bleven even hangen bij de enigste meermin die er was. Arrogant wezen waarschijnlijk. Dacht hij bitter terwijl hij verder keek. Voor de rest waren er nog twee elfen en twee mensen die hem opvielen. Het meisje dat bijna helemaal achterin zat was waarschijnlijk een leerling, vandaar die verlegenheid. De elf naast haar probeerde haar duidelijk op haar gemak te laten voelen. Nathaniël keek naar de andere vrouw en kwam tot de conclusie dat dat waarschijnlijk een heks was. Zijn blik gleed terug naar voren en keken recht in de ogen van de elf die het dichtst bij zat. Die elf viel het meeste op door haar verschillende oogkleur. Goedkeurend knikte Nathaniël, dit groepje kon hij eventueel wel trainen.

Selena deed net haar mond open om te beginnen met haar speech toen de deuren opengingen en er een jonge man binnen kwam stappen. Een klein glimlachje gleed over haar gezicht, maar was al snel weer verdwenen. Ze kende Nathaniël wel, hij was een van haar loyaalste bevelhebbers en ze wist ook wel dat dit de enige keer was dat hij het laat was. Ze knikte kort naar hem toen hij zich verontschuldigende en keek toen weer de tafel over. 'De meesten van jullie zullen het begrip van de vier heilgie objecten wel kennen, maar ik zal het toch nog even herhalen.' Begon ze op een duidelijke toon, maar nog wel zo dat haar stem zo zacht als fluweel bleef. ' De vier Heilige Objecten zijn de Tejas, de vuurring, Jala, de waterketting, Pavana, de luchtarmband en de Bhumi, de aardebroche. Samen hebben ze de kracht over de vier elementen.' Ze keek even of iedereen het begreep, maar ging al snel weer verder. ' Waar het nu om gaat is dat de Tejas, de ring, gestolen is. Wij hebben goede redenen gezien om Noord te verdenken. Toen ik aan Bofohar voorstelde om zijn mensen te laten ondervragen, weigerde hij koppig. Hij dreigde met zijn leger ons land binnen te marcheren om de dader te vinden. IK vertrouw jullie, ik geloof dat geen van jullie zoiets zou doen, maar Bofohar ziet dat niet in. Daarom vind ik dat we het hem maar duidelijk moeten maken door terug te vechten.' Ze stopte met praten, om de reacties af te wachten.
~
slechtste speech ever X) whocares?